Some folks are born, silver spoon in hand… zo voel ik me althans de laatste dagen. Tijdens mijn herstelloopje hiernet werd ik overweldigd door een gevoel van dankbaarheid. Blij dat we trail wedstrijden mogen lopen in de prachtige natuur, tussen leuke mensen. Blij dat we na een zekere confrontatie met onszelf kunnen aankomen met het gevoel dat we weer net iets beter geworden zijn dan toen we vertrokken. En blij te mogen horen dat we enigzins gek zijn.

Zoals mijn trailbuddy Frank hieronder beschrijft, was het leuk in op de Team Trail 2.0 nabij La Roche. 

Niet dat het zo gemakkelijk was, dat niet. Deze jongen was aardig moe toen we aankwamen. En ook een beetje wijzer. Hoewel ik aangenaam verrast ben over het feit dat trail lopen en “minimalistische schoenen” zo goed samengaan, moest ik toch even van de beperkingen proeven. Bij steilere afdalingen moest ik het heel rustig aandoen of ik was ze kwijt… en dat continue remmen zorgde meteen voor verzuring. Volgende keer de trekking poles mee voor langdurige afdalingen, dan galoppeer ik hopelijk ook vlotjes naar beneden.

Maar desondanks zeer tevreden over ons uitje. En natuurlijk smaakt dat naar meer. Veel meer! 

Binnen twee weken nemen we in Olne de bus naar Spa. Om dan prompt terug naar Olne te lopen. En we zullen daar niet alleen zijn. Stay hungry, stay foolish.