Ruim twee jaar geleden liep TRTC zijn laatste trail. Toch in zijn voltallige tweekoppige bezetting. De honger is dus verscheurend. De weersvoorspellingen zijn dat ook. Het belooft een rotweer te worden, maar nothing’s gonna stop us now!

Door de coronapandemie is deze trail al een paar keer uitgesteld maar dit keer is het dus scheepsrecht. De start zal ook atypisch zijn. Iedereen vertrekt wanneer het hem uitkomt binnen een bepaalde tijdszone om geen mensenmassa’s te genereren. We hebben afgesproken om 10 uur in La Roche dus ik vertrek rond 8 uur. De dag begint goed, want Sander stuurt mij een bericht dat hij zijn sleutels niet vindt. Paniek in TRTC-land ! Maar de eerste geniale ingeving van de dag zit eraan te komen. Sander gaat met zijn sportzak naar zijn wagen en die blijkt zich wonderwel te openen. In een vlaag van opperste klaarkijkendheid besluit hij dat zijn sleutel in zijn tas moet zitten. Wat ook eens blijkt te kloppen. Onze dag kan al niet meer stuk.

Ik heb inmiddels een onoverbrugbare voorsprong opgebouwd. Ik tuf dan maar tegen 110 km/uur over de autosnelweg. Handsfree en coronaproof bel ik mijn partner in crime op om te bespreken waar we ons gaan parkeren. Met handen en voeten probeert Sander mij diets te maken waar ik moet gaan staan. Maar ik ken mijn weg niet zo goed in dit pittoreske Ardennenstadje. Tijd voor de tweede geniale ingeving van de dag. Bij het binnenrijden van La Roche zet ik mij stationair draaiend op de oprit van de brandweer. Nu maar hopen dat er nergens brand uitbreekt.

Gelukkig heeft Sander de route iets sportiever afgelegd en zie ik hem gauw verschijnen in mijn achteruitkijkspiegel. De parking die Sander bedoelde heeft nog net twee plaatsjes vrij, alsof ze gereserveerd waren. We staan een eindje van de start, maar wel dicht bij de aankomst. Bij dit weer alweer een geniale ingeving, want straks kan het serieus tegenvallen. 30 km door sneeuw en quasi vriestemperaturen, het kan in de kleren kruipen.

We lopen richting start. Veel volk komen we niet tegen. Ik vraag aan Sander of hij wel zeker is dat we goed zitten. Een compleet overbodige vraag want mijn trailbroeder kent elke morzel grond hier alsof hij hem er zelf gelegd heeft. De start ligt er verlaten bij. Geen levende ziel te bespeuren. What if this is as coronaproof as it gets?

Het mag dan al coronaproof zijn, maar modderproof is het allerminst. Wat een pap! De wasmachine zal vanavond niet tevreden zijn.

Maar dat kan de pret niet drukken. We hebben hierop zolang moeten wachten. We zijn allebei danig in onze nopjes.

De eerste helft van de trail verloopt goed. We houden er een mooi tempo op na. Kwestie van ons lichaam wat op temperatuur te houden. Maar in het zicht van de bevoorrading (na 18 km) begin ik toch serieus kou te krijgen. Mijn handschoenen heb ik moeten opbergen want die waren volledig doorweekt. En mijn thermisch ondergoed is inmiddels doornat van het zweet. Als je dan op een plateau komt waar geen bomen staan en de wind vrij spel heeft, ben je zo onderkoeld. De bevoorrading zorgt voor enige rust en wat calorieën, maar eens terug vertrokken slaat de kou mij pas echt om het lijf. Dan krijg je zo’n foto.

Ik zeg tegen Sander dat ik vrees dat ik het einde niet zal halen. ‘Wat ga je doen, een taxi bellen?’ krijg ik in volle motivatiecrisis rond mijn oren gedraaid. ‘Als we dadelijk terug tussen de bomen zijn, zal je wel snel terug opwarmen.’ Het zullen weeral profetische woorden blijken, want een paar kilometer verder kom ik er weer door. We krijgen nu een lange afdaling richting Maboge waar de legendarische muur ons ligt op te wachten. Ik begin stilaan de finish te ruiken en mijn moed loopt weer vol.

Nu zijn we niet meer te stoppen. We halen nog vlotjes 10 km/uur en persen er puur voor de fun nog een spurtje uit aan de finish. Uiteindelijk hebben we 31,5 km geploeterd in 4 uur 27 minuten. Niet slecht voor twee overjaarse pubers, al zeg ik het zelf. We hebben onze Orval weer verdiend. Eén ding staat vast : het zal geen twee jaar duren tot de volgende epische tocht.