Mensen kijken vaak vreemd op als ik zeg dat ik 56 km ga lopen in de Ardennen. Dan moet ik altijd denken aan die scene uit die fantastische film ‘Amadeus’, waar de oude Salieri zijn leven beschrijft aan de priester die hem de biecht komt afnemen. “How could I tell him what music meant to me?” De passie voor de trail zit diep bij TRTC.

Om half acht kom ik aan in het huurhuisje van Sander en de zijnen. Zijn schoonmama is al wakker, net zoals de jongste spruit. De iets oudere spruit ligt nog te pitten, al zal dat niet lang meer duren als ze nonkel Frank hoort. De onvermijdelijke koffie staat al klaar en ik krijg meteen het relaas van wat al voorafging. Sofie en Kris zijn al vertrokken naar de drankpost op km 52. Zo lang is Sander al onderweg. De meesten verklaren hem voor gek. Ik ben vooral ontgoocheld dat ik heb afgezegd en ben afgedaald naar de iets redelijkere 56 km. Maar zelfkennis is het begin van alle wijsheid. Ik kan zo’n tocht nog niet aan. Ze komt te vroeg.

Ik ben niet gehaast om naar de start te gaan. Vorig jaar heb ik me nog blauw geërgerd toen we na het startsignaal nog een kwartier hebben staan aanschuiven in het kasteel van Godfried. En na 3 km stonden we weer te schilderen en blaadjes van de bomen te tellen toen de hele massa de eerste helling op moest op 1 lijn. Dit jaar zullen ze mij niet liggen hebben. Ik ga pas om 8.25 uur het kasteel binnen. Het is me daar een gedrum van jewelste. Als om 8.30 uur het startschot weerklinkt, zijn er nog heel wat lopers die nog niet binnen zijn. Terwijl de eerste lopers al naar buiten hollen. Je kan in deze konijnepijp maar beter geen last hebben van claustrofobie. Ik geraak vrij vlot buiten en zet het op een stevige draf. Ik wil vlug aan die eerste helling zijn om ze fileloos te kunnen nemen. Het resultaat is dat de eerste twee kilometer afleg in 9″48. Op zo’n momenten mis ik Sander om mijn temperament te temperen. Ik kom vlot boven maar ik zweet me kapot. Naar de kant van de weg dan maar om die vest uit te doen. Na 12km de eerste bevoorrading. Ik zal maar goed eten en drinken, want op 27km is er enkel drank. Ik houd een stevig tempo aan. Na 20km staat de klok op 2’28. Halfweg koers zit ik onder de 4 uur en daar staat het volledige Sander-support-team. Het doet deugd om na 4 uur nog eens wat bekenden te zien. Dit is het eerste punt waar ook Sander zal passeren. Ik heb zin om op hem te wachten, maar hij schijnt toch nog niet meteen in aantocht te zijn.

Wij weer weg, maar het vet is nu van de soep. Nog 14 km tot de volgende bevoorrading. Dit keer wel weer een vijfgangenmenu met chocolade, bananen, nootjes, peperkoek en mueslibar. Aan deze post zitten al wat walking dead. In het kopke ben ik nog goed, maar mijn benen zijn zo leeg als de staatskas. Ik praat met een jongeman die me zegt dat hij aan de splitsing de 35 had moeten kiezen. Ik zeg dat hij aan de finish blij zal zijn met zijn keuze. Een andere man van de 104 zegt me dat we nu meteen ‘the wall’ krijgen. Die van Geraardsbergen voor de fietsers is steil, maar deze kan ook tellen. Hier kan je maar beter niet je evenwicht verliezen of je kan weer herbeginnen. En dat na 44 km. Op zo’n momenten moet ik toch wel even denken aan die mensen die me voor gek verklaren. Helemaal ongelijk hebben ze nu ook weer niet.

Na 47 km schakel ik mijn suunto uit. Ik heb mijn checklist zorgvuldig afgelopen, maar mijn uurwerk opladen stond daar niet bij. Kieken ! Maar van dit strompelgangetje kan ik maar beter geen spoor achterlaten. Het is nu enkel nog stappen dat lukt. Bergop lukt het nog aardig, maar bergaf doet het zo’n pijn. Zou Sander mij nu inhalen ? Ik hoop het. Gedeelde smart is halve smart. Hij zal ook wel al een tijdje op zijn tandvlees zitten. Ik sleur mij voort en uiteindelijk komt dat kasteel dan toch weer in zicht. Ik film de laatste klim en een sympathieke toeschouwer grist mijn camera uit mijn handen. Wat er dan gebeurde, zie je hier.

Binnen 61 dagen staat er een nieuwe uitdaging te wachten. Maar nu eerst nog een paar dagen op handen en voeten de trap af.