Did it! Momenteel zit ik nog volop na te genieten op de trein van Montpellier naar Nice, waar ik morgen mijn vlucht naar Dubai zal nemen. Heb voor de verandering mijn intussen onafscheidelijke Luna Oso sandalen nog eens aangetrokken. Niemand kijkt daar van op, het is meer dan 20° C en een zomers weertje in het zuiden van Frankrijk. Gisteren was dat wel anders: aan aandacht geen tekort.

Flash back. Ergens een kleine 20 km ver op de Grand Trail des Templiers. “Hey Spartacus” roept iemand me na.

Ik schrik op uit mijn overpeinzingen en word me bewust van de messcherpe stenen op de grond. Wat was ik net aan het denken? Juist ja. Dat alles perfect aan het verlopen is. Vrijdagochtend op de TGV naar Montpellier gestapt, ‘s namiddags stond ik al met de huurauto in Nant. Nant, waar de Grand Trail des Templiers 20 jaar geleden voor het eerst in zijn bestaan startte. De mettertijd legendarisch geworden trail is intussen verhuisd naar Millau. Tienduizenden bezoekers drommen samen in het stadje dat zichzelf La Capitale du Trail noemt. Bekend van zijn iconische brug. Ongelooflijk professioneel georganiseerd, dit evenement. Ik zal er dit weekend nog meermaals van versteld staan. Niettemin, Nant wordt mijn uitvalsbasis. Straffer nog, ik zit een tiental kilometer buiten Nant in een afgelegen oud klooster. Prachtig gerenoveerd, de Hermitage Saint-Pierre. Hemelse stilte, enkel het geluid van het riviertje La Dourbie is er te horen. En gelukkig, de eigenaar heeft een bliksemsnelle satellietverbinding achter de kapel geïnstalleerd. Vanop de binnenplaats kan ik draadloos contact houden met het thuisfront. Moederziel alleen zal ik deze ultra moeten uitlopen. Geen assistentie, geen materiaalwissels, geen vertrouwde gezichten aan de ravitailleringspunten… Zaterdag zou ik elk detail moeten gaan verkennen. Het blijkt 20 km naar de start in Millau. Vertrekken in de nacht en terugkeren in de late avond over smalle onverlichte wegjes. De nachtelijke temperaturen zullen onder de 5° C liggen. You’re on your own, buddy! No room for mistakes.

Intussen ren ik zondagochtend hoog boven op het plateau over de scherpe stenen en het mulle zand. De mist trekt op. Een stralende zonsopgang verschijnt tussen de eikenbossen in een onwezenlijk kleurenpalet. De hoofdlampen kunnen uit. Ik ben gelukkig. De intensieve power training werpt zijn vruchten af. Explosief bergop, krachtige remmen bergaf. Wat een afdaling naar Peyreleau. Een brullende massa wacht ons op aan de 21-ste km. Ik heb niets nodig, grabbel een snoepje mee en kijk uit naar de tweede zware klim naar Saint-André-de-Vézines… Plots voel ik nattigheid. Letterlijk. Het water gutst van mijn rug. Mijn Salomon drink zak is gebarsten. Mijn enige reserve. Wat nu? Uit de race stappen? Verder lopen lijkt gekkenwerk, er zit soms meer dan 20 km ruig terrein tussen twee bevoorradingen… “The end of the world” kermt Bono van U2 intussen in mijn oren. Toch ga ik proberen Saint-André te halen. De klim barst los in alle hevigheid. Dit wordt op de tanden bijten. Ik weet wat dehydratatie kan uithalen met een mens. Plots zie ik dat mijn voorganger naast zijn watervoorraad ook een flesje Gatorade met drinkdop heeft zitten. Een plan rijpt. Als ik mezelf elke ravito vol water giet en er in slaag de lange stukken te overbruggen met het bijgevulde flesje, maak ik een kans. Ik vraag hem of ik het flesje kan krijgen als het leeg is en de man is zo gul om het me te schenken met nagenoeg de volledige inhoud. Solidariteit op de trail, ik zal het vandaag nog veel zien. Regelmatig stuikt iemand neer en dikwijls offert iemand zijn eindklassement en wie weet zelfs zijn totale wedstrijd op om zijn medemens in nood te helpen tot er iemand van een hulppost ter plaatse raakt.

