Miljaar wat heb ik slecht geslapen. Wel 100 keer moet ik me omgedraaid hebben. De nacht die volgt op een trail is soms moeilijk. Alles is zo moe en doet zo’n pijn. Maar het was weer zalig. Een heruitgave van 2014, eigenlijk.

De editie van 2014 was al een echte grand cru. En de weergoden hebben dat dit jaar nog eens fijntjes overgedaan. Dat was in het verleden wel eens anders. Begin maart kan het nog heel lelijk doen. Maar net als vorig jaar heeft de lente een vroeg offensief ingezet. Wij zijn er niet rouwig om.

Om 7 uur stond mijn trouwe kompaan netjes aan mijn voordeur, die naar goede gewoonte al ontgrendeld was om de zondagsuitslapers niet tot last te zijn. Een paar bakjes koffie en een gedetailleerde uitleg over buikgriep later kozen we het ruime sop. We kunnen ondertussen al bijna met onze ogen dicht naar Chimay rijden. Dan wordt het gevaarlijk. De leden van TRTC hebben altijd zoveel om over bij te praten, dat de weg wel eens uit het oog verloren wordt. Met als resultaat dat we maar om vijf voor negen aankwamen op onze bestemming. Maar deze routiniers laten zich niet gauw meer uit hun lood slaan. We zijn perfect op tijd klaar en ik heb zelfs nog tijd om de broodnodige sanitaire stop te maken.

Vorig jaar hebben we hier een mooie prestatie neergezet en waren we na 3uur56min binnen. En gemiddelde snelheid van iets meer dan 9km/uur is niet slecht op een trail. Dit jaar mikken we ambitieus op 10km/uur.

Het begin is altijd wat lastig omdat het hele pak nog samen is. Maar na 5 km komen we door in 31 minuten, wat quasi perfect op schema is. na 10 km is dat 1uur 30sec, nog perfecter. De bevoorrading komt na 13 km en zorgt voor een achterstand op ons tijdschema van 2 minuten. No stress, we halen dat wel in.

Na 18 km zitten we op 1uur50min, wat ons een eindtijd van 3uur40min zou opleveren. Dat zou schitterend zijn. Maar dan slaat het noodlot alweer toe. We volgen twee mannen die niet goed op de signalisatie letten en missen een afslag. What a mistaka to maka ! Als we 400 meter verder geen signalisatie meer zien en op wegjes komen waar schijnbaar nog niemand is gepasseerd, valt onze spreekwoordelijke frank. Dan maar terugkeren, zeker? Duizend bommen en granaten, nog aan toe. En we kennen dat parcours hier al bijna vanbuiten. 800 meter teveel gelopen, alsof het nog niet ver genoeg is.

Het resultaat is dat we op de 20km doorkomen in 2uur4min. We zijn nu dus eigenlijk nog maar aan 19.2km. Het wordt moeilijk om ons gemiddelde van 10km/uur te halen. Vooral omdat de laatste 3km heel technisch zijn. Maar we geven de moed niet op. We halen gestaag alle lopers terug in die van onze misstap gebruik hebben gemaakt om voor ons te gaan lopen. Hoe durven ze! Dat geeft ons wel de moed om aan ons tempo door te blijven gaan. Als twee bulldozers verpletteren we alles wat we voor ons zien opdagen. Op 30km komen we door in 3uur6min. Die 6 minuten halen we nooit meer op. We gaan gewoon onze trail op tempo uitlopen en van de resterende hellingen gebruik maken om nog wat te trainen. want er zit de komende weken één en ander aan te komen.

Uiteindelijk zijn we binnen na 3uur53min , maar we hebben ongeveer 5 minuten verloren gelopen. We mogen dus gerust zeggen dat we tov vorig jaar nog een mooie progressie gemaakt hebben. De trail in Chimay is voor ons de graadmeter van onze conditie. En die zit momenteel goed. We moeten niet veel meer bijsturen. Ik moet vooral bij de osteopaat en de kinesist, want ik voel dat mijn lichaam scheef staat. De motor is in orde maar het koetswerk heeft een grondig onderhoud nodig.

Binnen 20 dagen is het alweer van datte. Dan is het 55 km in Spa. Dat zal andere koek zijn. Dringend nog wat diëten.