“DISCOVER ENCHANTING LANDSCAPES… WHILE SUFFERING! The Ohm, the measurement unit of the resistance to effort perfectly symbolizes this trail which is full of difficulties. To cite only this example, a difference in altitude of 1800 m over the course of 35km, which is a record in Belgium. You will alternate technical passages, rolling, climbing and descendent ones…” is wat de organizatoren claimen op hun website.

Wel, er is geen woord van gelogen. Voor lezertjes die weinig tijd hebben, zou dit kunnen volstaan.

Voor de anderen volgt het verslag waar over hetgene waarmee we ons de laatste weken onledig hebben gehouden.

Toen ik enkele maanden geleden om professionele redenen verstek moest laten gaan voor de 60 K van de Grand Trail des Lacs et Châteaux, begon het zoeken naar een waardig alternatief. Niet eenvoudig. Mocht niet te dicht tegen eind april liggen, want de 104 K van de Bouillonnante zou nog wel eens in de benen kunnen zitten, maar mocht ook niet te dicht naar het einde van juni liggen om toch enigzins uitgerust aan de start van de Grand Duc Ultra Trail de Chartreuse te kunnen verschijnen.

Het werd dus een selectie kortere wedstrijden. Goed om de techniek te oefenen. Trail de Trévires (het leek me wel wat om als oud-marinefuselier eens wat in de grote zandbak van Camp Lagland bij Arlon te gaan spelen), Chaudfontrail in hetzelfde weekend, en dan Les Boucles Ardennaises twee weken erna. So far so good, tot het bericht binnen kwam dat de eerste in de reeks geannulleerd was. Geen Trévires, wat nu? De Ohm trail kwam op mijn radar… ik kende hem niet, maar hoe meer ik ervan zag, hoe meer ik wou starten. Laat ons hier beginnen en langzaam terug reizen in de tijd.

Ohm Trail 35 km

Zaterdag namiddag kom ik aan in Aywaille. Net in La Roche en Ardennes de 37 K van Les Boucles Ardennaises afgehaspeld. Aan 7.1 kmph, wat niet slecht is voor mijn doen. Maar mijn zwaar geplaagde enkels hebben hem deze keer helemaal niet goed verteerd. Ik mank wat rond over de hoofdstraat en besluit dan maar om heel vroeg te eten. Op een terras laat ik me eens lekker gaan bij de plaatselijke Italiaan. Tegen het dessert (een derde blonde Leffe), raak ik aan de praat met een pezig koppel Nederlanders. De dame, die trouwens nogal een track record blijkt te hebben (net terug van MDS, 80 km MB, UTMB, …), vertelt me uit vorige ervaring dat de Ohm trail “echt wel pittig” is. Hmm… weet ik terug te zeggen. Tegen negenen onder de wol. Compex, Grid foam roller, … alles blijft onaangeroerd in mijn weekendtas liggen. Alleen slaap kan me herstellen.

De ochtend is een totale ramp. Ik schuifel naar beneden voor het ontbijt. Tijd om naar huis te rijden, bedenk ik. En die Grand Duc, is dat wel verantwoord met deze enkels? Na vier koffies wint mijn vechtersinstinct het. Ik zal hem doen. En besluit mijn ultieme wapen boven te halen. Trailschoenen. Ik zoek een schroevendraaier en demonteer de geheime panelen in mijn kofferbak. Daar zijn ze. Geen Luna’s, geen Five Fingers, maar Raidlight Dual Fingers. Raidlight oprichter Benoît Laval -zelf een toploper, die nog in 2013 de Grand Duc won- heeft deze tabi’s meegebracht uit Japan en er in samenwerking met de Japanse fabrikant Lafeet zijn befaamde vervangbare gelpads onder gestoken. Volgens de Raidlight site kun je ermee afdalen als een hert, met gespleten hoeven. Het is de eerste keer dat ik met deze minimalistische schoenen een trail op ga. Ik ben benieuwd. Hopelijk betrapt niemand me op het heimelijk dragen van schoenen. Haha.

