Wat doet een mens als hij een doel bereikt heeft? Rusten of meer van dat? In mijn geval werd het meer van dat. Een actieve gezinsvakantie in Frankrijk gecombineerd met een kleine prelude op de Ultra Trail du Vercors van september eerstkomende. Zonder teveel te willen vooruitlopen op de bekendmaking van het grote doel van volgende jaar, kunnen we reeds aankondigen dat het TRTC collectief zich na de Trail des Fantômes half augustus even opsplitst gedurende de maanden september en october om dan in december full force terug te keren voor een nieuw seizoen met nieuwe uitdagingen.

Terug naar de Vercors, dat ruige gebied net onder Grenoble. Omzoomd door zijn kalkstenen kliffen zo ondoordringbaar dat La Résistance er gedurende de bezetting een veilig onderkomen zocht en er in july 1944 de eerste democratische zone van Frankrijk kon uitroepen. Niet zonder het nodige leed, getuige de vele momumenten verspreid over de meest desolate plekken van dit indukwekkende plateau.

Les Randonnées du Vertige, worden ze genoemd, de tracks door die hier lopen. Na een paar trektochten door dit gebied was ik verkocht, en het was in 2005 dat de openbaring kwam. Op een avond vertrouwde de gastheer van een chambre d’hôtes me iets toe als: “Weet je, die trektocht waar jullie nu een week over aan het stappen zijn… er zijn gekken die dat in minder dan een etmaal doen… al lopend”. En al besefte ik het toen nog niet… diep in mij vormde zich een besluit: ooit zal ook ik hier de trails lopen.

Vele omzwervingen en negen jaar -waarvan nagenoeg acht zonder langeafstandslopen- later is het zover. Ik ben één van de 11 Belgen die zich hebben ingeschreven op de solo van de UTV. En staar momenteel naar de kliffen doorheen een locaal biertje met de hoogst toepasselijke naam La Préambule.

Na een leuke fietsvakantie in de Drôme, een een stevige klim naar Pas de l’Aiguille de dag voordien en een snel afgelegde Tour du Mount Aiguille deze namiddag, zie ik het op een vreemde manier eigenlijk allemaal wel zitten.

Voor de net afgeronde tour rond Mont Inaccesible, zoals de Mont Aiguille vroeger genoemd werd, heb ik terug mijn Luna Leadvilles aangetrokken. Ik begin langzamerhand versteld te staan wat je allemaal met die dingen kunt doen. Je vierjarige dochter in een rugzak een stenige bergpas opsjouwen, bijvoorbeeld.

Het lopen zelf ging vlot, zeker bergop, maar ik merk toch aan rug en algemene conditie dat ik iets te nonchalant geweest ben op het gebied van herstel na ons Chamonix avontuur. Weer een les geleerd. Hoe langer de trails, hoe belangrijker het recovery programma zal worden. Gelukkig heb ik intussen ook de electrostimulatie ontdekt, dat helpt echt. Maar toch… brassen, weinig slapen en een aan het toeval overgelaten fysiek recovery programma hebben er stevig ingehakt.

Geen tijd om te treuren, het adembenemende landschap leent er zich trouwens niet toe.

Time to to move on. Na dit parchtige uitje in de zuidelijke Vercors, volgt een bezoek aan het noordelijke deel. Dit is waar de UTV zich uiteindelijk zal afspelen. 

Dit gedeelte van de tocht is vooral een mentale voorbereiding. Méaudre, de start plaats. Het hotel op 600 m van de start. De dorpen waar mijn volgteam me zal opwachten om me er hopelijk te zien doorlopen: Corrençon-en-Vercors, Lans-en-Vercors, St.Nizier-du-Moucherotte, Autrans om dan terug aan te komen in Méaudre. Met 86 km en 4500 hoogtemeters in de benen. Ik wil alles kunnen visualizeren: inchecken de avond voordien, nummer afhalen, om half vijf ’s ochtends naar de start wandelen… 100% focus op de trail, niets anders die dag. Maar het zal zwaar worden, zéér zwaar.

We verblijven in trail paradijs Villard-de-Lans. Op de toeristische dienst ligt een kaartje met 230 km aan bewijzerde trails voor de lopers. Hier is het Station de Trail du Vercors, een snelgroeiend netwerk van trail stations in de mooiste gebieden van Frankrijk.

Ik wil de vergezichten zien, ik wil de trail onder mijn voeten voelen. Helaas beslissen de weergoden er anders over, het giet intussen al dagen onophoudelijk, wegen worden afgesloten, campings worden ontruimd, hotelletjes lopen leeg… De voorspellingen worden er niet beter op en we beslissen om wat van het zonnetje te gaan genieten in Belgie.

En om na meer dan een maand radiostilte een TRTC meeting te beleggen. We moeten eerst de Trail de Fantomes nog kraken, Frank en ik. Als hij ons niet kraakt natuurlijk.

Mont Aiguille from Monument de La Résistance