Gisteren ben ik de dag begonnen op de weegschaal. Meestal is dat voor mij een wake-up call. Dat was gisteren niet anders. Er stond weer 99.5 kilo. De moed zakt me in de schoenen, al heb ik er op dat moment nog geen aan.

Na het ontbijt en de gebruikelijke huishoudelijke taken, wil mijn kroost gaan zwemmen in Edingen. Ik zit met twee waterratten en ben er zelf allesbehalve één. Aangezien het toch vooral glijbanen en wildwaterbanen zijn, zal ik mij maar opofferen zeker ? Straks ben ik weer weg voor de jogging en dan heb ik mijn gezin een hele zondag niet gezien.

Twee uur voor de wedstrijd doe ik mijn loopkledij aan. Ik heb al twee keer op de pot gezeten en zal dat voor ik vertrek nog twee keer doen. Dan zit het goed. Het beestje zit weer in mijn buik. Heerlijk gevoel !

Aangezien ik goed getraind heb, zal ik me voor één keer opwarmen. Normaal doe ik dat niet. De eerste drie kilometer van de wedstrijd doen meestal dienst als opwarming. Nu gaan we het dus ernstiger aanpakken.

Tijdens de opwarming probeer ik mijn garmin aan de praat te krijgen. Na een paar minuten blijkt hij maar geen verbinding met de sateliet te vinden. Vreemd, da’s de eerste keer. Geen paniek, straks lukt het wel.

Door mijn verhoogde ambitie, ben ik van plan mij vooraan te zetten voor de wedstrijd. En dat lukt. Ik sta op de tweede rij. Geen gedrum dus. Enige vorm van onrust maakt zich toch meester van mij als blijkt dat mijn garmin weeral geen satelietverbinding krijgt. Miljaar, net nu !

Het startschot gaat af en dat rotding laat het afweten. Ik duw hem af en concentreer mij dan maar op de wedstrijd. Ik loop al 25 jaar zonder, deze keer kan er nog wel bij.

Ik ben vrij snel vertrokken en hoor iemand zeggen “3.38 voor den eerste kilometer”. Ik kan nauwelijks geloven dat we zo snel aan het lopen zijn en sla er verder geen acht op. Na 3 kilometer passeren we een eerste keer de finish. Ik kijk naar mijn garmin die nu gewoon dienst doet als uurwerk. Het is 16.28 uur. Als we rond kwart na vier vertrokken zijn, dan moet dat hier serieus vooruit gaan. Ik besluit om gewoon door te gaan

Op mijn Ipod luister ik naar The resistance van Muse. Die CD duurt ongeveer 53 minuten. Mijn ambitie is om voor het einde van de schijf binnen te zijn. Ik weet dat ik dus voor het begin van het Exogenesis Symphony drieluik aan de laatste ronde moet beginnen. Groot is mijn verbazing als blijkt dat Ik nog diep in het achtste nummer zit bij het ingaan van de laatste ronde. Dat gaat hier een zotte tijd worden, begot.

Ik krijg het wel moeilijk in de laatste ronde. Ik denk aan Karel De Gucht zijn druiven en pers er alles uit wat er maar in zit (deze mop kwam tot stand met de medewerking van Geert Hoste). Het is nog maar net na 17 uur. Ik ben in staat van euforie. Wat was me dat ? Ik heb gewoon gevlogen. Hier kan je de uitslag zien. 48.19 ! Dat is bijna 15 per uur gemiddeld. Amaaaaaaj, zou Annemie Struyf zeggen.

Toen ik mijn medisch attest voor de Marathon du mont blanc ging halen, zei Renno Roeland me dat ik ijzer moest nemen voor de uithouding. Ik heb die raad opgevolgd en ben er vorige week mee begonnen. Het zal zeker wat uitgedaan hebben, want ik heb gevlogen. Ik begin al te dromen van een 10K onder de 40 minuten. Wie had dat gedacht ?