“De shunt is voor watjes”, kraai ik zelfverzekerd terwijl we door de Gorges du Guiers Mort tuffen. Wat de Shunt is, kom je later te weten. Maar wat ik wel al kan vertellen, is dat we de Shunt nooit hebben gezien.

Het is vrijdagnamiddag en in een licht extatische toestand beschrijf ik Frank waar we overmorgen allemaal over zullen moeten klauteren. De weg klimt steil, en zoetjesaan komen we op het prachtige plateau van het Chartreuse massief. De speeltuin van de Grenoblois. Les randonnées du vertige. We hebben een pintje verdiend na onze lange rit. Het is spookachtig stil op het dorpsplein in Saint-Pierre-de-Chartreuse.  Maar terwijl we een halve liter Stella nuttigen, komen de eerste trekkers bezweet aan het fonteintje aan.

Even later -we zijn intussen ingechecked in ons arty hotelletje op de Col de Cucheron-zitten we in La Cabine in Saint Hugues halve liters Grimbergen Blond van het vat te verorberen alsof het borden pasta zijn. Vreemde sfeer hier. Na de bankencrisis en de ettelijke regenachtige zomers lijkt de Chartreuse -nochtans het buitensportparadijs van de jonge ingenieurs en wetenschappers van de Franse technopool Grenoble- in een ijltempo ontvolkt en lijkt zich net te herstellen van een enorme slag. De meeste etablissementen zijn nu gesloten of onlangs overgenomen door een generatie van hippe dertigers. Gelukkig maar. En de grootste nieuwe attractie van Saint-Pierre-de-Chartreuse is Raidlight/Vertical. Een visionaire trailloper en fabrikant van hoogwaardig trail en trekking materiaal die er in 2007 voor gekozen heeft een dertigtal gepassioneerde mensen te werk te stellen in een niet zo evidente regio van Frankrijk. De volgende ochtend bezoeken we de ateliers, waar met de modernste technieken op google-iaanse wijze materiaal ontworpen, gemaakt en getest wordt waar de gemiddelde Fransman (en Belg, toch deze) met plezier twintig percent meer voor neertelt.

We eten onze overheerlijke burgers (een beetje speciale, tussen rostis) en spoelen ze weg met nog een Grimbergen. Voor alle zekerheid. Ik wijs naar een rotspunt aan de einder. La Pinea. Gaan we daar morgen heen alvorens af te dalen naar de nummerafhaling? Ja dus. Meteen erbovenop. Op het topje dus. Zonder eraf te vallen, wel te verstaan.

La Pinea

Na een verkwikkende slaap -wat een perfecte bedden- trekken we erop uit. We slagen erin geen geld te spenderen in Raidlight (een mirakel), drinken wat koffie  en gaan op pad naar de goede oude Pinea als opwarming. Meteen een eerste reality check. Dit is geen makkelijk terrein en het is verduiveld warm. Ik banjer rond in mijn “Where the mind wants to go, the body will follow” shirt dat ik onlangs heb gekregen op de Ohm trail. Overmoed?

On the Pinea summit

We krijgen honger van ons blitzbezoek aan de Pinea en schuiven aan bij Sebastien Roux van L’Auberge du Charmant Som die ons meedeelt dat hij morgen een etappe van de Grand Duc gaat lopen voor hij met zijn motor terugkeert naar zijn restaurant aan de winderige voet van de Charmant Som. Jullie gaan de Grand Duc lopen? Solo?? Ik voel me al wat onbehaaglijk. Het valt me op dat zijn prachtige team gekleed is in Raidlight. Ze lijken elkaar hier allemaal te kennen. Lokale ondernemers. De toekomst van Europa?

We sjezen naar beneden en halen onze nummers af in Les Echelles. Nog anderhalf uur voor de verplichte briefing. Alle bars zijn gesloten. We halen ons een paar halve liters Kronenbourg in de supermarkt en nestelen ons op een leeg terras van een gesloten pizzeria als een paar dirt-baggers die hun biotoop hebben gevonden. Na een halfuur zit het vol met lopers die ons recept hebben gevolgd. Het is niet bij één blik gebleven, laat me daar kort over zijn.

De briefing zet ons aan het denken. Het zal iets technischer worden dan we dachten. Op verschillende plaatsen touwen, kabels en verplicht marcheren onder het waakzaam oog van berggidsen. Marche obligatoire, à cheval, passages aeriens, … Met systematische materiaal, doping en gezondheidscontroles. Er wordt hier vrij laconiek gewezen op het feit dat er gedurende warme edities traditioneel hogere DNF cijfers te noteren vallen. Dat voor een trail waar verleden jaar in de regen maar iets meer dan een kwart van de deelnemers finishten. Er wordt ook geen enkele toegiving gedaan aan ITRA, geen UTMB punten te verdienen. Dit is zowat de oudste trail van Frankrijk (26-ste editie) en toch starten hier maar 200 deelnemers. Ik kijk naar de pezige mannen en vrouwen om me heen en krijg het een beetje kouder. Frank stelt me gerust, we zullen in ieder geval als eerste Belgen eindigen. We zijn de enigen…

Tijdslimieten worden tot de minuut gerespecteerd. Safety first. Er is een Shunt (shortcut, die verplicht wordt na 17h00), die je toelaat vier zware kilometers en een piek te omzeilen. Neem je die, verhuis je per definitie naar de staart van het klassement. Maar je kunt tenminste wat langer van het landschap genieten. Een kleine toegeving aan de revolte van verleden jaar?

