Het is alweer woensdag en het hoogtepunt van ons seizoen is voorbij. Tijd om een tussentijdse balans op te maken. Van pijn in de benen kan ik dit keer niet klagen. We hebben ons dan ook niet helemaal murw kunnen lopen. Daarvoor was het te warm. De dertig graden die aangekondigd waren, hebben we allemaal gekregen. En dat hebben we geweten.
Het begon allemaal heel goed. Bij het ochtendgloren stonden we aan de start. Het moet ergens tussen 15 en 20 graden geweest zijn. Ideaal loopweer. De eerste uren gingen dan ook heel vlot. Ook de zware klim met 1360 hoogtemeters verteren we vlot. De eerste bevoorrading lag op 16,2 km. Na iets meer dan 3 uur waren we er al. Dit is het ideale ritme om hem uit te lopen en we voelen ons beiden in onze nopjes.
Maar de zon begint nu serieus op te komen en de graden komen er gestaag bij. Ik sta ondertussen al een tijdje te lopen als ‘Frank in eigen nat’ en ik probeer te drinken als een kameel. Het begint me stilaan te gedagen dat ik het bij dit zweetvolume nooit 85 km volhoud. Ik denk al aan stoppen in Les Echelles. Het parcours maakt een acht en passeert na ongeveer 50 km weer aan de startplaats. We zijn nu 25 km ver en ik wil het Sander niet zeggen om niet op zijn moraal te werken. Omdat ik moeite heb om het tempo vol te houden, waarschuw ik mijn clubmaat toch maar. Zo moet hij niet op me wachten als ik wat inhoud. Sander weet me te zeggen dat hij de bui ook al ziet hangen, maar dat hij toch nog een poging wil wagen om de hele rit te doen. Dan moet hij wel het tempo aanhouden.
Het is inmiddels al 11 uur en we zijn aan het afdalen richting Saint-Thibaud-de-Couz. Sander gaat ervandoor. We hebben er al 6 uur opzitten en zijn nog maar aan de 30 km. Gelukkig is er hier een mega-grote bevoorrading met kazen en salami en heel den hutsekluts. Als ik er aankom, zie ik Sander net vertrekken. Ik wens hem good luck en begin te vreten alsof mijn leven ervan afhangt. Ook voor een sanitaire stop is er nu tijd. Ik heb nog 20 km te gaan en die kan ik op het gemak doen. Ik besluit ook om terug een t-shirt aan te doen. Ik heb een paar uur blootlijfs gelopen, maar de zon geeft echt van jetje. En met al dat zout op mijn lijf, vrees ik het ergste.
De klim die volgt is een ware martelgang. Hij staat bekend als de Mont Grelle en op dit middaguur staat de zon pal op zijn kop. Ik heb me zeker 10 keer moeten verschuilen onder een boom om niet te ontploffen. Wat een hitte! En die klim blijft maar duren. Het uitzicht op de top is wel schitterend. Zoals zovele zichten hier trouwens. Ik begin aan een lange afdaling en zet het op een zacht loopje. Nu is het tot de finish bergaf en dat geeft me moed.
Groot is mijn verbazing als ik nonkel Sander plots als een viking in het midden van de weg voor me zie staan.

Ik: Awel, wa scheelt er ?
Hij: Ik ga ook stoppen in Les Echelles, mijn pezen zijn naar de kl… (censuur)
Ik: Het is niet te doen, hé, die hitte!
Hij: Neen, en ik dacht dat gij iets gekregen had. Ik was hier aan de inhalers (van de relay) aan het vragen of ze niemand gezien hadden met bloot bovenlijf en niemand had je gezien.
Ik: Natuurlijk, ik heb aan de bevoorrading mijn reserveshirt aangetrokken.

En zodoende hebben we de laatste afdaling op ons gemak uitgedaan en genoten van het landschap. We hebben ook een beetje gebrainstormd over de toekomst en zijn tot het besluit gekomen dat we wat gas moeten terugnemen. Voor dit soort ultrazware trails is het waarschijnlijk nog wat vroeg. Een jaar geleden liep ik voor het eerst een marathonafstand. Nu al 85 km is misschien iets teveel van het goede. Eerst nog wat trainen en vermageren is de boodschap.

Nu kunnen we vooral nagenieten. Met ons filmpje bijvoorbeeld.