Mijn rondtollende gedachten komen tot bedaren en ik stuiter de helling op. Om de zoveel meter mag ik uitleggen waarom ik deze trail op sandalen loop. De “respects”, “courages” en verbijsterde blikken zijn niet van de lucht. Mijn medelopers extrapoleren hun situatie en denken bijgevolg dat dit voor mij een enorme beproeving moet zijn. Neen, dus… Ik zie continu mensen glijden, struikelen en hun voeten om slaan. Mijn lichaam heeft geleerd hoe ik mijn voeten moet zetten. Zachtjes en bedachtzaam, met kleine pasjes. 100% mindfulness, er zit zelfs een meditatief kantje aan deze vorm van lopen.

Maar na het water, komen er andere demonen opzetten. De tijdslimieten. Na de ruige razernij van de Ultra du Vercors, waar ik iets te dicht tegen de minimumsnelheid aan gaan lopen was -wat wil je met zulke afstanden en hoogteverschillen- ben ik er als de dood voor om terug uitgesloten te worden. Bij aankomst in Saint-André-de Vézines blijk ik ruim een uur voor te zitten op schema. Een halve liter water in een paar teugen. En nog één…

Nogmaals vul ik het flesje, dat voor de rest van de dag mijn trouwe metgezel zal blijven. Op naar kilometer 45. We lopen door verlaten Romaanse kerkjes en hoeves. Het landschap verandert in één van adembenemende schoonheid. Natuurlijk is dit uitgeroepen tot UNESCO World Heritage zone. Hoe kan het ook anders? Moeder natuur heeft hier haar beste beeldhouwers aan het werk gezet. Onze voorvaderen hebben hier de mooiste paden uitgesleten. Diep onder ons doorkerft La Dourbie het landschap. Ergens gaan we hier toch naar beneden moeten. Naar La Roque-Sainte-Marguerite. Hoe, dat lijkt me een raadsel. We lopen door een natuurlijke triomfboog in het gesteente. Ik besluit dat het futiel zou zijn te trachten deze pracht te capteren met mijn iPhone en laat hem daarom zitten. De afdaling is hels, maar ik verteer ze vlot. Woohoo! I am alive!

In La Roque-Sainte-Marguerite is er een extra waterpunt voorzien. Elke andere vorm van bevoorrading is hier verboden op straffe van uitsluiting. Ik vul mijn flesje keer op keer aan een vreemde contraptie van waterleidingen en kraantjes, in elkaar gestoken door enthousiaste vrijwilligers. Dan terug op weg naar Pierrefiche, de derde ravito. Wat een klimpartij. Het parcours kan de eindeloze slang van 2700 lopers nauwelijks verwerken, maar toch blijft het een moordend tempo in de positie waar ik me bevind. Bijna aan het 45 kilometer punt! Wat een plezier. Mocht iemand me een half jaar geleden verteld hebben dat ik zou lopen huppelen van plezier na dit soort afstanden, zou ik even tegen mijn voorhoofd getikt hebben. Een mens kan blijven leren, als hij wil.

Pierrefiche brengt een geruststellende tussentijd en opnieuw water. Water! Ik drink mijn buik rond en neem een handvol zouttabletten. Nu wordt het menens. Bijna twintig kilometer op een halve liter water onder de brandende zon. Waarschijnlijk verbruik ik meer dan ik op deze wijze kan aanvullen. Nog geen enkele sanitaire stop moeten maken vandaag. Voorzichtig, baasje! Maar ik voel me goed.

Op weg naar laatste tijdsbarrière. Massebiau op kilometer 62.5. Die sluit om 16h30, dus geen reden om te talmen. Weer dat prachtige landschap. We lopen aan de rand van het plateau. Ik SMS naar huis dat alles goed loopt. Pas een half uur verder vertrekt de boodschap, als er terug ontvangst is. Over het gesprongen water reservoir zwijg ik. Nooit meer op pad zonder extra reserve, Sander. Af en toe moeten we honderden meters naar beneden om meteen terug te stijgen. Op plaatsen waar de zon zelden schijnt is het glibberig. Betoverende bomen en wollige mossen. Vreemde figuren in de rotsen en de struiken. Ik waan me in een fantasy film. Waar blijft Gandalf?

