Toen ik in januari deelnam aan de Dirk Martens corrida in Aalst, verbaasde ik mezelf met een 48″19 op 12 km. Probleem is dat dit dan de barometer wordt voor de volgende wedstrijd. Tijd voor alweer een nieuwe les in ‘hoe word ik een lange afstandsloper’.

Woensdag verliep de ochtendtraining nog heel vlot. Logisch als je 2.5 weken geen poot verzet hebt. De goesting was overweldigend en de drang naar endorfines niet te houden. Vrijdag was het meteen al een stuk minder. Stramme spieren en pijn in mijn rechtervoet (waarschijnlijk te wijten aan compensatiegedrag) waren mijn deel. Maar voor zij die willen is niets moeilijk. Tijd dus voor een flinke test op de tweede manche van het Dendercriterium.

Ik zat nog steeds in mijn hoofd met die prestatie uit Aalst en startte dus heel voortvarend. Maar snel kwam de man met de hamer en ik doofde uit als een kaars. Ziehier de km-tijden.
3:40.8
4:14.4
4:20.6
4:23.4
4:37.4
4:51.7
5:05.2
5:09.9
4:50.3
5:23.0

De eerste ronde van 5 km werd geklaard in 21″15. Weeral een acute aanval van jeugdige overmoed. In de tweede ronde was het al veel minder. En de zon deed haar werk. Na de tweede ronde gaf ik de pijp aan Maarten. Game over.

Misschien is het te wijten aan een tekort aan koolhydraten. Mijn echtgenote is bezig aan een koolhydratenarm dieet en ik probeer haar te steunen door mee te doen. Het heeft wel effect, maar misschien is het toch niet zo goed voor mijn uithouding.

Drie recordtijden zijn er gisteren gesneuveld : 3’40″8 op de km, 6’14 op de mijl en 21’15 op de 5 km. De 44’02 die ik in februari op training liep hield stand.

We zullen zien wat het geeft op de derde manche van het dendercriterium, donderdag in Liedekerke.