De eerste maanden van 2016 waren veelbelovend. Drie goede trails van 26, 47 en 60 km gelopen. Nu moeten het er 73 worden. Mentaal zit alles perfect. Ik ga de klus klaren. Vorige week nog een flinke 7 kilometer gelopen aan een gemiddelde snelheid van 15/uur. Ik voelde nog steeds pijn in de liesstreek. Een gevolg van een hordentraining die ik twee weken eerder had gedaan. Maar een weekje extra rust zal wel soelaas brengen, dacht ik.

Vol goede moed verlaat ik de bedstee om half twee. Het nachtelijk ontbijt bestaande uit 250 gram gerookt spek, 4 eieren en een avocado mag gerust stevig genoemd worden. De uitdaging waar ik voor sta, is dat ook. Na anderhalf uur cruisen kom ik aan in een pikdonker Bouillon. Sander antwoordt al op mijn SMS’jes vanuit zijn hotelkamer. We ontmoeten mekaar in de lobby van het hotel. Eerste onderwerp : met of zonder stokken? Het is vergelijkbaar met de formule 1. Vertrekken op regenbanden of op slicks? Het regent zachtjes en het is de voorbije week droog geweest. Ik beslis om mijn stokken niet mee te nemen. Tenslotte moet je ze ook 73 km meesleuren. En de primavera heb ik ook galant zonder stokken gedaan. Dat zal nu ook wel lukken. Ik neem niet teveel balast mee. Wel een dosis energiebars en gellekes voor de eerste 50km. Er is een bevoorrading op 16 km met enkel water en één op 26km met alles erop en eraan. Een keer eten op 50 km in de zwaarste trail van België, het is een bijkomende uitdaging.

Als we om 4.50 uur op de binnenkoer van Godfrieds kasteel staan, gaan de hemelsluizen iets verder open. Sander voelt de bui al hangen want zijn gezicht staat op onweer. Die zin slaat nergens op, ware het niet dat de zinspeling te mooi was om te laten liggen. Sander heeft nieuwe luna sandals aan. Extremere omstandigheden om die dingen te testen zal hij niet gauw meer vinden. Wat een lefgozer toch, die trailvriend van me.

In het begin gaat alles vlot. Het regent maar we houden de moed erin. Bij de eerste bevoorrading loopt Sander 50 meter voor me uit en hij houdt geen halt. Ik zal hem niet meer terug zien vandaag. Onder andere omdat ik weer een pitstop moet maken. Ik weet niet wat me overkomt maar ik moet om de 5 km naar de kant voor een plas. Het lijkt wel of alles wat ik drink er gewoon doorloopt. Mijn lies doet ook steeds meer pijn en in een heel modderige afdaling wordt het bijna onhoudbaar. Mijn voeten glijden steeds weg en de druk op mijn lies is enorm. Nu besef ik dat ik toch beter mijn stokken had meegenomen. Bij droog weer is het niet nodig maar in deze sompige pap zijn twee extra steunen welkom. Bovendien ben ik inmiddels doorweekt tot op mijn vel. Bij een temperatuur die schommelt tussen 4 en 7 graden valt dat tegen. Ik kan me heel moeilijk warm houden. Nog een fout die ik vandaag gemaakt heb. Ik moet zeker investeren in een regendichte jas.

Na 30 km is het op. De pijn in mijn lies vermindert niet. Het is bijna 10 uur en het regent nu wat minder. Het is nog bijna 20 km tot de volgende bevoorrading. Ik kan niet anders dan tot daar verder te sjokken. Maar hoe trager ik me voortbeweeg, hoe kouder ik krijg. Ik probeer nog wat te lopen, maar mijn lies schreeuwt het uit. Als ik arriveer aan de controlepost op km 50 begint zowaar de zon erdoor te komen. Ik overweeg nog even om de laatste 23 km te stappen want het woord opgeven is lang geleden geschrapt uit mijn woordenboek. Maar trop is teveel en teveel is trop. Ik ga meer slecht dan goed doen voor de rest van het jaar.

Zodoende stap ik in de bezemwagen richting aankomst, alwaar ik in de TRTC mobiel weer richting Denderleeuw cruise. Wat een hoogtepunt moest worden, loopt met een sisser af. Sander zal de klus klaren in 12 uur, de tijd die ik mezelf gegeven had. Ik troost me met de gedachte dat ik weer wat bijgeleerd heb. Mijn carrière als ultraloper staat nog in zijn kinderschoenen. Ik vermoed dat het niet de laatste keer zal zijn, dat ik met mijn jeugdig enthousiast aangezicht tegen de spreekwoordelijke muur loop. To be continued!