De laatste weken groeide binnen het Road to Chamonix team het besef dat de eerste ultra maar een kwestie van tijd meer was. Waar zou het gebeuren? Bouillon of Oudenaarde? Het hing in de lucht. Wel.. soms gaat het niet exact als verwacht. Of slechts gedeeltelijk.

Voor ondergetekende verliep alles volgens plan. Vrijdagnamiddag met mijn gevolg neergestreken ten huize Solvay in Bouillon. Eerst moest er gefeest worden. Verjaardagen horen gevierd te worden, trail of niet. Vanuit het raam ligt het kasteel er grimmig bij, kwestie van ons enigzins bij de les te houden. In de schemering besluiten we ons met z’n allen naar de overkant van de vallei te begeven. Stevig wandelingetje. Nummers afhalen. “Frank 31, Sander 105”, SMS ik naar Frank. “Oei, ik heb 13, omgedraaid”, krijg ik terug. Profetische woorden…

Voor de rest niets dan goeds over de organisatie. Elke deelnemer krijgt een prachtig uitgewerkte topografische kaart met daarop parcours, doorwaadplaatsen, bevoorradingen, eerste hulp posten en niet in het minst een negental met de wagen toegankelijke plaatsen waar supporters de lopers kunnen opwachten. Ons ondersteuningsteam zal weten wat gedaan de volgende dag… Ik besluit nog een gigantische ijsroomcoupe binnen te werken en val dan om van de slaap. Voor het donker wordt, gaat bij mij het licht uit. Mezelf optuigen zal voor bij het krieken van de dag zijn.

Om zes uur ’s ochtends begint de voorbereidingsroutine. Een nieuw aspect is een paar Black Diamond z-poles de zijzakken van m’n Salomon Skin Pro. Eindelijk terug stokken. Met het idee van traag maar onstuitbaar voor de 56 km te gaan stevig in mijn hoofd geplant, weet ik dat ik ze zal kunnen gebruiken.

Nu Frank nog. Ik weet dat hij het ook kan, maar wil hem niet pushen. Zo werkt dat niet…

Om 7h11 rinkelt de telefoon. Daar is de man. Enkele minuten laten onstpint zich een levendige discussie over deelname aan de Three Peaks Yacht Race een weeklange zeilrace langs de westkust van Engeland en Schotland waarbij het oprennen van de Snowdon, Scafell Pike en Ben Nevis deel van de beproeving is. Ideetje van Opa Zee, ex-ultra loper en fervent zeiler, die het wel ziet zitten om ons rond te varen. Wie weet…

Als Frank’s traditionele peperkoek met banaan en mijn eitjes zijn binnengewerkt, vertrekken we naar de startplaats met het hele team. Boven is het al een internationale drukte van jewelste. En ja, steeds meer oude en nieuwe bekenden, we draaien intussen al een paar wedstrijden mee. Hier en daar worden er ook handschoenen toegeworpen. Een oude bekende daagt Frank uit. Hmm… Als daar maar geen vodden van komen.

Intussen staan we op de binnenplaats. Plotseling een surrealistisch beeld. Hoog op de kantelen zit een eend de zaak te overschouwen, terwijl de haviken met een touwtje rond hun poot op de binnenplaats rondhuppelen.

Over het trage vertrek en de initiele opstoppingen zijn al hele boeken geschreven. Ik vind het niet erg. Zachtje op gang komen voor die lange afstand. Het lijkt erop dat alle pijntjes weg zijn, zelfs de onsteking die al zes maand in mijn peesaanhechtingen sluimert is in geen velden of wegen te bespeuren. De dynamische rust heeft zijn werk werk gedaan. Goede beslissing. Net ergens gelezen dat de echte moed soms zit in het schema aan de kant durven schuiven. Nooit een probleem geweest bij mij.

Intussen zijn we al bijna in Corbion. Groot is mijn verrassing als ik na een kilometer of 7 mijn wederhelft, kinderen en hun grootouders aan de kant zie staan. Punt V1 op de kaart. Stipt. Op naar Frahan, de hoofdbevoorradingspost, waar de 56 km lopers twee zullen langskomen. Het parcours is redelijk zwaar, soms technisch. Op een vlakke onverharde weg loop ik wat met mijn stokken te spelen, struikel over mijn eigen voeten… en ga volledig onderuit. Zonder erg, maar wel wakker geschud. De eerste keer dat ik val op 580 afgelegde kilometers in 2014… meteen goed voor een adrenaline rush.

Er komen nog een paar indrukwekkende stukken op de Cretes de Frahan om dan uiteindelijk na 12 km in Frahan zelf aan te komen. Wat een weerzien. Gemiddeld 7,5 km per uur gelopen, maar met alle vertragingen beginnen de cut-off times gevaarlijk dichtbij te komen. Frank besluit ervandoor te gaan. Ik ga volledig in ultra modus en gebruik mijn stokken maximaal. Hier komt de trekking ervaring goed van pas. Om mijn Runkeeper batterij te sparen gaat de muziek uit ter hoogte van de splitsing tussen de twee varianten. De keuze voor de 56 km is nu definitief gemaakt.

