Vijf dagen ben ik intussen thuis na dat geschifte weekend. Mijn stemming wisselt regelmatig tussen trots en teleurstelling, terwijl ik tracht de dingen op een rijtje te zetten. Keer op keer dwalen mijn gedachten af naar die laatste tien kilometer tussen Aywaille en La Reid zondag rond halfdrie in de ochtend. Ik had alles zo netjes op een rijtje. Het stond allemaal op het geplastificeerd road-book kaartje in mijn binnenzak. De eerste 142 km afleggen aan een houdbaar tempo van 4.5 tot 5 kmph met telkens een halfuurtje rust op de controlepunten. Anderhalf uur slapen in controlepunt 3 en dan aan de echte uitputtingsslag beginnen. Alles on track. Mijn GPS zegt 135 km. CP3, de soep, m’n tentje, de slaap en de laatste 110 km wenken. Maar het tempo van ons groepje is net voor Aywaille in elkaar gestuikt en ik zie de geplande slaap langzaam maar zeker in het water vallen, terwijl CP3 tergend langzaam nadert. De ooit zo veraf lijkende tijdslimiet van zondagochtend halfzes komt plots dreigend opdoemen. Ik sla in paniek… Ik zie mezelf keer op keer slaapwandelend in het ijskoude water van de Ninglinspo of Chefna vallen om dan ergens onderkoeld te stranden, ver buiten de tijdslimiet van CP4. Heeft het nog wel zin om door te gaan? Is het uberhaupt mogelijk zonder enige slaap? Na meer dan 30 uur op de been kan ik geen nuchter oordeel meer vormen.

Een balans opmaken. Ik doe het vaak en graag. Twee jaar en drie maanden na mijn eerste echte trail wedstrijd in de Ardennen, de 27 km Houffatrail van 2013, neem ik deel aan wat door velen als de zwaarste ultra wedstrijd ooit in de Benelux wordt omschreven. Ongemarkeerd 250 km non-stop door winters hondenweer over het ruw en modderig terrein met de kaart en/of GPS in de hand. Hoogteverschil van meer dan 7000 meter. Brutale passages waar moeilijk een pad in te herkennen valt. Omgevallen bomen en overstromingen. Grotendeels in het donker. Een tijdslimiet van 62 uur. Van ambitie gesproken.

Against the odds. De laatste maanden heb ik getracht mijn tijd en mijn lichaam zo efficient mogelijk te gebruiken door nagenoeg enkel op het Legends Trail traject te trainen. Alleen en met anderen. ’s Nachts en overdag. Ik heb een zeer realistisch beeld van de omstandigheden en van de snelheden die ik kan ontwikkelen. Maak mij lange afstanden eigen en vermijd tegelijk nipt de overbelasting die steeds op de loer ligt. Werk met het beste materiaal voor de klus. Kan nog amper verloren lopen -en zal dit weekend ook nooit meer dan een paar meter verkeerd lopen- want heb elke meter van het traject verkend (zie Legends Trail Reconnaissance A Song of Mud and Ice en The Remaining 147 Km). Sta tussen ervaren rotten met palmaressen om U tegen zeggen en bovenal veel betere atleten. En toch weet ik dat ik een kans maak. Het gaat hier om meer dan lopen alleen. Veel meer.

Looks pretty abstract, isn’t it?

Vrijdagnamiddag zet Sofie me in volle uitrusting af in Achouffe. Het heeft gesneeuwd vandaag. Buiten staat een lange kerel aan een sigaret te lurken. Dit is nu de legendarische Stef, zeg ik tegen mijn vrouw. Oh… zegt ze.  Zie je het zitten grijnst hij. Zeker… Met rugzak van 8 kilo en en drop-bag van 17 kg trek ik naar binnen. Deze laatste zal ik onderweg idealiter 4 maal terug zien. Er zit van alles in: slaapzak, tentje, voedsel, reserve kledij, reserve materiaal, batterijen, … Nummers afhalen, GPS tracker laten bevestigen aan de rugzak, inspectie verplichte materialen, medische check-up (verdorie mijn hart gaat te keer aan 88 bpm… lichtjes gespannen zei je?) en dan een La Chouffe en een paar koffies terwijl mijn medelopers toestromen. Intussen kennen we elkaar bijna allemaal. Tegen vijven komt loopmaat Sarah aan. Super gemotiveerd. Vermits we beiden een gelijkaardig battle plan hebben, ongeveer gelijkwaardige lopers zijn en ook ongeveer de helft van het traject samen gelopen hebben in de voorbereiding, hebben we besloten om samen te blijven. Ooit zijn we elkaar tegen het lijf gelopen als enige Luna Sandal lopers tijdens het winterse Xtrails Weekend van 2014. In 2015 liepen we de 104 K editie van La Bouillonnante op sandalen. We zijn tot de conclusie gekomen dat Legends en sandalen niet samengaan. Ik start op Vivobarefoot Trackers, een ultra soepele minimalistische hoge schoen. Ik zal me deze keuze niet beklagen, de superieure grip, wijde pasvorm en extreme waterbestendigheid zorgen ervoor dat ik van begin tot einde comfortabele en droge voeten heb.

