Carcassonne, 16 october om 8h55… Ik sta in het startvak aan de imposante Porte Narbonnaise en constateer tot mijn afgrijzen dat mijn Suunto GPS horloge ophangt. Niet meer los te krijgen. Ondanks de vlotte reis naar het zuiden, een goede nacht slaap en het leuke gezelschap, ben ik om een of andere reden al redelijk geagiteerd. Misschien omdat we nog in extremis mijn nummer moesten afhalen aan de andere kant van de historische cité en de gedetailleerde inspectie van de verplichte uitrusting net wat te lang duurde naar mijn zin. Wie weet misschien gewoon wedstrijd stress. Maar hier had ik me totaal niet aan verwacht. Heel mijn wedstrijd strategie is gebaseerd op zorgvuldig doseren, hartslag en gemiddelde snelheid in de gaten houden. En bovendien wil ik mijn gevolg regelmatig op de hoogte houden van mijn positie zodat ze niet onnodig buiten zitten wachten aan de winderige controlepunten… Nu is het alsof iemand me net verteld heeft dat ik met een blinddoek zal moeten lopen en even zie ik het niet meer zitten. Ik blijf koortsachtig op de knopjes drukken. Ondertussen telt de speaker af. Ik maak de balans op. So what… zonder zal het ook wel gaan. Gewoon een duur polshorloge om. Onder de stralende zon zetten we ons in beweging. Ik loop nog even langs Sofie om mijn verhaal te doen en daar gaan we.

On the windy track leaving Carcassonne.

Op dit zachtglooiende landschap met hier en daar een wijngaard gaat het snel vooruit. Misschien te snel, vertellen mijn vermoeide enkels me. Vier ultras op een dikke drie maanden zijn mogelijks wat veel. Het valt me op dat de wind ijskoud is. We beginnen te klimmen en lopen over technische paadjes door een reusachtig militair domein. Carcassone is naast een toeristische trekpleister aan het Canal du Midi ook een garnizoenstad. Weet ik veel dat ik op de terugweg nog stevig zal vloeken in dit terrein.

Ondanks het zonnige weer staat er een stevige bries die ons doet rillen. Ik bedenk dat ik aan het volgende controle punt zeker mijn muts moet opzetten. De ondergrond wordt ruwer en het valt me op dat alles hier prikt of schramt. Het lijkt erop dat de organisatie oeroude paadjes gevonden en opengelegd heeft, sommige zijn ronduit schilderachtig te noemen.

Take me to the wild places.

Na 18 km zie ik Sofie, Kris en Jenny staan aan de eerste ravito waar publiek toegelaten is. Een prachtig gerenoveerde mas. Volgens mijn tabelletje ben ik sneller dan 6.5 kmph aan het gaan. Is voor niets nodig, vermits deze trail zeer doenbare cut-off tijden heeft en er nog 84 km te gaan zijn. Ik vraag m’n muts en Black Diamond poles uit te halen en we spreken af in Arques, het keerpunt voor de Bogomielen en de hoofd ravito voor de deelnemers aan de Grand Raid des Cathares, die reeds vorige namiddag vertrokken zijn op hun 172 km lange tocht. Ondertussen begin ik te snappen hoe deze 102 km lange trail (origineel 96 km, maar het parcours is verschillende keren gewijzigd wegens al dan niet toegekende permissies)  er in slaagt in dit op het eerste zicht lieflijke landschap een forse 4238 hoogtemeters te verzamelen. De volgende ravito is weer om te stelen. En met terroir producten: ik eet van de lekkere kazen en drink er een koffietje. Deze trail is echt professioneel opgezet, ze hebben hier geleerd van de besten en genieten duidelijk de medewerking van alle overheden en een bende warme enthousiaste vrijwilligers. Bovendien lijkt er stevige sponsering van de toeristische diensten van de Aude achter te zitten. De goodie bag was haast niet te tillen en bevatte naast een prachtig technisch t-shirt met leuke opdruk nog een fles locale GRC rode wijn, muffins, verschillende flessen vruchtensap, maar ook handige spulletjes zoals een speciale gordel om je nummer aan te bevestigen. De eco-friendly route markering is van top kwaliteit en overal staan tenten, banken, banieren…

