Elke meter van het 250 km lange Legends parcours is verkend. Gelopen op 52h30′. Weliswaar in vier stukken, telkens met een weekje rust tussen. In maart zou dat in één keer moeten zijn. Go the distance, be a legend…

Wat kunnen we tot hier toe besluiten? Dat die kerels van Legends Trails de langste, de zwaarste, maar waarschijnlijk ook de mooiste race van België in elkaar gestoken hebben. En dat het gekkenwerk is. Punt.

Even in galop, terug in de tijd naar waar het relevant wordt. Het is zaterdag 30 januari en de regen valt al dagen met bakken uit de hemel. Ik sta bij mijn wagen in La Gleize, Stoumont. Daar komt een wagen met Nederlandse nummerplaat de bocht om. Vandaag heb ik een loopmaatje, Sarah Waldron Johnson. We rijden samen naar CP2 in Comblain-Fairon om aan onze 65 km lange uitstap te beginnen. De idee is om vannacht bij aankomst in Stoumont de trail te verlaten, de drietal km naar mijn wagen te rennen en dan terug te tuffen naar Fairon, zodat Sarah dezelfde dag nog naar huis kan rijden. Strak plan.

Waarom elke meter van deze trail lopen als voorbereiding? Ten eerste dwingt het me te trainen -zowel op navigatie als op lange afstand lopen- ten tweede helpt het me mentaal voorbereiden. Dat een mens een massa route informatie in zijn hoofd opslaat die in context spontaan terug opwelt, is bovendien ook mooi meegenomen op race day.

De eerste twintig kilometer -van Fairon naar Aywaille- zijn mooi en snel. Ideaal om het gemiddelde wat op te krikken. Het blijft natuurlijk uitkijken geblazen. Eventjes niet opletten en we hebben enkele honderden extra meters aan ons ons been. Wat helpt, is dat ik in mijn GPS waypoints gezet heb die het verlaten en terug vervoegen van de GR paden aangeven. Dan weten we waar we ons veilig op de rood-witte markeringen mogen verlaten. Vanaf Aywaille begint het steviger te worden. Doornat komen we in de buurt van CP3 in La Reid. Even een volkscafé binnen voor koffie. Ze vragen of we gek zijn om met dit weer buiten in de bossen rond te rennen. Een beetje maar…

Somewhere along the way.

De koffie zorgt voor een ware boost en voor we het weten zijn we aan de bekende vallei van de Ninglinspo. Wat is me dat hier? De hele dag geploeterd in kniediepe modderpoelen, nu komen daar nog stevig gezwollen riviertjes bovenop. We houden er een stevige pas in, want de schemering is al ingezet. Op sommige plaatsen lijkt er geen doorkomen aan. Gelukkig ken ik de weg, heb hier in juni nog de fantastische Ohm trail gelopen. In iets drogere omstandigheden. Vandaag zit er op sommige plaatsen niets anders op dan te waden door het snelstromende water. Maar het lukt. Ben blij dat ik niet alleen ben deze keer. Van geen kleintje vervaard, die Sarah. Huppelt lichtvoetig over de gladde rotsblokken.

Potato chips and river crossings.

Boven moeten de hoofdlampen onherroepelijk aan. Let the games begin! De navigatie wordt moeilijker en de meeste holle wegen zijn veranderd in snelstromende beekjes. We komen aan de Chefna. Riviertje waar ooit goudkoorts heerste. Langste helling in de race. De langste helling van België. Gaat naar 550 m. Maar zover zijn we nog niet. Uren doen we over die paar kilometers. Letterlijk op handen en voeten soms. De boomstammen die over de kolkende watermassa liggen, zijn gladder dan ijs.

Na een lange klim komen we boven op de vlakte. Een moeras, we besluiten om niet meer te trachten rond de poelen te stappen, en snelheid te maken. Als klap op de vuurpijl begint het te sneeuwen. En vallen de GPS-en uit. Ooit al eens batterijen vervangen tot aan de enkels in het water, met bevroren handen? This is how it feels.