Echt stappen lukt nog niet als ik aankom, mijn pootjes zullen heel langzaam moet loskomen. Het is wel leuk aan de start. Zit goed in elkaar. Prachtige t-shirt trouwens. Ik hoor m’n naam. Peter Mooij is hier ook. Herstellende van een kuitblessure. We  vinden een gemeenschappelijk doel: deze keer niet uitlopen, maar gewoon heel blijven. Ik zit nog wat te dirt-baggen in mijn kofferbak en kijk bezorgd naar de kliffen aan de overkant. “The hardest trail of Belgium”, zegt de t-shirt. Aan de start zijn er wat locale lopers die me nog kennen van de Chaudfontrail. De man met de sandelen draagt speciale gespleten schoenen. Materiaal aan het testen, concludeert er een. Ik knik.

We starten als laatsten. Vanaf de eerste meters barst het los. Naar boven. Wat aanschuiven lijkt me een uitstekend idee nu, daarmee komen mijn voeten geleidelijk aan wat los. Binnen de eerste tien kilometer plaats ik deze wedstrijd aan de top van mijn klassement van allermooiste trails. Prachtig, die moet ik volgende jaar in beter omstandigheden doen. En dan meteen de 50 K.

De Dual Fingers zijn nog veel beter dan ik verwacht had. Ze zitten goed en laten me toe relatief snel te dalen. Ben ik nu een hert? Eigenlijk wel. En dankzij de hitte ruik intussen ook al als een oude hertenbok. Vive le chamois!

Iemand spreekt me aan op mijn groen UTV shirt. Heeft ook de Vercors gelopen verleden jaar. Een mooie en zware ultra, daar zijn we het over eens. Aan en af kom ik Peter tegen, die net als ik onder de indruk is van het landschap en talloze plaatjes schiet. “Wat zijn we toch een bofkonten dat we dit mogen doen!” en hij snelt een rode holle weg in, de heuvel op. Het is hier anders dan zuidelijker in de Ardennen. Ik waan me soms in de Vercors, Wat een hellingen, wat een uitdagende paadjes. Ik wist niet dat we dit hadden in Belgie.

Het lijkt erop dat ik hem ga uitlopen. Maar ik moet wel er mijn aandacht bijhouden. Om heel te blijven. Ravito twee ligt op een toplocatie en kijkt uit op de vallei van de Ninglinspo. Adembenemend. Naar beneden en dan maar huppelen door beddingen, over keien, over brugjes… Wat verder rond de 27-ste km zie ik in mijn achteruitkijkspiegel een bontgekleurde outfit achter me. Mirjam Steunebrink, die gisteren in de Boucles Ardennaises een podium plaats heeft gelopen en er vandaag nog eens de 50 K bovenop doet. Er zijn er nog meer die deze combinatie maken. Ik ga zelfs niet trachten haar bij te houden.

We lopen een tijdje samen met de 50 K lopers Nu wordt het echt wel zwaarder voor mijn onderstel en mijn snelheid daalt. Ben blij dat ik mijn opvallende blauwe gespleten hoeven aan heb, anders was ik waarschijnlijk al gestopt. Het blijft genieten van de omgeving. Dat maakt alles goed. Het laatste stuk doet vanalles, behalve naar de finish gaan. Loop nu samen met Peter de Amblève door. Doet me denken aan iets meer dan een jaar geleden, toen we samen de Ourthe doorwaaddden tijdens de 56 K van de Bouillonnante.

Voor mij is het nu welletjes. Tegelijk ben ik blij en fier dat ik mijn “weekend choc” zonder kleerscheuren uitgelopen heb. Eindelijk de aankomst, en als klap op de vuurpijl nog een degelijke koude schotel, die ik tot de laatste kruimel verslind (enkel een kippebotje blijft over).

Ohm trail is mooi, hard en heet. Ik ga hem op de volgende jaarvergadering van TRTC voorstellen voor de seizoenskalender 2016.

Les Boucles Ardennaise 37 km

Het is nooit slecht om eens de ervaring van vorig jaar te checken (A Scorching Reality Check) wanneer je aan iets begint. Groundhog day! Teveel gegeten en gedronken: check! Verschroeiend heet: check! Trail-buddy Frank: oops…  maar volgens de TRTC legenden leeft er in ieder van ons een soort Frankje, dus check. Ietwat nonchalant aan de start: check!

