Toen we eind 2014 onze planning voor 2015 opmaakten, stond de bouillonnante weer op het velanglijstje. De start in dat kasteel van Bouillon op muziek van Era was toch wel een onvergetelijk moment van ons eerste clubjaar. Toen we hoorden dat er voor de tiende verjaardag een 104 km zou geörganiseerd worden, sloegen onze midlife-harten op hol. Zouden we dat aankunnen? Mo ba nin !

Onze jeugdige geestdrift nam weer de bovenhand en we waagden het erop. Inmiddels al een 65 km gelopen begin februari en een 56 km eind maart. Dat ging allemaal vrij vlot, maar de vermoeidheid begint zich te gevoelen. Eind mei staat er nog een 60 km op het programma ter voorbereiding van ons hoofddoel: de Grand Duc eind juni in het prachtige Chartreuse massief. Dat zullen dan 87 km superzware kilometers worden.

Ik heb me dus wekenlang bezonnen over de zin en onzin van die 104 km in Bouillon. Wetende dat ik in augustus 2014 voor het eerst een afstand liep die langer was dan een marathon, was dit misschien iets te vroeg? Sander probeerde me te overtuigen om deze ‘promenade’, zoals ze smalend genoemd wordt, samen rustig uit te doen. De goesting was er zeker. Maar nadat ik alle pro’s en contra’s op een rijtje had gezet, heeft de ratio toch de bovenhand genomen. Het is nog een beetje te vroeg.
Het is vreemd hoe bij TRTC dezelfde situaties steeds terugkeren. Vorig jaar liep Sander de 56 km en ik de 35 in Bouillon. Ik heb me die keuze enigszins beklaagd, want ik heb mijn voet daar lelijk omgeslagen. Laat ons hopen dat die traditie dit jaar doorbroken wordt. Al kan je na 1 jaar nauwelijks over een traditie spreken natuurlijk. Maar wij geloven nogal in instant karma. Ik hoop dus dat ik niet gestraft wordt voor deze desertie en hoop heelhuids de aankomst te bereiken.

Ik wens Sander alle moed en sterkte op zijn promenade. Stiekem droom ik ervan dat we mekaar tegenkomen op het laatste stuk en dat we samen over de finish kunnen komen. Dat moet zaterdag ergens zijn tussen zes en zeven. Spannend!