Dit weekend Spa-Olne gelopen. In een notendop: droog, nevelig en hard aan de voeten.

Om wat meer kwaliteit in zijn trainingen te brengen, nodigt het Road to Chamonix team occasioneel een gastloper uit. Zo ook dit weekend.

Gezien Frank regelmatig durft te vernoemen dat hij als het ware de beste chauffeur van het hele team is en… bovendien graag vroeg opstaat, kreeg hij dit weekend de eer om voor dag en dauw de team leden te verzamelen in verschillende uithoeken van Oost-Vlaanderen om ze veilig en wel in Olne te deponeren. Kolfje naar zijn hand, natuurlijk. Getuige bovenstaande foto. Kijk ook even naar de ondergrond, die gaat voor de gevijfvingerde auteur van dit stukje nog een rol van belang spelen.

Beetje frisjes en nevelig daar in Olne, voor de rest gaat alles vlot. Goede infrastructuur. Om 10h15 allen naar een paar gele TEC bussen en daar staan we dan een uurtje later in Spa. Op de rommelmarkt. Een korte laconieke briefing: volg de kalksporen en de hier en daar vastgekoopte linten, zorg dat je niet verloren loopt en besef dat je ten allen tijde verantwoordelijk bent voor jezelf in het verkeer. Daar gaan we dan. De eerste 500m is het aanschuiven, dan barst het los.

En voor mij gaat het goed, misschien te goed. Mooi parcours, zeker de eerste helft. Trippel bergop en trippel bergaf. The minimalist pace. Even een fotosessie aan het kasteel van Franchimont. Een praatje met een dame die de Transalpine gaat lopen… Een kleine pauze wanneer onze gastloper zich een bloedneus niest…

Tot de 20ste km flirten we met een gemiddelde van 9,5 kmph en dan, na een kilometer lang traject grint en een lange helling naar beneden besef ik het… rust dringt zich op. De vermoeidheid van het relentless forward TRTC schema, de solo extra van vorig weekend -een 33km MTB-route aan 11 kmph- en de vele trail runs van afgelopen weken zitten er dik in. Vooral in de pezen van de voeten. Elke stap doet pijn aan de enkels, mijn hielen zijn murw geslagen en op bergaf daalt mijn snelheid naar 6,5 kilometer per uur. Iedereen haalt me in… Mijn trailbuddies verdwijnen uit het zicht. Ik zal ze terugzien op de 3de drank post op de 23-ste km aan de rivier.

Bij een emmer rozijnen en een bak chips. Deze keer geen traditionele peperkoeken en bananen om naar binnen te werken voor Frank. Wat wil je voor acht Euro inschrijvingsgeld, weet een wijsneus.

Eenmaal terug bergop, voel ik me in mijn nopjes. We beginnen weer in te halen. Maar mijn trailbuddy en ik zijn het roerend over eens… Rust dringt zich op. Er moet een en ander herstellen. En binnen drie weken de Bouillonante. Wie droomde er weer van de 56 kilometer?

Onze gastloper heeft duidelijk overschot… Wat zal hij doen? Beetje pompen bovenaan elke helling, terwijl hij ons opwacht? Neen, de laatste 5 km schakelt hij een tandje bij en weg is hij. Zoef. Een verdienstelijk triatleet meenemen kan gevolgen hebben.

Dan weer een paar gevreesde afdalingen op grint. De schokken zijn moeilijk te harden. Verdorie, de blein onder mijn hiel opgelopen tijdens de Team trail door een minuscuul steentje in mijn Spyridon -wie stopt er nu om zijn schoen uit te kloppen- doet echt pijn en zorgt ervoor dat ik helemaal scheef ga lopen. Frank verdwijnt uit het zicht in de laatste 2 kilometer…

Dit is kwaliteit in mijn training! Een voorproefje van het grote afzien dat nog gaat komen.

Die gedachte geeft me moed en ik kan mijn snelheid terug opkrikken naar 10,5 kmph. Een voetbalveld, linten, bochtje en … aankomst. Te verbouwereerd of te murw om mijn nummer te tonen (hangt aan mijn rugzak, ik moet me omdraaien, dat is momenteel even rocket science voor mij). Daar staan Frank en Steven. Allemaal moe maar tevreden. Een kleine 31 km en 850m D+ is toch niet niks.

Een paar minuten later al aan het recuperen. Dat gaat snel. Recovery shake. Een paar Ciney Blondes en een zak chips met Bicky burger smaak. De finale van Paris Roubaix in de kantine.  Languit op de achterbank in de auto met The Sleepwalkers op de schoot. ’s Avonds de sauna in. Litertje karnemelk. Volgende dag fris aan het werk en een stevige workout in de fitness. Toch gaat er in de komende weken weinig gelopen worden. Pezen en hielen hebben rust nodig, niets aan te doen. Fietsen, cross-trainen en uren op de trampoline. Dynamic recovery. Anders zal er geen Bouillonante inzitten begin mei.

En ik zou Steven nog graag tegen het lijf lopen in Méaudre in September. Daarover later meer. The road becomes longer and longer.

En zaterdag -hiep, hiep, hoera- is er een trailbuddy jarig.