Zaterdag vroeg uit de veren. Nog wat goede raad van vrouwlief : als je je voeten omslaat, stoppen hé. Ze kent me ondertussen maar al te goed.

Het is altijd een warm onthaal bij de familie Boom. De twee bengeltjes geven mij een volledige rondleiding in hun tijdelijk optrekje, terwijl papa zijn rugzak zo zwaar mogelijk laadt met het oog op zijn gezondheidswandeling van binnen drie weken in de Vercors. Een mens moet eens wat kwaliteit in zijn trainingen steken, nietwaar.

Sander klaagt plots van een hevige pijn in de borst en van niet meer kunnen ademen en van hartaanvallen krijgen en zo. Tijd voor wat “Frankly speaking”: “Draai u eens om, ik zal u eens onder handen pakken.” Sander kijkt bedenkelijk, maar lijkt me toch te vertrouwen. Ik steek mijn armen onder zijn oksels, hef hem op en laat hem eens goed bruusk zakken. ‘Krak’ en het is gebakken. Bij de osteopaat ben ik daarvoor 40 euro kwijt.

We zullen maar eens vertrekken zeker ? Pff, 50 km. En het heeft hier de laatste dagen gemoessond. Bovendien horen we dat er iemand van de 100 km (die zijn om 4 uur al vertrokken) zijn pols gebroken heeft. Voorzichtig dus. Voor mij is het de eerste keer zo lang en Sander moet binnen 3 weken 86 km op zijn teensletsen door de Vercors. Allemaal argumenten om het rustig aan te doen.

Na een goede kilometer wordt de toon al gezet. Wat een beklimming! Het is een ouverture voor een grootse opera. De volgende 30 km zijn gewoon schitterend. Hij wordt aangekondigd als de mooiste en zwaarste van België. Er is geen woord van overdreven. Ik wist niet dat de Ardennen zo mooi konden zijn. Adembenemend mooie weggetjes, steile beklimmingen, halsbrekende afdalingen, what if this is as good as it gets ?

Het enige nadeel is dat er heel weinig beloopbare stukken bijzitten. Als je je voeten niet wil omslaan tenminste. Laat dat nu net mijn zwak punt zijn. We doen meer dan 2 uur over de eerste 13 km. Ik begin te tellen. Die 8 uur die ik vooropgesteld had, gaan we niet halen. Maar we gaan nog niet panikeren. En vooral Guillaume Millet in gedachten houden: als je je goed voelt tijdens een ultra, maak je dan geen zorgen, het zal niet blijven duren.

Na net geen 5 uur zijn we aan de 25 km bevoorrading. Nu zitten we op het parkoers van de mannen (en vrouwen) van de 100 km. Die hebben er al 75 km opzitten en veel zit daar niet meer in.

Na 33 km loopt de SSC (Sander Supporters Club) ons enthousiast tegemoet. De vermoeidheid begint te komen. Bij de start mocht ik een zak afgeven met wat spullen. Die zouden we op deze plek kunnen recupereren. Ik heb een droog shirt, een fles energiedrank en 4 rijsttaartjes voorzien. Jammie. We nemen onze tijd. Nog 17 km. Mama mia. da’s nog ver zenne.

Allez, hup met de geit. Een paar km verder sturen ze ons over een helling door een soort gras dat tot aan mijn heupen komt. Het is hier zo steil omhoog dat ik in de slappe lach schiet. Hoe halen ze het in hun hoofd om ons hier door te sturen ? Zaaaaaalig.

De laatste bevoorrading is op 45 km. We zijn er bijna. Ware het niet dat net na de bevoorrading de muur van Maboge op het menu staat. Tijdens de boucles Ardennaises is mijn hart er hier bijna uitgesprongen. Deze beklimming is voor je hart wat de dieseltest op de autokeuring voor je motor is. Ik neem hem dus rustigaan. Onderweg raap ik heel wat (spreekwoordelijke) lijken op die hem te snel gestart waren. Parcourskennis heeft soms zijn voordelen.

De laatste 5 km gaan redelijk vlot, al mag de finish nu wel komen. Ik bevind mij nu in het land van de ultra en kijk, ik loop nog steeds. Dat is ooit wel anders geweest. Met een welgemeende dank aan mijn trouwe gids Sander.

Na de aankomst besef ik weer dat ik heel diep ben gegaan. Wat ben ik moe, zeg. Maar wat was deze toch mooi. Binnen 3 jaar gaan we voor de 100. Het wordt alsmaar leuker. Waar gaat dit eindigen ?