Het wordt menens, maar ik weet dat het gaat lukken. Born again ultra runner. De korte paslengte, de Ultra Distance Poles die ervoor zorgen dat het hele lichaam werkt, een paar NUUN tabletten in de Hydrapack, S-Caps (gebufferde zout capsules) aan elke ravito en niets anders dan de perfect gebalanceerde InnerMe bars en gels maken dat ik me top voel. Perfect gehydrateerd en voorzien van de juiste energie. Geen zoete rommel die de maag irriteert.

De kilometers tikken weg. Voor ik het weet, zie ik mijn begeleidingsteam al staan over het brugje in Mouzaive. De kinderen worden dol. Dat doet plezier. Halfweg! Mezelf eens verwennen met een hoop cola. En weer op weg, terug naar Frahan. Door de bossen, deze keer. Ik blijf dezelfde mensen zien. voor me op bergaf, achter me op bergop. Voorzichtig bergaf, we moeten nog even mee.

Net voor Frahan zie ik velen versnellen en doe hetzelfde. Verdorie, we zitten zo dicht bij die cut-off tijd. Ze zullen ons toch niet tegenhouden, speculeren we. Gelukkig zal het zo’n vaart niet lopen. Kilometer 41, 42, 43 en daar zijn we terug aan de ravito.

De onheilstijding komt binnen via het volgteam. Frank zit in de eerste hulp post. Wat? Weinig details bekend, maar hij zou de 35 km uitgelopen hebben. Verdorie. Niet te lang treuzelen. Er zijn nog serieuze hindernissen te nemen. Binnen 300m begint The Wall. Aan de voet piept de tijdsregistratie. Er wordt een apart klassement bijgehouden. De muur blijkt zijn naam eer aan te doen. Hoe doe je dit als het regent? Ik kom hijgend boven en hoor de biep. Later zal blijken dat ik de 84ste tijd heb op de muur. Dit soort tijden vind je gemiddeld gezien veel hoger in het klassement. Eigenlijk zonder veel moeite, dus we hadden nog wat surplus in de benen zitten. Hmm… dat lijkt een opsteker voor de Mont Blanc Marathon, waar stijgen de overhand heeft.

Eigenlijk komen er nog best wel een paar zware stukken. Af en toe tracteer ik mezelf op een stukje muziek. Intussen lijkt lijkt het meer en meer op een langdurige obstakel koers. In Botassart de laatste ravito. Nog een vijftal km te gaan. De vermoeidheid begint te komen. Afdalend naar de Semois om over te steken naar Le Tombeau Du Geant, stuit ik voor de tweede keer op een groep jongeren van het HELB die met behulp van klimgordels, touwen, spierkracht en immens veel motivatie en teamwerk een rolstoel met passagier over het hele 35 km traject gehesen hebben. Een heksentoer. Dat zijn de echte helden vandaag. Om de tranen van in je ogen te krijgen. Nog 4 km te gaan, boys and girls, succes in het water.

Het heupdiepe ijskoude water werkt verfrissend. Weer ertegenaan langs de oever, de tweede oversteek in ondieper. Nog een kilometer of twee te gaan. Het gaat lukken! Aandacht erbij houden. Na paar keer stijgen en dalen hoor ik het gejuich en de trommels door de bomen weerklinken. Afdalen door het bos, het brugje op. Hoog boven mij torent het kasteel. Van boven op de heuvel galmt mijn naam door de vallei. Ze staan paraat, mijn trouwe supporters. Bovenaan de trappen.

De meisjes hollen de laatste honderden meter mee bergop. De registratie biept, 400ste. Op 448 finishers zal later blijken. Het is gelukt. Nagenoeg negen uur onderweg geweest. 7500 Calorieen verbrand.

Gemengde gevoelens… Mijn gedachten zitten bij Frank. Hij blijkt al naar huis. Moet 200 km rijden met zwaar ingetape-te voet. Hoe zwaar is de kwetsuur? Wat met ons Chamonix plan? De Loop van Vlaanderen kunnen we alvast vergeten, dat is zeker. De toekomst zal uitwijzen wanneer we de draad terug kunnen oppikken. Wat met de motivatie?

Die avond is het relaxen geblazen. Etentje in het stadje. Genieten. Genieten van mijn eerste ultra van 2014, de tweede sinds mijn gloriejaren. Genieten van mijn eerste UTMB punt ooit.

PS: Hier nog een wedstrijdfoto (genomen na 51 km, met op de achtergrond de legendarische Peter M.)