Clermont sur Lauquet

Ik heb me hier altijd thuis gevoeld en deze keer is het niet anders. Mijn fascinatie voor Katharen zal er wel voor iets tussen zitten, zeker. Mogelijks heb ik die overgehouden aan een boek over het beleg en de val van Monségur dat ik ergens in mijn vroege jeugd las. Sindsdien heb ik op zowat elk van die arendsnesten met klinkende namen als Queribus, Peyrepertuse, Aguilar of Roquefixade rondgeklauterd. De kruistocht en inquisitie tegen de Katharen -die aards bezit afzwoeren en waar edelen en priesters naast de boeren op het land werkten en die tot groot ongenoegen van de zich verrijkende katholieke pausen en koningen alsmaar meer volgelingen kregen in de Pays d’Oc- nam eeuwen in beslag, tot de laatsten aan de voet van Montségur op de brandstapel eindigden. En dan de graal zoekers die er tegenwoordig rondhangen. En nu we er toch over bezig zijn: het Bogomilisme was een voorloper die rond de 10-de eeuw uit de Balkan kwam overgewaaid.

Ik kom nog wat Belgen uit het Luikse tegen. Hobbel voort zonder echt goed te te weten waar we zitten. Er komen steile stukken en we lopen overal door, soms zonder paden. In de alsmaar kouder wordende wind. En vind het best zwaar. Eindelijk doemt in de verte de solitaire Donjon d’Arques op. Bijna halfweg. In 2008 zijn we hier ook eens geweest, Sofie en ik met onze toen tweejarige dochter die boven in de toren op haar hoofdje ging staan en door haar benen naar buiten keek. Al lopend herinnert een mens zich al eens iets.

Arques, almost halfway.

Op de binnenplaats zit het vol lopers, sommigen hebben er intussen al 120 km opzitten. Dit is de beste ravito ooit. Wat een kader. Ik drink soep, zit wat te koekeloeren en besluit me warmer aan te kleden. Ik zou kunnen stoppen en in de wagen stappen. Mijn enkels hebben het gehad. Dan schieten de woorden van een bekende jonge trail filosoof uit de lage landen me te binnen “Een DNF blijft een DNF.”, en ik besluit mijn finisher medaille te gaan ophalen. Zelfs al doe ik er nog twee dagen over.

In the shadow of the tower. Time to move!

Ik weet dat het niet lang meer zal duren eer de zon ondergaat en zet me in beweging. Rendez-vous in Greffeil. Hmm, ik lijk eerder in kruipversnelling te vertrekken. Als dat maar goed komt.

Wat later tijdens een lange klim komt er een vreemd baardig mannetje naast me lopen. Zoals zovelen begint hij een gesprek over mijn sandalen. Hij heeft er duidelijk geen hoge dunk van. Soms wil ik me dan gaan verdedigen, en nu is het zo een moment. Ik begin bekende trails op te noemen waar in tijdens mijn jonge ultra trail carriere al op mijn slippers overheen gelopen ben. Hij weet er ook wat van. Blijkt op La Réunion te wonen en al een paar keer La Diagonale des Fous gelopen te hebben. En de Grand Trail des Templiers, en de Grand Raid des Pyrénées… Enzovoort. Een uur later zijn we nog aan de praat en we besluiten samen te finishen. Ondertussen wordt het pikdonker en ijskoud. Het wordt moeilijk en de snelheid blijft dalen. Mijn reisgezel, die eerst kloeg dat hij het terrein niet stevig genoeg vond, lijkt toch ook niet veel sneller te kunnen. We stellen de hoofdlampen zo lang mogelijk uit, maar dan is er geen ontkomen meer aan (hoewel ik eerst een tijdje verdacht wordt van in het donker te kunnen zien, zoals een kat). Regelmatig stoppen we om extra kleren aan te trekken. Wat ben ik nu blij met die extra verplichte materialen zoals een sweater, handschoenen, twee lampen, … Lesje geleerd. Uren later dan voorzien komen we in Greffeil waar mijn gevolg staat te verkleumen. Ik kon hen niet verwittigen, er was gewoon geen GSM signaal. Binnen begint het op een slagveld te lijken. Dikgeklede lopers liggen onder hun gouden reddingsdekentjes bleekjes te klappertanden aan het vuur, terwijl ze in de gaten gehouden worden door medisch personeel. Dit had ik niet verwacht. Vatbaarheid voor koude is een individueel gegeven, gecombineerd met omstandigheden, uitputting en voeding… Maar het kan iedereen overkomen. En het kan snel gaan. Ik denk aan komende trails deze winter. Mogelijks veelvouden van deze afstand. Waar ook nog navigatie uitdagingen bijkomen. Dammit.

