Zoals te lezen in Frank’s recente bijdrage, vieren we momenteel het begin van ons tweede trail running seizoen.

Gezien het uiteindelijk al drie maand geleden was dat we nog eens samen op pad waren, besloten we het zekere voor het onzekere te nemen en terug wat aan elkaars gezelschap te wennen tijdens een oefenloopje. Dat oefenloopje werd zondag de Gooikse mountainbike route, in het Pajottenland net buiten Brussel. De drie lussen samen beslaan ongeveer een marathonlengte en het terrein is glooiend met een gecumuleerd hoogteverschil van ongeveer 500m. Dat er aan het startpunt een traditionele geuzestekerij van wereldklasse ligt en het een feit is dat mijn voorraden net uitgeput waren, moet toeval geweest zijn.

Om acht uur stond ik aan de voordeur van mijn loopmaat, iets voor negenen stonden we aan het vertrekpunt in Gooik. Waar Frank plots een Garmin VIRB action camera bovenhaalt. Die hij blijkbaar in bruikleen heeft van een bevriend loopmagazine. Hmm… weet niet wat ik daarvan moet denken. Van slag ga ik een soort dialect praten.

Het is een prachtige dag en we lopen met volle teugen te genieten van het landschap. Tweeënveertig kilometer op een drafje lijkt een makkie, dus we lopen de hellingen op, babbelen er op los en besteden niet veel aandacht aan het tempo. Dat best hoog ligt. In de afgelopen twee weken ben ik slechts één keer een tiental kilometer gaan lopen en dat ging vlotjes. Voor de rest heb ik zware powertraining workouts gedaan. Twee avonden tevoren heb ik mijn kuiten nog gemarteld met 100 kg op de calf-raise machine. Maar ik voel me fris.

Hier en daar stopt mijn kompaan om wat tegen zijn camera te lamenteren of mijn hupse sprongen bergop vast te leggen. Facile comme bonjour. Het gaat vooruit.

Edoch, na een kilometer of dertig valt het me op dat mijn enkels pijn beginnen doen -dat is duidelijk nog een aandenken aan de 74 km van de Grand Trail des Templiers van twee weken geleden (zie wedstrijdfilmpje hier)- en even later merk ik dat er geen enkele kracht meer in mijn kuiten zit. Die zijn compleet leeg. En de stukken asfalt doen echt pijn.

Op zulk een moment merk je wel dat we ook psychologisch beter getraind staan. In plaats van te gaan lopen klagen, bekijken we de zaak met een zekere onthechting en weten we dat we uiteindelijk toch gaan aankomen. En zo zij het. Een lekker warme douche in ontmoetingscentrum De Cam, gevolgd door stoofvlees met frieten en lambiek in het volkscafé. En dan gaan geuze proeven en kopen. Hoewel dat laatste… Schaarste alom, maar ik krijg nog net zes flessen oude lambiek mee.

We zijn tevreden van ons jaar. We zijn verder kunnen gaan dan we initieel gepland hadden en het is duidelijk dat het uitlopen van de Marathon du Mont Blanc geen eenmalige prestatie was. Er zit duidelijk meer in.

Ik ben nu anderhalf jaar onderweg op mijn Five Fingers. Intussen exact drie jaar geleden gestopt met roken…

Voor mezelf zet ik een aantal zaken op een rijtje die me denk ik geholpen hebben om te staan waar ik nu sta. Zonder blessures en met een enkele Ultra Trails M en zelf een paar Ultra Trails L -ik gebruik hier de ITRA definities– achter de kiezen.

Zaken die zich vooral buiten de wedstijden zelf afspelen, de rest  lees je meestal wel in de blog posts.

Trainingsvolume.

Ik heb een tiental jaar geleden nog marathons gelopen. Mijn eerste was meteen onder de 3h30. Toen waren trainingsweken van 90 km of meer geen uitzondering. En eigenlijk heb ik er toen op korte tijd een bloedhekel aan gekregen.

Dit jaar heb ik alles gelogd met Runkeeper. Van November 2013 tot en met October 2014 heb ik 1927 km gelopen. Dat zijn gemiddeld slechts 35 km per week, wedstrijden incluis. De gemiddelde recreatieve halve marathon loper doet meer.

Uit interesse de laatste 3 maanden eens nader geanalyseerd. Dat waren voor Augustus, September en October 544 km in totaal, waarvan 224 km in wedstrijdverband. Vier wedstrijden met in totaal 11400 hoogtemeters om precies te zijn. Ik loop dus meer dan 40% van de afstand en nagenoeg al mijn hoogtemeters in wedstrijden.

