Dit was mijn kans…

Al meerdere jaren sta ik op trails naast Sander om te supporteren, te motiveren, kleine en grote pijntjes te relativeren… kortom, er gewoon zijn. Ergens onderweg en liefst net na de finish. En stilaan, als een Corona-virus, bekroop me de microbe om ook eens aan de andere kant te staan… Maar ik ben geen loper. Wandelen daarentegen… En dan was er plots de Great Escape Corona-editie mét walks. Mijn kans dus om eindelijk te weten hoe het écht voelt om bij de Legends-bubbel te horen.

Een prachtig en tot in de puntjes georganiseerd event, fijne mensen, attente vrijwilligers, nergens iets te kort. Maar bovenal was er Sander, die mij er doorheen zou halen. Dat was de deal, hij met zijn ervaring en vooral héél veel intentie om ‘gezaag’ te incasseren, ik met goesting en veel intentie om ‘gezaag’ te minimaliseren. Zo gezegd, zo gedaan. Althans tot de laatste 20 kilometer…

Relax aan de start, paar richtlijnen van de organisatie en dan een vloeiende beweging voorwaarts. Zaterdagavond, 18u. Een 60-tal enthousiaste wandelaars, waaronder mezelf. Een stevig tempo en al snel bevonden we ons bij de kopgroep. Dàt was niet de bedoeling, maar ’t ging vooruit, dus waarom niet… Dit zou zich toch ergens wel laten voelen… Maar nog niet nu. Vlotjes tot aan de eerste CP, een drinkpost, zo was aangekondigd, maar wat smaakte die sandwich die niet verwacht was. Een eerste aangename verrassing, van wat zou blijken nog meerdere.

Ik was mentaal voorbereid op de Hérou, wat geslinger aan kettingen, kronkelende paadjes langs de immens laag staande Ourthe, een paar trappen,… Maar hij hakte er toch in, die Hérou. Zijn naam niet gestolen. Mijn eerste bevestiging dat ik conditioneel niet genoeg getraind was voor de hellingen van de Ourthe Supérieure… Maar opgeven was geen optie, toch dan nog niet. Even de mind-set bijstellen, er volgden immers nog wat van die hellingen… Als eerste Le Cheslé, omhoog naar overblijfselen van een versterkte vestiging uit de Ijzertijd. Na nog wat gestaag klimwerk, eindelijk de afdaling naar Maboge, mijn eerste rust CP. Dat dacht ik toch… maar dan was er Sander. Die elke meter van het parcours blindelings kent. Handig. Alleen heel confronterend als de boodschap luidt : “Hier moeten we nog bergop voor we aan de CP zijn. Niet ver hoor, maar wel effe steil.” Nee, nee, nee, hier had ik echt geen goesting in. Mijn niet-zagen-schild kreeg een eerste barstje. Gelukkig was het echt niet ver en lonkte de rust…

Voorbij Maboge kende ik het parcours, dat had ik al eens gewandeld. Makkelijk dus. Maar de nacht doet rare dingen met mensen en in mijn geval verdwijnt alles… geen memorie meer, was ik hier echt al eens geweest? Gelukkig was er mijn hubbie, die als een sprekende klok elke meter kon benoemen en de komende kilometers kon voorspellen… Stijgen, dalen, kilometers malen.

En dan plots (nee, niet echt plots, heel goed aangekondigd door Sander) : de CP in Samrée. Wat een verademing. Wat een ontvangst! Die wrap met kaas vergeet ik niet gauw… En natuurlijk winegums. Daar houdt menig wandelaar zich op recht.

Na Samrée wachtte me nog gekend terrein. Ietwat schoorvoetend, want ik wist dat er een paar kuitenbijters aankwamen. Maar een volgende verrassing van de goden kondigde zich aan en maakte ons even euforisch. Een omleiding, zeg maar een short cut. Wat nog niet goed doordrong bij de start (“De gele Legends pijlen overrulen alles, ook de .gpx”) kwam dan als een bom binnen. Maar wat een bommeke… Wat het ten voordele van de jacht, wegens natuurbehoud of gewoon een beslissing van de organisatie? Who cares, dit was een cadeau! Dus de swung zat er terug in, dan maar verder naar beneden. Of was het naar boven? Mijn orakel had me voorspeld dat ‘Jezus aan het Kruis’ een ijkpunt was, tot daar doorbijten en erna gemakkelijk bergaf naar de volgende CP. Merci Jezus!

Wibrin, daar was de laatste rust-CP. Ik had onderweg een medewandelaar horen filosoferen over Wibrin… Hoe moesten we dat uitspreken? Het klonk als iets exotisch, iets Braziliaans, vond ze…  Een coupe Wibrin? Ijs was er niet, Brazilianen ook niet… Maar wel : vrijwilligers. Weeral van die attente soort. Cadeautjes, verrassingen, het zit in die dingen! Voor mijn compagnon een bier en een hotdog, voor mij cola, een hotdog én winegums. Wat moet een mens nog meer? Een gelukzalig gevoel nam me even over. Ik begon stilaan te begrijpen waarom zoveel trailers zo graag deel uitmaken van die Legends Community.

Voeten en benen deden pijn, maar het was maar 20 kilometer meer… Een kleine draaiing rond Achouffe, als een dansje en dan gewoon naar de finish. Op papier. De kabouter met de hamer. Ik ken hem ondertussen. En weg alle intenties om niet te zagen. Het leek heel aanlokkelijk om me naast de brouwerij gewoon op een bankje te zetten en te wachten tot ze mij kwamen halen… Maar dat was buiten mijn vraagbaak gerekend. Geen sprake van stoppen. Dus werd de weg nog minutieuzer geschetst en elke boomwortel werd voorzien en aangekondigd. Op naar Mont. Hoe is het mogelijk? Een berg? Op dit moment in de race nog? 

Een stralende zon en de immer aanwezige fluogele Legends pijlen (wat een gedetailleerde en feilloze bepijling!) loodste ons door het gezellige dorpje Mont. Prachtige landschappen. Maar de fut en de goesting ontbrak om daar écht naar te kijken. Ik kom wel nog eens terug. 

Dus was het tijd voor een laatste surprise… En die vond ik.  In een peer. 

Die lagen klaar, langs de weg, op een tafeltje. Wachtend op voorbijgangers die er zin in hadden… Lekker! En bovendien, met een mondvol peer kan je niet zagen.

En dan waren er de laatste 5 kilometers. Dubbel gevoel. Je weet dat het bijna gedaan is en toch neemt frustratie soms nog over. Mijn tocht duurde 22 uur, een avontuur met best wat pijn, best wat geklaag maar vooral veel verwondering, dankbaarheid en blijdschap. En fierheid, ik heb het gedaan. Het was mijn kans.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

•