Loop eens een marathon voor de fun op zondagochtend. Het gaat echt de slechte kant op met mij. Vorig jaar begon ik al te kokhalzen bij het idee om 30 km te moeten lopen. Nu doen we er gewoon 42 op een zonnige zondagmorgen. Het kan verkeren.

Toen Sander vertrok voor zijn Tempeliersuitstap, ben ik met het gezinnetje gaan uitblazen in Winterberg. Winterberg is de hoogste plaats van het Sauerland en het dichtsbijgelegen skigebied. Wij hebben er een schitterend hotelletje gevonden uit de Hapimag keten. Een echte aanrader. In de voormiddag steevast een stevige wandeling in de natuur. 100 % genieten. In de namiddag breien vrouw- en zoonlief daar nog een zwemmeke, saunake en jacuzzike aan vast, terwijl de pa nog eens gaat lopen. Meestal deed ik een toerke van een tiental km. Maar voor de laatste dag mocht dat iets meer zijn. Ik had een route uitgestippeld van zo’n 24 km. Gewapend met slechts een flesje water van een halve liter (ik had mijn camelbak niet bij) ging ik op pad. Eerst 7 km bergop tot de Kahler Asten, het hoogste punt van het Sauerland. Maar dan moest ik over een wandelpad richting Züschen lopen. En onderweg liep het volledig fout. Letterlijk en figuurlijk. Ik zag geen bordjes meer en moest mij oriënteren. Maar probeer je maar eens te oriënteren op een plaats waar je nog nooit bent geweest. Na 19 km begon ik stilaan ongerust te worden. Ik zag een bord staan ‘Winterberg 11 km’. Ik besloot de baan te volgen naar huis. Ik had geen zin meer in avonturen. Toen ik na 30 km aankwam was ik pompaf en was het al donker. Voor de zoveelste keer ben ik ten prooi gevallen aan mijn jeugdige overmoed. Volgend jaar neem ik mijn kameel zeker mee.

Begin deze week kwam er een uitnodiging uit Belsele om eens samen te gaan trainen in Gooik. ‘Geen zin om de drie MTB routes te gaan lopen?’. De overtreffende trap van Frank is duidelijk Sander. 40.9 km. Allez vooruit. We moeten in juni op de Grand Duc 83 km lopen in de bergen. Tijd om eens wat kwaliteit in onze trainingen te steken, zou ik zo zeggen. Het was vooral ook de bedoeling om wat te brainstormen over ons seizoen 2015. Het grote vraagteken is de 104 km van de Bouillonnante. Gaan we het ons riskeren? Ik ben gerustgesteld om te zien dat ook Sander met wat koudwatervrees zit. We zijn er nog niet uit. To be continued.
Verder veel bijpraten natuurlijk. We stellen vast dat onze wegen gescheiden zijn na de trail des fantômes. Dat was half augustus. Bijna 3 maanden bijpraten. De vismarkt is er niks tegen. Mede daardoor is deze training wel een zware dobber. En die mountainbike route heeft ook wel verdomd veel asfalt. Onze pezen en gewrichten zien af. En ik moet eens dringend ….waar is dat maïsveld als je het nodig hebt? Dan maar gewoon open en bloot in het veld. Nood breekt wet.
Na 30 km krijgt Sander het steeds moeilijker. Zijn tempelier van 2 weken geleden is nog niet verteerd. En in plaats van te gaan lopen, doet hij nog wat zware powertraining sessies. Het resultaat is het omgekeerde van de boucles Ardennaises, waar Sander mij naar de meet heeft moeten sleuren. Maar ik vind het niet erg. Ik voel me goed, al is dat heel relatief. In het land van de blinden is de éénoog koning. Ik weet het nu zeker. Ik ben klaar voor Houffalize. Danku, Sander, voor deze mentale opkikker. Nog 27 dagen en we kunnen weer echte hoogteverschillen doen.