Ondanks het feit dat mijn motto dit jaar “hoe trager hoe beter” was -dat is wel een beetje aangepast na mijn abrupte kennismaking met tijdslimieten- sta ik netjes op niveau Intermediate I in de ITRA performance index. Misschien volgende jaar Advanced, wie weet. No pressure.

Meer getraind, beter gepresteerd? I doubt it. Toch niet in dit stadium. Misschien eerder geblesseerd. Ik heb er alles uitgehaald wat er uit te halen viel en meer. En sta te trappelen om het nieuwe seizoen in te vliegen. Soms is de goesting bewaren het belangrijkste wat er is.

Powertraining

Sla er een modern boek over trainingsleer op na, en je zult ziet dat power-training een belangrijk onderdeel van een marathon training uitmaakt. Wel, voor trail running geldt dat mijns inziens nog duizend maal meer. Gezien je in trail zowat alle spieren gebruikt en bovendien door het terrein met een sterk afwisselend belastingspatroon te maken hebt, kun je er als trail loper nog meer je voordeel mee doen. En de blessure preventie krijg je er gratis bij. Echte kracht training. Tenzij je vanzelf al een spierbonk bent, zoals mijn trailbuddy Frank.

Minimalisme

Gewoon uit nieuwsgierigheden mee begonnen. Voor de uitdaging mee doorgedouwd. En super tevreden van. Zowel van de Vibram Fivefinger Spyridon (zie Bouillonnante of MBM) als van de Luna Sandal. Voor de laatste moet je de juste sandaal voor het juiste terrein kiezen. De Luna Mono voor de straat en droge niet al te stenige tracks (zie Loop van Vlaanderen), de Luna Leadville voor relatief droge en stenige tracks (zie Boucles Ardennaises), de Luna Oso voor modderig en/of ruig terrein (zie Trail du Barrage of de Tempeliers). In Ultra de Vercors waren de Leadvilles niet slecht, maar de Oso’s waren beter geweest.

Natuurlijk moeten je onderbenen wennen aan zero-drop. En je leert vanzelf je voeten beter neerzetten, wat dan weer goed is voor je hele gestel. Take it easy. Eénmaal je dat allemaal gewoon bent, kun je vlot van het ene naar het andere overschakelen. Toen ik mijn Luna’s twee weken had, heb ik er meteen een 50 K mee gelopen. Zonder problemen.

En als extra motivator… je krijgt (voorlopig althans) massa’s aandacht. Voor (“Bent U op je hoofd gevallen? Dit is wel een ultra trail hé”), tijdens (“Bent U een legionair? Waarom doet U zichzelf dit aan?”) en na (“Respect, dit zou ik nooit kunnen!”). Hmm, zoveel verschil maakt het niet uit hoor. Je moet vooral kunnen trail lopen. Maar je komt als het wat meezit wel in de blaadjes (zie bvb. “Kilometers vreten op alternatief schoeisel” in het September nummer van Running.be).  En het is nog steeds de moeite waard om naast hoever je gelopen hebt, ook te vermelden hoe je die afstand gelopen hebt. Vooral aan de toog in een wereld waar mensen geloven dat de mensheid zo snel evolueert dat we sinds 1976 plots demping onder onze voeten nodig hebben.

Ooit doe ik wel eens een echt artikel over minimalistisch trailen… verder zou ik haast niet meer weten hoe een blaar of een blauwe teen aanvoelt. Ik kom altijd met enigszins besmeurde maar frisse voetjes aan.

Gadgets die echt helpen

Ik was aangenaam verrast over electrostimulatie met de Compex Mi-Sport (nu SP 4.0). Maar het is zo’n tijdrovend gedoe dat ik hem enkel voor bepaalde spierggroepen gebruik. Ideaal om pijnlijke pezen te behandelen, opgesteven spiergroepen los te trillen of zeer gericht spieren (bvb. onderrug) te versterken. Binnen kort is wireless de standaard. Ondertussen rommel ik maar wat aan met de kabeltjes. Let op, naast de aankoop prijs kun je heel wat geld spenderen aan electrode pads. Het goede nieuws is dat ze langer mee gaan dan verwacht als je er zacht mee omspringt en ze proper houdt.

