De modderige vloer van een overbevolkte kleedkamer staart terug terwijl ik in gedachten verzonken mijn spullen tracht te ordenen. En ze bovenal een beetje proper te houden. Mijn rechter voetzool voelt aan of er iemand met een hamer heeft op staan beuken en mijn benen zijn moe. Maar toch ben ik tevreden. Net de 57 km Crêtes de Spa uitgelopen met mijn kompanen. Wetende dat er meer dan 2000 hoogtemeters inzaten en dat het terrein er wel heel zompig bij lag, zijn we tevreden met ons gemiddelde van 7,3 kmph. Hoewel we samen finishen, hebben we grotendeels onze eigen wedstrijden gelopen. Met onze eigen dips en euforische momenten.

Terwijl ik mijn trailbuddy in de aangrenzende ruimte boven alle geroezemoes commentaar hoor geven tijdens het stappen over  een muurtje -dat er op dit moment schijnbaar teveel aan is- droom ik verder weg terwijl ik mijn modderige Vibrams van mijn voeten stroop. Binnen een dikke drie weken de dubbele afstand. De nogal abstracte 104 km wordt plots pijnlijk tastbaar. Dat is nog eens het dubbele van deze beproeving. Ik besluit de gedachte te parkeren en ga naar de douches. Over het muurtje stappen en… ijskoud water. Ouch!

Even terug naar het begin. Iets voor zessen stond onze clubsecretaris netjes zoals aangekondigd op de oprit. Met in zijn wagen onze gastloper. Steven is zijn naam, maar we zullen hem de hele dag gastloper noemen. Je bent lid van TRTC of je bent het niet. Een taaie rakker, trouwens. Rugby, triathlon, boksen, … en af en toe loopt hij eens een ultra trail. En loopt die sneller dan wij. Spa Olne verleden jaar (zie The road gets Rocky), maar ook de Ultra du Vercors. Hij liep daar een uurtje voor mij uit, om dan net als ik in St-Nizier tegengehouden te worden in Autrans, op een spreekwoordelijke boogscheut van de finish (zie Unfinished Business). Dit jaar moeten we terug in September. Onafhankelijk van elkaar hebben we beslist dat de klus afgemaakt moet worden.

Het weer leek even een complete ramp te gaan worden, met dagenlange neerslag en ochtendtemperaturen rond het vriespunt, maar uiteindelijk zijn er voor de voormiddag enige opklaringen en iets mildere temperaturen aangekondigd. Ik zat een hele week te broeden op het klassieke vraagstuk. Wat ga ik aan mijn voeten doen? Uiteindelijk was ik er uit. Toch starten met de Lunas en de VFF Mudrunners in de rugzak. Bij een materiaalinspectie vrijdagavond valt het echte verdict. Door een ophoping van modder onder de gele plug die ervoor zorgt dat het lint tussen de tenen in de zool van de sandaal blijft zitten, is de plug zwaar versleten geraakt en wordt het risico op materiaalbreuk te groot. Noodgedwongen starten op de Vibrams dus. Uitstekende grip in de modder, dat wel, maar na enkele tientallen kilometers op de boswegen met grind, begin je het toch te voelen. Een drietal millimeter rubber onder de voeten… Hoe lichtvoetig je ook probeert te lopen, in de afdalingen kun je wel eens stevig op je hielen terecht komen. Eenmaal, tweemaal, duizend maal…

Al gekscherend komen we aan in het zonnige Spa. Alles is goed georganiseerd en voor we het weten staan we selfies te maken en filmpjes te draaien aan de start. Tussen 611 andere trailers. Frank is in zijn nopjes. Hij heeft er afgelopen week een dipje opzitten -mogelijks wat overtraind- en het doet me plezier dat hij zich na wat rust terug goed voelt en helemaal zijn zonnige overmoedige zelf is.

TRTC and Guestrunner

Zoals bij vele van deze grotere evenementen, komt de colonne traag op gaan, met regelmatige opstoppingen in de eerste kilometers. Niets speciaals te melden tot aan de eerste bevoorrading. Het tempo ligt vrij hoog en het ligt er inderdaad allemaal nogal modderig bij. We zijn hier in de Hoge Venen. Het woord drassig is hier wel even op zijn plaats. Hier en daar moeten we een skipiste op. “De motor niet opblazen”, zegt Frank terwijl we naar boven banjeren. En het wordt alsmaar frisser tot het begint te regenen. Zoetjesaan begint mijn rechter enkel te zeuren. Afdalen doet pijn aan mijn hiel. Het woord peesplaatonsteking flitst door mijn hoofd. Daarmee de Bouillonnnante op, dat komt nooit goed. Opgeven? Dit is de laatste lange training voor de Promenade 104 K, beter uitlopen… Een dilemma dus. Ondertussen neemt Frank bij elke afdaling meer en meer voorsprong en moet ik bij elke stijging een tandje bijsteken om hem bij te halen. Verwoestend voor het moreel. Ik haal hem voor de laatste keer bij en vertel hem dat ik wat endorfinen ga aanmaken. Mijn besluit is gemaakt, ik moet vooruit en zal dit ding uitdoen. Maar op mijn manier.

Ik steek mijn turbo aan en laat de pijn voor wat hij is. Langzamerhand kom ik in de flow en merk ik dat ik efficiënter ga lopen. Na een lange tijd zie ik de witte rugzak van onze gastloper. We hadden hem al eens terug bijgehaald na een lange afdaling, maar moesten terug lossen. Nu besluit ik in mijn eentje nog eens tot bij hem te gaan. Hij schrikt even op en steekt op zijn beurt de turbo aan. Die zie ik niet meer terug, denk ik. Tijdens een lang stuk met lichte daling kijk ik achterom. Geen Frank te zien. Als ik nu vertraag wordt het slepen tot de aankomst, no way. Intussen kunnen de modderpoelen me geen bal meer schelen. Volle snelheid er doorheen, geen gewroet over boomwortels aan de kant van de weg meer. Intussen nog meer regen en mist. Maar eigenlijk begin ik me goed te voelen.

Aan de laatste bevoorrading kieper ik enkel een bekertje sportdrank naar binnen en maak voort. Ik heb de stal geroken. Nog zes kilometer. Ik stel vast dat ik nu op de hellingen het verschil maak. Met mijn trekking poles stuw ik mezelf voort en begin zo meer en meer lopers in te halen. Potseling schiet een ontketende Frank me voorbij. Wat een tour-de-force is me dat? Hij vertraagt niet en kijkt niet om. Aha, mijnheertje kent zijn trail buddy niet meer. Of wil hij racen? Ik schiet hem op mijn beurt voorbij. 16 km per uur, zegt de Suunto. Op minder dan 2 kilometer van de streep. Eens zien hoe lang we dat volhouden. En dan… zie ik die witte rugzak in de verte. De gastloper! Plots krijg ik vleugels en op een paar honderd meter van de streep heb ik hem bijgehaald. De eindmeet is er sneller dan verwacht en op honderd meter van de streep bezorg ik hem dezelfde verrassing als Frank me even voordien bezorgde. En zijn reactie is net dezelfde als de mijne. Als een raket schiet hij vooruit. 19,1 km per uur zie ik later op zijn Movescount. Brullend en lachend schieten we over de aankomstlijn. Dat was fun. Anderhalve minuut later komt Frank eraan. Stukjes ontbrekend levensverhaal worden aangevuld en we trekken goedgemutst naar de douches.

Later op de dag bezinnen we ons verder over 75 plussers in de bergen… er staat ons nog wat te wachten.