Om 6.15 uur stap ik in mijn auto. Het is al 18 graden. Vandaag wordt het warm.
Iets voor 8 kom ik aan. Ik ben quasi de eerste. Iemand zegt me om goed aan te sluiten op de parking want er wordt zeker 250 man verwacht. Voor drie trails? (14,30 en 48km) En de langste afstand heeft meestal het minste deelnemers. Dat belooft.

Om half negen is er nog maar weinig volk. Ik maak me klaar. Ik vraag aan de organisator of ik mijn stokken wel zou meenemen. Hij beweert dat dat niet nodig zal zijn. Op de steilste beklimmingen hangen touwen. Ik besluit zijn raad te volgen. Geen stokken vandaag. Ik neem wel mijn zonnebril mee, want tegen de middag zou de zon er moeten doorkomen. Om 5 voor negen roept de organisatie iedereen van de 48 km naar de startlijn voor de briefing. Nog nooit met zo weinig volk aan de start gezien. Zalig !
De organisator legt nog eens tweetalig uit wat we mogen verwachten. Hij is consequent met zijn nieuwsbrief van drie dagen geleden want hij belooft veel mud op de padden. Google translator, I love you. En wijlen weg. Geen startschot, gewoon : bon amusement !

Meteen den bos in en omhoog. Met 26 man geen opstoppingen natuurlijk. Na 2 kilometer (in ruim 17 minuten!)loop ik al helemaal alleen. Geen ziel meer te bespeuren. Ik mis Sander nu al. Nog maar 46 km te gaan.

Kilometer 5 : het is inderdaad warm. Het zweet loopt al in beekjes naar beneden. Ik krijg een déjà-vu (boucles Ardennaises). Ik moet dringend vertragen en drinken. Dit houd ik geen 48 km vol. We moeten gigantisch steil omhoog. Gelukkig hangen er de beloofde touwen. Boven wacht de fotograaf ons op.

Kilometer 10 : ik besluit me van mijn shirt te ontdoen. Salomon mag nog zo goed ademen, niets ademt zo goed als je eigen huid. Ik zoek mijn comfort zone. Tijdens het lopen moet dat ongeveer 9 per uur zijn op het vlakke. Bergaf iets meer. Bergop stevig stappen. Ik hoor Sander constant zeggen : spaar uw krachten voor later. Aan de bevoorrading is iedereen al behoorlijk moe. En dat na 10 km. Nu is het een heel stuk vlak naast de Maas tot aan de sluis.
Aan de sluis de Maas over en weer den bos in. Bergop, bergaf, dit is trail. Flat is boring. Maar ik word stilaan moe. Na 2 uur zit ik op 15 km. Zou ik het kunnen in minder dan 7 uur ? Het is nog te vroeg voor prognoses. Ik steek mijn zonnebril weg. De mist is te sterk. Mud daarentegen krijg ik in overvloed. Maar padden heb ik nog niet gezien. Ik mis iemand om tegen te zwanzen. Sander is nu al 6 uur onderweg. Die zal het nog zwaarder hebben.

Kilometer 24 : ik ben al drie uur en 18 minuten onderweg. Perfect halfweg. Nog steeds binnen de 7 uur. Maar ik word moe. Mijn negen maanden ervaring als lange afstandsloper moeten nu hun werk doen. Zeker niet meer in het rood gaan. Relentless forward progress boeken.

Kilometer 34 : voorlaatste bevoorrading. Ik ben poempaf. Plus que quatorze, zegt die brave jongeman mij. Ik voel dat ik moe ben, want mijn maag wil geen eten meer. Drinken lukt nog wel. Ik zal er maar weer aan beginnen, zeker ?
Het blijft maar op en neer gaan en dan krijgen we een heel lang stuk plat beloopbaar naast de Maas. Dat doet deugd. Ik probeer te blijven lopen, maar het doet nu echt pijn. Op 41 km is er nog een bevoorrading. Wat blijft die lang weg zeg. Ik steek de Maas weer over en zie een loper voor mij lopen. Ik merk dat ik niet de enige ben die aan dit tempo loopt. Een beetje verder eindelijk de bevoorrading. Ik kan niet meer. Ik wil me op de bank zetten, maar de loper die zich daar nu ook staat te bevoorraden ontraadt me dat. Ik weet dat hij gelijk heeft, maar ik ben zo moe. Twee energiedrankjes, een beker cola en de wetenschap dat het ‘maar’ zeven kilometer meer is, zetten me weer in beweging.

Kilometer 42 : wat een beklimming zeg. Mijn quadriceps branden. Naar het schijnt is dit de laatste beklimming. Ik wissel nu joggen en stappen af. Bij elke meter vals plat schakel ik over op stappen. Maar ik kan nog altijd joggen en dat stemt me gelukkig.

Kilometer 45 : je gelooft het niet. Er zit nog een steile klim met touwen in. Ik vloek alle duivels bijeen en trek me naar boven. De kerel die bovenaan de wacht houdt moet het bekopen : “Organisatoren van trails zijn toch wat sadistisch, niet ?”. Ik voel me meteen schuldig over mijn uitspraak en voeg eraan toe : “maar traillopers zijn waarschijnlijk wat masochisten”. Hij lacht me toe en zegt me dat ik er nu echt bijna ben. Ik kijk op mijn uurwerk en merk dat ik die 7 uur niet meer ga halen.

Kilometer 47 : ik zie het hotel dat naast de aankomst ligt. Ik ben er. Ik loop op straat, ik ben er. Oh neen, zeg dat het niet waar is. Ik zie touwen hangen, den bos in. Er zit iemand op een stoel naast de weg die bijna niet meer bijkomt van het lachen. Ik sta nu stil en heb zin om te huilen. Nog 500 meter, zegt hij me. Waarvoor is dit dan nog nodig, vraag ik ? Dat is trail. De kelk moet geledigd worden tot de bodem. Ik raap alles bijeen wat ik nog heb. Ik kom uit het bos waar we er 7 uur geleden ingelopen zijn. Recht het voetbalveld op naar de finish. Hoe gelukkig kan een mens zich voelen ?

De aankomst is enkel een tentje met een jongeman aan een pc. Hij zegt me dat ik 16de ben in 7 uur en 3 minuten. Ik ben dolblij. Vlug een sms naar Sander sturen. Die is al 12 uur onderweg. Die kan wel een opkikker gebruiken.
Als je nog meer foto’s wil zien van deze trailervaring, kan dat op onze fotopagina.