Zaterdag traildag = zondag Rozebroeken. Ik houd me aan de traditie. Na dat heroïsche gevecht met Thor van gisteren is het heerlijk genieten in het welnessgedeelte van mijn lievelingszwembad.

Zaterdag,7 uur. De GPS vraagt of ik de snelste of de kortste weg wil nemen. Aangezien ik tijd genoeg heb, opteer ik dit keer voor de kortste. Dat blijkt heel letterlijk te zijn. Hij stuurt me in een rechte lijn richting ’s Gravenbrakel. Ik zie straatjes en weggetjes die op dit uur meestal onberoerd blijven. Het avontuur begint nu al. Om 7.45 uur sta ik al op de parking die de organisatie aanbeval. Er is nog maar weinig volk. Zou ik nu een regenjas meenemen of niet? De buienradar gaf aan dat het zou gaan regenen vanaf 13 uur. Dan moeten we al in de buurt van de finish zijn. Ik besluit om hem toch maar mee te nemen. Als ik te warm heb, bind ik hem wel rond mijn midden.

Sander heeft zijn figuurlijke kat gestuurd, maar toch zal ik niet alleen lopen. Vincent Rampelbergs (alias de Ramp) zal vandaag zijn eerste ultra lopen. Als hij komt tenminste, want het is al half negen en nog altijd geen Ramp gezien. Om vijf voor negen komt hij aangesloft. Dat heeft ook zijn voordeel. Niet veel tijd meer om je zorgen te maken om allerlei futiliteiten. Hij zegt dat hij mij niet gaat volgen omdat ik te snel zal lopen. Ik haal mijn dominante alter ego van onder het stof en maan hem op licht gebiedende toon aan om vandaag niet van mijn zijde te wijken. Het plan is om op iets minder dan 5 uur binnen te zijn en daarvoor gaan we in het begin rond de 10 per uur lopen. Hij is niet helemaal overtuigd, maar besluit om mij toch maar te volgen.

Na een uur hebben we 9.4 km gelopen. Dat is misschien iets te traag. Het goede nieuws is echter dat mijn hartslag mooi tussen de 130 en de 135 blijft. Alles onder controle dus. Bij de bevoorrading na 15 km liggen er weer toastjes met paté en een druppelke sterke drank. Altijd leuk als de organisatie moeite doet om de sfeer erin te houden. Na 2 uur hebben we 19 km gelopen. Het begint stevig te regenen en ik ben dolblij dat ik mijn reganjas bij heb. We lopen nu naast het hellend vlak van Ronquières. Normaal slaan we hier links af. Nu gaat het nog een stuk rechtdoor. Het parcours is serieus gewijzigd. We krijgen nu redelijk veel macadam en mijn gewrichten beginnen te zeuren. Na 3 uur zijn we 28.8 km ver. Het zit er nog altijd in om binnen de 5 uur te finishen, maar ik weet dat de laatste 10 km zwaar zullen zijn. Dan gaan we weer het bos in en met deze regen zal het een waar modderbad worden, net zoals vorig jaar.

We zijn nu 4 uur onderweg en we hebben er 37.9 km opzitten. Nog 7 km te gaan. Die moeten we binnen het uur afmalen. Lijkt een makkie. Maar dat is het niet als je er al 4 uur op hebt zitten. De Ramp heeft nog altijd niet gelost, maar nu begint de tol zwaar te wegen. Ik overlaad hem met peptalk. Samen uit, samen thuis. We halen nu regelmatig mensen in die de 25 km lopen. Dat geeft ook moed. De finish nadert met rasse schreden. De Euphoria van Loreen vindt de weg van mijn oren naar mijn lippen. De Ramp ligt in een duik, voor zover zijn vermoeide lichaam dat nog toelaat. Na 5 uur en 3 minuten overschrijden we de finish. We krijgen een beker soep. Dat doet ook weer super deugd. Het is selfie time !

Dat hebben we weer goed gedaan. Benieuwd wat Sander uitgespookt heeft. Hij ging ‘from dusk till dawn’ lopen. Als voorbereiding op de 250 km lange Legends trail van volgende maand. Sander eert de leuze die wij hoog in ons vaandel dragen : Never knew I had enough before I had too much!
Mijn volgende trail is de trail de la primavera in Andenne op 19 maart. Dit keer 65 km. Maar eerst nog wat trainen.