Mijn gemiddelde snelheid begint langzaam te dalen. Maar ik blijf toch nog rond een gemiddelde van 6 kmph. En begin voorgangers in te halen. En blijf dat doen. Ik hoor de menigte al van ver galmen, maar Massebiau blijft langer weg dan verwacht. Zoals steeds is het een kwestie van onverzettelijk de ene voet voor de andere te zetten om er uiteindelijk te geraken. Gescand op meer dan 40 minuten voor sluiting. Wat een opluchting. Bij iedereen. Sommigen nemen een pauze. Casse-croûte klinkt het overal. Die Fransmannen gaan gewoon picknicken nu de druk eraf is. Ik denk aan de duisternis die binnen een uur valt en ook aan de eenzame rit naar de Hermitage Saint-Pierre die me te wachten staat. En besluit het daarom bij water te houden en voort te maken. Naar La Ferme de Cade. We zijn er bijna. We zijn er bijna??? Halloo!!! Het gaat recht naar omhoog. Zombies, slaapwandelaars en mensen die bleekjes languit in de kant liggen of voorzichtig het pad afgeholpen worden door de hulpverleners. “Feet don’t fail me now… take me to the finish line… Oh my heart it breaks every step that I take” neuzelt Lana del Rey toepasselijk in mijn oor. Geef me zuurstof! Eindeloze klim… maar rusten staat niet in mijn woordenboek vandaag. Boven is het even vlak. In La Ferme de Cade vinden we een waar eetfestijn. Zout, mijn lichaam snakt naar zout. Ik werk drie boterhammen met Roquefort naar binnen. En nog een halve liter sportdrank. Nog negen kilometer te gaan. We halen het, geen twijfel. Daar dalen we weer, veel dieper dan ik dacht, om dan via een duizelingwekkend pad naar boven te klimmen, waar de parapente vliegers zich overdag van de rots storten. Voor me zie ik twee mannen met een orange vlag die uit hun rugzak steekt. Een paar van het handvol veteranen die alle twintig edities gelopen hebben. Een van beide moet de zeventig naderen. Hoe is het mogelijk? De jongste van de twee, ik schat vijfenvijftig of zo, trekt de andere op de rots met zijn trekking pole. Ze hijgen niet eens. De zon valt razendsnel en terwijl we wachten zet ik een Fransman aan het werk om mijn “frontale” uit mijn rugzak te halen. Na de top volgt weer zo’n knettergekke afdaling, die ons door La Grotte du Hibou leidt. Ik heb de tegenwoordigheid van geest om mijn GPS op pauze te zetten. Anders slaat die weer eens tilt zonder ontvangst. Diep beneden mij zie ik de lichten van het tentenkamp van Saint Estève, de aankomst. Nog een lange twee kilometers te gaan. Of zijn het er nog drie? Terwijl we een touw grijpen, tikt iemand op mijn rug. “Heb jij die sandalen hiernet aangetrokken?” “Nee, deze ochtend”, riposteer ik. “Ze gaan jou een medaille geven, wacht maar tot de speaker je ziet.” Ik lach. Het kan niet meer stuk. We kruisen een asfalt weg. Voor de tiende keer vandaag spat The Miracle (of Joey Ramone) van U2 uit mijn oordoppen, terwijl we als haviken naar beneden cirkelen. Euforie! Het is aardedonker. Plots zien we de lichten van de aankomst boog en met een kleine ereronde zwoegen we terug naar boven. De laatste trappen. Voor me pikt een vader zijn hummeltjes op en draagt ze over de streep. Ik blijf erachter en laat de fotograaf zijn werk doen met de kindjes. Zo ijdel zijn we nu ook weer niet. De speaker roept om dat “Sander Boom, un ami Belge” net is gearriveerd. Ik leg me op de grond en neem een selfie van mijn voeten. Haal m’n medaille en m’n finisher hoodie af en grijp dan een biertje. We did it!

De Adidas hoodie komt goed van pas, het is berenkoud. Ik ga naar de grote tent beneden. Aangename verrassing, een volledige menu met soep, worst, aligot -l’aligot est un mélange de purée de pomme de terre et de tome fraîche qu’il faut travailler et retravailler pour obtenir la texture parfaite- en vooral… wijn, aan elke tafel een fles rode wijn.

Een uurtje later rijd ik voldaan door de nacht naar mijn kluizenaarscel. Did it! Wie de Trail des Templiers nooit gelopen heeft, heeft ongelijk.

De volgende dag leer ik dat ik uiteindelijk1531-ste ben geworden op 2700 starters, waarvan er 1988 de finish hebben gehaald. Ik geniet. En schrijf mijn verslag op de trein naar Nice. Met intussen 5 UTMB punten op mijn rekening. Maar de weg naar Chamonix is nog lang.

En de volgende loop is terug met mijn trailbuddy. Hij heeft de aftelling naar Houffalize al gestart.

Een nieuw seizoen voor TRTC!!!

Deze slideshow vereist JavaScript.