Greffeil. Back into the night.

We maken een paar rekensommetjes en in de wetenschap dat het niet sneller meer zal worden, besluit mijn familie even terug te keren naar onze hotels om te gaan slapen tot vijf uur. We trekken ons in gang. Ik ben blij dat ik stokken meegebracht heb. Ik denk dat ik ze nog nooit zo intensief heb gebruikt. Het terrein in Zuid-Frankrijk kan toch verdomd hard aan de benen zijn. Verraderlijk. Na een tijd wordt het zo koud dat ik uiteindelijk besluit mijn Gore Tex jas en mijn handschoenen aan te trekken. Met mijn 375 Lumen Black Diamond schijnwerper zien we de vlagjes al honderden meters in de verte hangen. Stel je voor dat je dit op kaart en kompas moet doen… We zien steeds dezelfde mensen terug. Klappertandend, sommigen met extra vuilniszakken rond zich. Wat een calvarietocht, hier tussen de finishers. Ik denk aan vluchtelingen. Ik weet dat binnen een paar tientallen kilometers een prachtig hotel op me wacht. En ik ben droog. En nog maar 16 uur onderweg.

De ravitos liggen steeds dichter op elkaar. Er branden grote vuren en overal zijn warme dranken. En tenten om rillende lopers te laten opwarmen. Waar ik versteld van sta, is dat sommigen die klaar voor de schroothoop leken uiteindelijk nog voor ons zullen finishen. Het is duidelijk dat je van hypothermie kunt herstellen. Ik bewonder ook de vrijwilligers. Onvermoeibaar gedienstig staan ze de nachtelijke uren aan elkaar te rijgen.

Mijn 64-jarige metgezel blijkt psychologisch onverwoestbaar. We babbelen wat af. Eigenlijk voel ik me best goed, alleen laten mijn onderbenen me niet meer toe om snelheid te maken. UItendelijk komen we aan de laatste ravito. Een tent met generator op een winderige heuvel in het militair domein. Nog 10 km door de oefengronden. Het zullen de langste van mijn leven worden. Om 03h40 SMS ik dat we nog 10 km te gaan hebben. We zullen er uren over doen. Klauterend en struikelend aan nog geen 4 kmph.

Carcassonne!

Er komt geen eind aan, en dan plots… zien we Carcassonne, badend in een feeëriek licht. Ik SMS dat we eraan komen. En dan… buigt het pad af en begint zich zelfs van de stad te verwijderen. Ongeloof bij onze medelopers. Zijn we fout gelopen? We besluiten te volgen. Maar wat een opdoffer. Een uur later komen de poorten terug in zicht, eindelijk. We weten dat we nu nog langs de hele stadsomwalling moeten. Het wordt zes uur en later en het prille ochtendgloren verschijnt aan de horizon.

The last meters!!

Daar is Sofie. Ik krijg bijna tranen in mijn ogen. Ze stapt rustigjes naast mij terwijl ik de laatste 500 meter verwoed jog als in een slechte droom waar je loopt maar niet vooruit komt. Tegelijk is er euforie. Verdorie, wat kan ultra trail mooi zijn!

With my companion from La Reunion.

PS: Ik mag niet vergeten vermelden dat ik terug kom voor de Grand Raid des Cathares. Ik wil de epische klim naar Peyrepertuse en de beklimming van de Pech de Bugarach doen. Katharsis. Op sandalen, zoals het hoort.

Deze slideshow vereist JavaScript.