Een korte briefing, daar gaan we. Zo traag mogelijk, wat in het begin natuurlijk niet eenvoudig is. Al snel wordt het donker en het terrein wordt zwaarder, maar we zijn fysiek en mentaal goed voorbereid. We gaan door de modder en kruipen onder omgevallen bomen. Het wordt koud. Zien regelmatig dezelfde mensen terug. Noteer ook mijn eerste foutjes. Gezien de koude heb ik me dik gekleed. Vele lagen Merino boven Compressport ondergoed. Ik zweet als een paard en na een tijdje krijg ik enorme dorst. Maar durf niet door te drinken van mijn beperkte watervoorraad, wetende dat de eerste sectie 65 km lang is. Veel te laat stop ik om enkele lagen uit te spelen. Kletsnat. Gelukkig staan er twee jongens met water aan een tussentijdse controle in La Roche. Ik drink meteen meer dan een liter. Een tweede foutje is minder leuk. Voor het eerst ooit heb ik mijn Suunto Ambit 3 in “OK” mode staan. Kwestie van niet te moeten opladen onderweg. Helaas… De fouten op zijn immens. Afstand zit er meer dan 15 percent naast en de real-time snelheidsindicatie die in “Best” mode zo accuraat is, is nu compleet onbetrouwbaar. Ik weet het nog niet, maar dit zal me later in de race parten spelen wanneer ik afstanden begin te onderschatten en onze snelheden begin te overschatten. Foute keuze.

In the woods towards La Roche.

De lange nacht verloopt goed. Een paar korte stops omdat mijn loopmaatje helaas al enkele vervelende blaren begint te ontwikkelen…. Constant natte voeten is geen pretje, natuurlijk. Het eerste ochtendlicht maakt ons blij. Nèt iets achter op schema. Wanneer we binnenlopen op CP1 in Hotton jaagt er sneeuw door de lucht. Heerlijk ontbijt met vers gemaakte soep, spaghetti en koffie, ongelooflijk goed onthaald door behulpzame vrijwilligers, waarvan velen zelf ultra loper zijn. En de drop-bag staat hier natuurlijk. Hier begint me te dagen dat Tim De Vriendt en Stef Schuermans met hun crew een logistiek huzarenstukje aan het uithalen zijn. Daarnaast hebben ze ook een top-notch medisch en safety team opgetrommeld. Uit alle hoeken van Europa. De ondersteuning zal alle verwachtingen overtreffen. Er heerst een epische sfeer. Bericht komt dat duizenden unieke bezoekers de tracking aan het volgen zijn. Ook aan de andere kan van de oceaan. Ook de eerste berichten over uitvallers. Navigatie fouten, blessures… het is geen gewone ultra loop.

Nearing CP1

We blijven nèt iets te lang hangen. Nog een foutje waar we later zullen voor betalen, maar daar zijn we ons nu nog helemaal niet van bewust. De volgende sectie heeft de lengte van een goede marathon en leidt naar CP2 in Comblain-Fairon. Langzamerhand komt de eerste vermoeidheid op zetten. Maar we maken voort. Onderweg komen we de eerste opgevers tegen. Helaas… Kapotte voeten, blessures, …  Zijn nochtans sterke jongens. nooit verwacht. Reality check. Tegenslag kan elk moment toeslaan. De vermoeidheid maakt het er niet makkelijker op.  Terwijl we Hamoir achter ons laten, staat Sarah’s gezin langs de weg. Ontroerend weerzien. Ik hobbel intussen zachtjes verder. Iets later dan voorzien komen we in CP2. Met meer dan 110 km op de teller. Heerlijk eten, zelfgekozen muziek. Ik kieper een Chouffe achterover en laat mijn onderbenen masseren door de kinesist, waarna ik mijn voeten preventief laat intapen tegen mogelijke blaren. Veel meer opgevers dan verwacht. We zien het perfect zitten om naar CP3 te rennen. Deze keer zijn we veel te lang blijven hangen. We rennen het hele stuk naar Comblain La Tour stevig door. Kwestie van wat van de verloren tijd in te halen. Vandaar naar Comblain Le Pont. Nog 20 km te gaan. Onderweg zien we een lichtje aan een eenzame schuur. Onder een reddingsdeken zit een deelnemer. Wachtend op evacuatie. Onderkoeling, zal ik de volgende ochtend vernemen. Nu wordt het echt ploeteren. Eindeloos. Het tempo daalt. We halen twee rustende lopers bij. Ze zitten duidelijk kapot. We ploeteren samen naar Aywaille. Mijn collega’s vallen in slaap. Ik moet ze er af en toe door praten. Vreemd genoeg ben ik zelf klaarwakker, en zie ik het zitten. Maar kijk uit naar de slaap in CP3. De slaap die er nooit zal komen. Toch niet als deelnemer. Bij aankomst in CP3 om vier uur dertig besluit ik mijn RTC (Refusal To Continue) aan te kondigen omdat ik vrees dat mijn tempo naar CP4 te laag zal liggen. Gestrand op CP3. Er zitten een boel gestrande kleppers, die ik zo had zien finishen of zelfs winnen. Had ik niet verwacht. Maar voel me wel wat minder alleen. Ik laat mijn tracker losknippen en drink een Chouffe.  En nog één. Plots, net voor de sluiting van CP3 op half zes beslist Sarah toch voort te gaan. Ik blijf zitten en ga naar bed. Negentig minuten later sta ik op, voel me verbazend fris en heb spijt…

Een uurtje of twee later wordt mijn loopmaat binnengebracht. GPS stuk en verloren gelopen. Uiteindelijk zullen er 15 finishers zijn. Van de 47 starters. Respect…

Retired…

Niet zeuren, ik heb de beslissing genomen. Ik mag fier zijn op wat ik heb gedaan. En weet niet hoeveel meer ik nog had kunnen bereiken. Niet dit jaar. Legends Trail. Uit het niets naar de top. In kranten en op televisie. Superlatieven all over the place. Ook van mijn kant. De eerst trail waar ik iedere deelnemer, gefinisht of niet, binnen de paar uur de beslissing hoor maken om volgend jaar terug te komen. Waar de vrijwilligers zich verdringen om deel uit te maken van de volgende legendarische editie.

Nu nog 360 dagen half-legend zijn…