Het moment lijkt nooit meer te komen, maar dan gaan we dalen. Langzaam stijgt de temperatuur. Eindelijk is daar de Route de l’Ambléve, die Stoumont met La Gleize verbindt. Nog een paar kilometer langs het asfalt jakkeren, en we kunnen aan het laatste hoofdstuk van de logistiek beginnen. Dit was legendarisch. Later horen van een ander team dat de eerste sectie gedaan heeft, dat het ook daar een festijn van overstromingen en ontwortelde bomen was. Een paar dagen later wordt die route gesloten door de overheden…

We schrijven een week later. Afgesproken om de laatste 80 km van de race te verkennen. Ik voel me amper hersteld van de 68 km de week ervoor. Dit hoort erbij. Maar 80 km lijkt me een oneindige afstand op dit moment. De knop omdraaien. Het is zeven uur ’s ochtends en ik sta al in Houffalize. Moulin Bocq, het eindpunt en race HQ begin maart. De avond tevoren heerlijk getafeld in Le Vert du Pommier in La Gleize. Forel. En een Orval. Voor ik er erg in had, had Kleine Sander er al een tweede en een derde besteld. Eventjes tot orde moeten roepen. Maar who cares… gewoon bofkont eerste klas. Dat ik dit soort dingen kan en mag doen.

Daar is Sarah met haar gezin, die ons in Stoumont zullen afzetten. Mijn wagen blijft achter. Het weer is prachtig. De enige droge en zonnige dag in een periode van 14 dagen, zo hebben we alle soorten weer gehad. In Stoumont treffen we enigszins toevallig twee Future Legends -Dennis en Sauw Yuh- samen met een loopmaatje Rafael. We besluiten een eindje samen te lopen.

En route!

Dit eerste stuk is mooi, gevarieerd en bovenal: zeer doenbaar. Maar het blijft lang natuurlijk. Hier en daar zitten er pittige stukjes tussen.

This  looks like a typical Legends descent, methinks.

We rijgen de kilometers aan elkaar en kijken uit naar CP4 in Farnières (Centre Don Bosco), in de hoop daar een lekkere kop koffie te scoren. Driewerf helaas. Niets te vinden.

Terug op pad… Het weer en de landschappen worden alsmaar mooier.

Springtime in Lieurneux.

Ons gemiddelde zit nog steeds fantastisch, maar ik voel de snelheid zachtjes dalen. Het gaat minder vlot dan verwacht. De vermoeidheid van de laatste weken speelt me parten. Elk weekend een zware ultra, wie had dat ooit gedacht. Eist zijn tol natuurlijk.

We blijven stijgen en trekken naar Baraque de Fraiture. Hoogste punt van de race. En veruit van België. Leuke hellingen. Intussen is mijn water op. Verdorie, ik had moeten bijvullen in Farnières toen we de kans hadden. Nergens iets te vinden, let’s keep moving.

We komen in het land van Houffalize. Dromend van cafeetjes en frituren en dan plots… Een mirakel. La Fermette d’Emilie in Censes. Wat een vriendelijke mensen. Net op tijd. Altijd in mirakels blijven geloven. Koffie, soepje maken, water reservoirs opvullen. En Kleine Sander gooit er nog snel een biertje achteraan. De deugniet.

Boordevol energie en mentaal volledig opgeladen schieten we terug het pad op. Een uurtje later horen we stemmen in het woud en zien we lichten achter ons. Future Legends Maarten, Marek en compagnon Peter hebben ons ingehaald. We slaan een praatje met deze snelle jongens en besluiten op eigen tempo voort te blijven gaan. Straffe kost hier. Nat, steil, you name it. Eindelijk zien we de rode kaboutermuts van de Achouffe brouwerij tussen de bomen voor ons opdoemen.  We komen op de Houffatrail track. Nu moeten we er bijna zijn. We krijgen vleugels.

En dan… Dan volgt het verwarrendste stuk van de dag. Eerst volgen we verkeerdelijk een stuk asfalt, waar we ver voor ons een rood achterlichtje van een een Future Legend menen te ontwaren. Waar gaat die heen? Besluiten terug te keren en de berg op te wandelen. Ik voel meteen dat dit iets speciaals gaat worden. De GPX track leidt ons in de jungle en kilometers verder zien we een dansend lichtje zich traag een weg banen hoog boven ons. Op handen en voeten ten naar boven. Steil. Boven vinden we in plaats van een pad een wildernis. Meter per meter winnen we terrein. Hier en daar bespeur ik een vervaagde blauw-gele markering onder het mos. Hier is in geen jaren iemand geweest.

Aan alles komt een eind en uiteindelijk komen we terug op de gekende Houffatrail track. Het kost ons enige moeite om de duikvlucht naar de oevers van de Ourthe te maken, maar uiteindelijk staan we aan de Moulin Bocq. We did it!

Ik vraag me af wat het in maart gaat worden. Nu zo snel mogelijk naar Vielsalm Sarah afzetten en dan naar Stoumont: slapen!!