Wat waren we euforisch toen we een bericht kregen van sportevents dat er een trail doorging. De “trail de la soupe” zou TRTC weer op de been krijgen! In een mum van tijd waren we ingeschreven. Maar zoals zo vaak in deze sombere corona-tijden ging ook dit feestje niet door. De organisatie had er nochtans alles aan gedaan om alles coronaproof te laten verlopen. Coronaproof, het is een woord waarvan ik hoop dat mijn zoon het zal moeten uitleggen aan zijn kinderen, ook al levert de zoekopdracht op google vandaag 3 miljoen hits.

Sander en ik zaten met een probleem. We waren mentaal zo klaar voor deze wederopstart dat we pardoes beslisten om toch maar een schoon toerde in de streek te gaan doen. Op die koude zondagochtend van 7 februari zet ik het op een rijden oostwaarts. Ik sluit mijn Iphone aan op mijn dashboard en zoek naar de symfoniën van Brahms op spotify. Ik heb er heel lang over gedaan om de muziek van Brahms te assimileren. Maar nu spoken zijn geniale creaties bijna dag en nacht door mijn hoofd. Vooral de eerste symfonie blijft almaar door mijn hoofd gaan. 20 jaar heeft hij eraan gesleuteld. Hij voelde de adem van de allergrootste in zijn nek: Beethoven. Op het vlak van symfoniën schrijven heeft die natuurlijk al zijn mogelijke opvolgers zwaar onder druk gezet. In zoverre dat een hele lichting componisten van mening waren dat het geen zin meer had om zich aan symfoniën te wagen. Brahms leverde na veel sleutelen dan toch zijn symfonie af. Het werd een absoluut meesterwerk. Een journalist beweerde zelfs dat dit de tiende symfonie van Beethoven was. Een compliment dat Brahms eerder zag als een verwijt. Van pure colère heeft hij er dan nog een elfde, twaalfde en dertiende Beethoven bij gecomponeerd. Hij moet geweten hebben dat ik de eerste twee nodig had om in de Ardennen te geraken en natuurlijk ook twee om terug thuis te geraken.

‘Ge moogt iets over Brahms schrijven, maar dat moet gekoppeld worden aan een trailervaring’. Bij deze dus galant gelukt, trailbuddy! Zo krijgt onze blog ook nog een culturele waarde.

Sander heeft een mooi toerke uitgestippeld. We vertrekken in een mistig en kil landschap. Maar het is zo lang geleden dat we mekaar gezien hebben dat onzen bebber geen twee minuten stilstaat. Er wordt eigenlijk meer gebabbeld dan gelopen.

Alles ligt er hier serieus drassig bij. Het heeft hier al serieus gesneeuwd en de laatste week is het beginnen dooien en regenen. Voor de komende week is een koudegolf voorspeld en wordt het hier tot -15 graden. Ik moet plots aan ‘the battle of the bulge’ denken. Dat moet nogal iets geweest zijn, 75 jaar geleden.

Na 28 kilometer houden we het voor bekeken. Ik raak stilaan wat onderkoeld door mijn bezwete kleding. Een weldoende douche en een lekkere Orval zorgen ervoor dat ik de terugreis aankan, in het gezelschap van mijn metgezel Johannes Brahms natuurlijk.

Ziezo, mijn eerste blogbijdrage sinds 28 maart 2019 is een feit. Twee jaar zwijgen. Nooit gedacht dat ik dat zou kunnen. Tot binnenkort trailerkes voor een echt trailverhaal!