Fetching bibs

We zijn heel wat stiller wanneer we we terugrijden naar Saint-Pierre-d’Entremont, waar onze hoteleigenaar – een klassiek muzikant, het zijn momenteel blijkbaar harde tijden voor Brahms vertolkers- een spaghetti maaltijd voor ons geregeld heeft in een bevriend restaurant. Leuk, een pastis-met-spaghetti-met-kippebout-met-ratatouille-met-rode-wijn-met-Genipi maaltijd. Met het laatste zonlicht naar huis. Ik bestudeer het roadbook en bepaal de plaatsen waar we snelheid zouden moeten kunnen ophalen. Dat zal moeten, want de vierde tijdslimiet op km 65 is hard om te halen. Anders zijn we gedoemd tot de Shunt.

We zullen om 3h moeten opstaan en ik doe geen oog meer dicht.

De volgende “ochtend” voel ik me niet zo denderend. Ik vreet wat Herbalife bars -voor de eerste keer voor een wedstrijd- vergeet ze door te spoelen en sta lichtjes misselijk aan de start. De rugzakken worden minitieus geïnspecteerd. Het zijn de langste dagen van het jaar, en wanneer de start gegeven wordt, piepen de eerste zonnestralen over de bergen. Waar we over moeten. En meteen 1300 m naar omhoog. Hoe dat ging, lees je in het verslag van mijn trail buddy (De Mooiste Uil…). Het gaat dus vlot, en we lopen door de grotten van Saint Christophe, klimmen met touwen, wandelen over richeltjes, hangen aan kabels, … terwijl het alsmaar warmer wordt en de relais lopers ons voorbij trachten te schieten op de meest onmogelijke plaatsen. Nu begrijp ik ten volle het nut van de verplichte wandelzones. Als zo’n gek je eraft duwt, kun je een halve kilometer naar beneden vliegen op sommige plaatsen.

Hot on the trail

Ik loop met Raidlight Dual Fingers om mijn enkels wat te ontzien. Wat aanvankelijk een goede keuze lijkt, breekt me nadien zuur op. Ik loop letterlijk naast de schoenen en met mijn 88 kg heb ik de zolen aan de binnenkant van deze minimalistische schoen zodanig gecomprimeerd dat mijn enkels compleet naar binnen slaan bij elke stap. Minder leuk, maar ik denk dat het wel zal lukken.

Halverwege de tweede etappe laat mijn trail buddy me weten dat 50 km voor hem voldoende zal zijn vandaag. Ik ben intussen ook wat bezorgd, mijn hartslag schiet omhoog en de zon begint te branden. Kijkende naar mijn huidige gunstige gemiddelde, besluit ik er toch voor te gaan en bedenk dat ik zelfs een goede voorsprong kan nemen op de limieten tijdens de glooiende gestage afdaling van Mont Grelle naar Les Echelles. Maar eerst moet ik die nog op natuurlijk.

In een hoog tempo ga ik ertegen aan. Er komt geen eind aan. Op iets van een 200 m onder de top realiseer ik me dat ik waarschijnlijk het begin van een hitteslag heb. Ik beweeg me voort in slow motion met een hartslag van boven de 150 in relative rust terwijl ik een douche neem in mijn eigen zweet. Het terrein is zwaar. Een rommelig zootje rotsblokken ligt verscholen onder dicht struikgewas, dat nat is van het zweet van mijn voorgangers. Kilometers aan een stuk. Steil omhoog. Er komt een ravito, waar ik een tiental bekertjes water drink en maar blijf sinaasappels vreten. Een uur later dan voorzien sta ik boven. Het zicht is adembenemend. Het plan om me naar beneden te storten aan 10 kmph laat ik snel varen waarin ik de pezen in mijn onderbenen voel opspelen. Het is teveel geweest de laaste maanden. Ik moet eerst teveel hebben voor ik weet wat genoeg is. Wel, nu heb ik even genoeg gehad.

Ik besluit op Frank te wachten. Hij komt niet. Zou hij een hitteslag hebben? Hobbel voort naar beneden. Vraag aan relais lopers of ze hem gezien hebben. Neen. Eindelijk daar is ie…

We plitse-pletsen de 12 km naar beneden. Net voor de barrière horaire binnen. Een DNF die ik voor eens helemaal niet erg vind. Wat later lees ik dat slechts 40 van de 200 lopers de laatste tijdsbarriere gepasseerd zijn. Twintig percent…

Als ik naar de Vercors ga in September moet ik hersteld zijn.. en vermagerd. Of het wordt niet beter dan verleden jaar. We maken er een mooie rustige avond van. Met een paar halve liters bier en het voornemen om onze 75 km Trail de Fantomes augustus om te zetten naar de 31 km, die we al spelend willen lopen. Als een echte training. Stay tuned.

De Grand Duc is een prachtige trail, met de originele trail spirit. Hij was dit jaar een maatje te groot voor ons. Soms weet je dat je niet moet klagen en blij zijn met wat je kan. Ik wist het even.