Vooral dat laatste!! Wanneer ik aan de start kom, is het vreemd kalm. Ik wijt dat aan het feit dat het nog een vol uur voor de start is. Wanneer ik mijn nummer ga afhalen, kijkt de mevrouw bedenkelijk. “Maar meneer, die zijn al meer dan een half uur geleden vertrokken”. Ik kijk zo beteuterd dat ze me snel mijn nummer met chip in mijn handen stopt en zegt: “als je snel bent mag je nog vertrekken”. Ik spurt naar mijn wagen, die natuurlijk een kilometer ver staat, en begin me in allerijl op te tuigen. Nog nooit zo snel omgekleed. En tot mijn grote verbazing niets vergeten. Meer dan 40 minuten na de start ga ik over de tijdsregistratie. Geen markering, de eerste kilometer. Juist! Gelukkig ken ik de weg nog min of meer. Een rare kwiet op sandalen vraagt veertig minuten na het peleton aan willekeurige voorbijgangers of er geen trail lopers gepasseerd zijn. Oef, daar zijn de eerste pijltjes. Ik schiet meteen naar boven op de eerste grote helling. In een rotvaart blijf ik doorgaan tot de eerste ravito. Ik hijg niet eens.  Ze hebben hem speciaal voor mij opengehouden, zeggen ze. Verwittigd door de organisator. Ik heb al meer dan een kwartier goed gemaakt. Gemiddelde van 8,5 kmph. Een kilometer verder haal ik de laatste loper in, blijkt verloren gelopen en terug op de trail gesukkeld. En ik jakker voort…

Ik heb het prachtige parcours voor mij alleen… Ik kom langs de plaats waar Frank verleden jaar zijn inzinking kreeg. Wat verder waar ik hem een S!Cap probeerde te verkopen. Waar ik de doffe klap en de reeks gedempte vloeken achter mij hoorde. Door de Ourthe… ik hou mezelf intussen vrolijk bezig door wat verhaaltjes tegen mijn inner Frank te vertellen. En dan… de muur van Maboge. Ik raap de eerste spreekwoordelijke lijken op. Terreinkennis heeft zo zijn voordelen, schiet me te binnen. Loopt allemaal lekker en ik drink mijn buikje rond aan de tweede ravito.

Welgemutst vertrek ik op het laatste en minst interessante deel van de Boucles. En… daar heb je het weer. Vlakke bosweg met steenslag… mijn enkels worden moe. In plaats van er nog eens een goede lap op te geven, begint mijn snelheid zachtjes te dalen en ik moet me danig concentreren terwijl ik regelmatig wegdroom. Wat is dat toch met dat onderstel… eerder die week was ik op herhaald aanraden van mijn osteopaat bij de sportkinesist geweest om mijn verstijfde kuiten eens los te laten masseren. Bleek dat die zo vast zaten dat ze chronisch verkrampten en zo ook alle pezen naar mijn voeten te hard aantrokken met alle gevolgen vandien. Myofasciale release is geboden, zei Judith en haalde een doos steriele naaldjes boven, warvan ze er een hele hoop in mijn spieren joeg. Die samentrokken alsof mijn Compex op hoogspanning stond. Een dik halfuur later stond ik recht, viel bijna om en keek verbaasd toen ik constateerde dan mijn onderbenen dan toch niet gevild waren. We spraken af dat we mijn lichaam gingen heropvoeden in de komende weken. Daar stond ik dan te wiebelen in het Daknam stadion (oplettende lezertjes die van Belgisch voetbal houden, weten dat dat de thuisbasis van Sporting Lokeren is). Had intussen zelf al veel uitgevlooid, maar had me veel tijd en pijn kunnen besparen als een paar jaar geleden naar een sportkinesist met kennis van ultra lopen was geweest. Twee dagen nadien greep het mirakel plaats… alle pijn uit weg, overal. En soepel. Helaas was dat slechts 48 uur voor de Boucles… het zou wat kort blijken… Dat ik het weekend ervoor niet kon laten om eens een lokale mountainbike route van 33 km te lopen tegen 10 kmph, zal ook niet geholpen hebben.

Traditioneel krijgen de laatsten in de race extra applaus, zeker als de mensen bij goed weer in het zonnetje blijven hangen. Deze eer viel me nu ook terug eens te beurt.  Uiteindelijk heel wat tijd goed gemaakt, maar het was wat bevreemdend om 95% van de wedstrijd alleen te lopen en aan te komen als iemand die net zichzelf heeft overwonnen. Toch een dik uur sneller dan verleden jaar. Maar toen hadden we het laatste stuk na Maboge hoofdzakelijk gestapt.

