Marketing werkt. Toen ik een mail kreeg van de organisatie van GTLC waarin werd aangespoord om je in te schrijven voor hun wintertrail twijfelde ik geen moment. Het was weeral maanden geleden dat ik nog eens een trail had gedaan. Mijn laatste akelige ervaring van de bouches Ardennaises was eindelijk verteerd. Ik merk nu dat ik daar geen blogpost over geschreven heb. Kort samengevat : het was begin juni heel warm, ik heb mij een ongeluk gezweet, ik ben verloren gelopen en bij aankomst heb ik de EHBO tent ondergekotst. Voila u bent weer helemaal mee.

Ik schrijf me dus meteen in voor deze GT35 en vraag aan mijn favoriete partner in crime om hetzelfde te doen. Sander is al een tijdje niet zo fanatiek meer aan het lopen en dat komt me goed uit. Ik ben ook weeral een tijdje op de sukkel. Een gevolg van alweer een vlaag van jeugdig enthousiasme. Ik maakte me lid van het Maspoe running team. Dat is een clubje van enthousiaste joggers die aan ongeveer alles meedoen wat er in de Denderstreek georganiseerd wordt. Elke dinsdagavond is er training en daarvan wilde ik gebruik maken om mijn niveau weer wat op te krikken. Al gauw bleek dat mijn lichaam daar geen zin meer in heeft. Pezen en gewrichten schreeuwen het uit : wanneer ga je ons nu eindelijk die verdiende rust gunnen?

Vandaag alleszins niet want er staat 38 km op het menu. Waarom ze dat dan GT35 noemen? Misschien waren de achten op, wie zal het zeggen? De start is voorzien om 13 uur. Het winteruur is al in voege. Het wordt dus donker rond 17 uur. Aangezien wij onmogelijk binnen de 4 uur binnen zullen zijn, is een koplamp onmisbaar. Waarom neem ik de mijne dan niet mee? Omdat die op herlaadbare batterijen werkt en ik te lui ben om ze op te laden. En omdat Sander de zijne wel mee heeft en ik hoop dat die het zal doen voor ons beiden.

Maar first things first. Om energiebesparende redenen heb ik de wijzere helft van TRTC in mijn bolide geladen. Dit keer geen Brahms door de boxen om mij op te warmen, maar anderhalf uur getetter tussen twee maten die mekaar weeral in geen maanden gezien hebben. Als er ooit een BK viswijven wordt georganiseerd, heeft de rest geen schijn van kans. Eens aangekomen in Ovifat, blijkt het daar verdomd fris te zijn. Elk nadeel heb zijn voordeel, ik zal me vandaag niet de pleuris zweten.

Zoals altijd vertrekken we behoedzaam in de achterste gelederen. Halfweg beginnen we de snelstarters op te rapen. Alles gaat prima. Maar iets na vijven gebeurd het onvermijdelijke. De zon gaat de andere kant van de wereldbol nog eens verlichten en ik ben serieus gejost. Eerst is het schemer en dat lukt nog wel. Maar het laatste uur is het echt pikdonker. Ik kan mezelf wel voor de kop slaan. Op sommige stukken kan Sander naast mij lopen en dan lukt het nog. Maar op de singel tracks is het wat anders. Als Sander voor mij loopt, loopt hij voor het zichtbare. Als hij achter mij loopt, loop ik in mijn eigen schaduw. Na een tijdje komen we een in het gezelschap van een heleboel GT22’ers. Die zijn om 14.30 uur vertrokken en hebben allemaal een koplamp bij. Ik bewonder hun intelligentie en maak dankbaar gebruik van hun verlichting.

Als we de skipiste van Ovifat opklauteren, is het einde nabij. Wij zijn moe maar voldaan. Bijna toch. Want Sander wilt graag nog een stukske eten voor we de lange rit terug doen. We strijken neer in hotel/restaurant Beau site in Hockai. De Boulets maison à la liégeoise worden warm aanbevolen door TRTC. Ik hoop dat ik dit nog lang kan doen, want het is werkelijk zalig.