De revelatie was Foam Rolling. Flabbergasted. Therapeutisch, als recovery en ook als warm-up. De rolls-royce onder de foam rollers vindt je bij Trigger Point Therapy. Net als zeer goede uitleg. Die je trouwens ook bij Runnersconnect bevestigd vindt (een must-read voor de scepticus). Als je er 50 Euro voor veil hebt, kun in je favoriete webwinkel al een TP Grid kopen. Een investering die je je mijns inziens nooit kunt beklagen. Niet iedereen kan zich dagelijks een therapeutische of sport massage veroorloven. Met de foam roller doe je het zelf, terwijl je bovenden ook nog je core versterkt als je het goed aanpakt.

De duurste gadget is de sauna. Say no more… Over de voordelen zijn al genoeg boeken geschreven.

Gadgets die niet echt helpen, maar wel leuk zijn

Goh, de lijst is eindeloos. Eigenlijk alles met het adjectief “mijn nieuwe…” voor. Kleding, rugzak, iPhone, sporthorloge, … Het kan niet op. Motiveert wel, natuurlijk. Maar het effect van sommige is wel heel tijdelijk. En de compatibiliteit ook (met elke iPhone sneuvelt er wel een reeks accessoires…).

Gadgets zijn per definitie (te) duur. Maar van de Black Diamond Ultra Distance Poles ben ik toch wel consistent tevreden en ik denk ook dat ze in mijn geval geholpen hebben om mijn knieën te behoeden voor de impakt van mijn 87 kg lichaamsgewicht, vooral op bergaf en bij grotere vermoeidheid.

Voeding en voedingssupplementen

Een van mijn favoriete onderwerpen. Het speelt een enorme rol. Een gezond gebalanceerd dieet is gewoon cruciaal. Met een beetje extra aandacht kun je er je blessurepreventie en herstelsnelheden naar een hoger niveau mee tillen. Ik denk dat ik dat wel onder de knie heb, en het heeft zeker bijgedragen tot het bereiken van mijn doelstellingen. Ook hier zal ik ooit eens een artikeltje over schrijven. Pennen we hier neer terwijl we een verse curcuma knol opknabbelen alsof het een worteltje is. Naast een deel zaken uit de natuurwinkel, waren ook Innerme en Etixx goede ontdekkingen.

Mijn duivels zijn hoeveelheden en fijnproeven. Eigenlijk is het héél simpel. Overgewicht en/of meer dan één enkele eenheid alcohol per dag en trail running horen niet samen. Nu niet, nooit niet. Maar het zijn moeilijk af te leren gewoonten, die nog versterkt worden door de enorme hoeveelheden energie die een mens verbrandt tijdens zo’n trail. Als je vijtien uur rondgeklauterd hebt, kun je een paard opeten. Of twee. En dat blijf ik dan maar doen tot weken erna.

Maar als we volgend jaar naar de 100K op willen, moet de voorraadkast op slot. Dus gewoon minder eten. En leren genieten van één enkel biertje of glas wijn. Meer vertraagt het herstel en leidt mogelijks tot pees- en gewrichtsontstekingen. Naast de bom aan calorieën die alcohol verschaft…

Informatie

Heel belangrijk. De Ultra Trail Running bijbel van Guillaume Millet. De blog en diensten van Runnersconnect. Een paar abonnementen op uitstekende Franse trail magazines (Trails Endurance en Esprit Trail). Er zijn trouwens ook een aantal goede Engelstalige tijdschriften, maar voorlopig ligt de focus op onze zuiderburen. Verder zijn er een massa interessante blogs en natuurlijk de praatjes met medelopers tijdens wedstrijden zijn ook niet te versmaden.

Gezond verstand

Als je ergens pijn hebt, ga dan niet lopen… of rij wat met de mountainbike. Als je moe bent, slaap dan. Als je bang bent, zoek geruststelling. Denk vooruit. Experimenteer. Blijf steeds experimenteren. Maar neem enkel berekende risico’s. En als je denkt dat het gevaarlijk wordt… back off.

Entourage

Heel belangrijk. Als jouw gezin er niet achter staat, wordt het bijvoorbeeld moeilijker. De angstjes en pijntjes voor het vertrek, de afwezigheid (letterlijk en figuurlijk) in de week, jouw tunnelvisie en beperkte verstandelijke vermogens tijdens de wedstrijd en het eindeloze herkauwen van een overwinning of nederlaag. Ze verdragen wel wat. Maar het is gelukkig ook het samen genieten en prachtige gebieden verkennen.

De blijheid als papa aan de einder komt opdoemen, de vriendschap rond de trail. Het maakt alles goed.

Een trail buddy 

Frankly speaking, would have been nowhere without a trail buddy.