Ik blijf zelf ook wat hangen. Drink een Arogante (blond en hoppig) en een nog een Chimay. De mannen t-shirts zijn op, maar ik krijg er een voor mijn vrouw mee. Ik hou van de sfeer op deze trails.

Op naar Aywaille. Villa des Roses. En dan morgen Ohm Trail.

Chaudfontrail 26 km

Zaterdagochtend 24 mei. Gisteren bij regenweer moederziel alleen aangekomen in een leuk hotelletje in Chaudfontaine. Ik slaap met mijn hoofd in een kast. Vergeet mijn iPhone lader en ontdek tot mijn blijdschap dat de TV een USB poort heeft.

Eerste wedstrijd sinds de Bouillonnante 104 K. Eigenlijk ben ik een beetje fout geweest. Ik dacht eens iets goeds te doen door drie weken helemaal niet te lopen en enkel wat rond te knallen op race- en mountainbike. Hm… stramme kuiten en enkels, terwijl mijn benen ontploffen van de energie. Hoe meer ik rust hoe minder goed die rust doet. Les geleerd, volledige rust deugt niet. En eigenlijk ben ik al een tijdje bang dat ik me eens pijn ga doen en mijn seizoen erop zit. Zeer bezorgd. Zoals je hierboven kon lezen heb ik daar intussen actie op genomen.

De Chaudfontrail is een sympathieke kleinere trail. In de prachtige vallei van de Vesder. En heeft toch ook 1100 hoogtemeters op die korte afstand. Stevig terrein. Het weer is prachtig, exact zoals mijn wheather app voorspeld heeft.

Nummers afhalen is op tafels buiten aan de Source O Rama. De bronnen van het legendarische Chaudfontaine water. Tegenwoordig op de markt gebracht door Coca Cola, dus alomtegenwoordig in Belgische cafes en restaurants.

Het deelnemersveld is anders dan gewoonlijk , maar niet mis. Herken een paar lopers uit de Bouillonnante, en zie iemand die er ook een groen UTV shirt draagt. Verder veel andere trofeeën uit legendarische wedstrijden. Heb het met een paar mensen over minimalisme. Spijtig dat er geen plaats meer was in het hotel, het zou hier best een leuk weekendje geweest zijn met het gezin.

We vertrekken en het gaat meteen stevig omhoog om mega steil af te dalen langes een Duitse bunker uit WWII. Deze trail kampt met het euvel waar veel snel in populariteit groeiende trails mee kampen. Onmiddelijk single track. Wat in het begin een lokker was, wordt naderhand een tegenvaller: een eerste halfuur vol opstoppingen. Maar ondanks dat, zit ik zeer snel met een hoog gemiddelde. Goed bezig. Techniek oefenen.

Prachtige pittoreske stukken wisselen af met spectaculaire afdalingen en mooie klimmetjes. Ik huppel rond en mijn voeten komen los. De Luna Leadvilles -lang geleden dat ik die nog eens gedragen heb- zijn in hun element. Hoewel, als het hier regent moet het heel moeilijk zijn. Zeer technisch in een vettig soort klei.

Er zit ook humor in. Aan de Pont du Diable danst een duivel rond en bij een steile klim hangt er een bord: “U bent op de GR5, nog 1540 km naar Nice”. Regelmatig hangen er vermakelijke grapjes. Maar de beste humor komt zoals gewoonlijk van Google translate. “Ravitaillement à 500 m” wordt bijvoorbeeld “Leveringen binnen 500 m”. Tja, wat zouden we daar dan kunnen leveren?

Halverwege wedstrijd haal ik de UTV man bij. We hebben nog meer gemeen zegt hij in gebroken Nederlands: “Ik loop ook op sandalen, maar enkel op training.” Double whammy. We lopen een hele tijd samen te keuvelen. Hij heeft de een etappe van de Relais à 4 gelopen in de laatste Ultra Vercors, de zwaarste etappe dan nog wel. Goede herinnering.

Tijd om voort te lopen. Het wordt alsmaar mooier. Hele stukken prachtige GR route. En ergens hoog boven een stuk savanne. Echt. En vermits deze tocht niet te lang is, durf ik bijna alle hellingen oplopen. Finish met een gemiddelde van 8 kmph, bijlange niet slecht, maar het was voor iedereeen een snelle race door de nagenoeg perfecte omstandigheden.

Wil deze gerust nog eens doen, één van de komende jaren.

Deze slideshow vereist JavaScript.