Voorinschrijven voor een wedstrijd houdt altijd risco’s in. Je kan ziek worden, de situatie op het thuisfront kan veranderen waardoor je moet afzeggen. Of het weer kan van dien aard zijn, dat je zelfs je hond er niet zou doorsturen. Op zondag 15 januari 2017 geeft de thermometer 1 graad en valt er smeltende sneeuw uit de hemel. Deze jongen is een doorwinterde loper en het moet al heel vies doen om mij tegen te houden. Maar nu slaagt de twijfel toe.

Gelukkig had ik afgesproken met mijn neef. Hij komt om klokslag 15 uur aangereden. Ik spring in de wagen. De blikken spreken doekdelen. ‘Ik was nog efkes binnengegaan om te kijken of je misschien zou afbellen’. Antwoord: ‘Ik had thuis ook nog even gekeken of je het niet zou afbellen.’ Waarschijnlijk een tafereel bij menig jogger uit Aalst en omliggende straten.

Opwarmen is niet eenvoudig in dit weer. We lopen een toerke van twee kilometer waarbij we eerder nat dan warm worden. Gelukkig kunnen we ons in de kleedkamer nog wat opwarmen voor de start.

Ik heb me voorgenomen om traag te vertrekken en begin achteraan het pak. Altijd leuker om gestaag naar voor op te schuiven dan continu ingehaald te worden. Veel beter voor de moral. In het eerste rondje van 3 km gaat mijn hartslag niet boven de 150. Nog nooit mezelf zo in bedwang kunnen houden. We beginnen stilaan dat jeugdig enthousiasme onder controle te krijgen. Niks te vroeg als je bijna 45 bent. Inmiddels heb ik geen last meer van de kou. De motor is nu goed opgewarmd en het tempo wordt lichtjes opgedreven. Voor het eerst krijg ik het niet moeilijk in de derde ronde, meestal krijg ik dan een dreun. Ik blijf steeds hetzelfde tempo aanhouden en kan zelfs de laatste 500 meter een serieuze sprint trekken. Eindtijd 48’19.

Het bijzondere aan die tijd is dat ik in 2014 en 2015 ook al 48’19 heb gelopen op de Dirk Martenscorrida. De wiskundigen onder u mogen eens een poging wagen om te berekenen wat de statitische kans is dat dit voorkomt. Op 4 jaar tijd 3 keer exact dezelfde tijd lopen op een 12 km race.

Verder moet ik ook nog een dankwoordje placeren voor de producent van altra schoenen. Ik heb in het verleden al veel deugd gehad van de Asics Fujitrabuco. Maar sinds die bij versie 3 enorm versmald zijn, krijg ik er bijna mijn voet niet meer in. Daarna ben ik overgeschakeld op de New balance MT1210 leadville. Maar bij versie 3 werd de demping serieus verminderd. Dan maar gevlucht richting Hoka One One Mafate Speed. Die leek het helemaal te worden. Tot ik onlangs mijn oog liet vallen op de Altra Olympus 2.0. Ook een schoen met veel demping, maar vooral een belachelijk brede voorvoet. Deze schoen zorgt ervoor dat vooral je tenen op een ergonomisch ideale manier blijven zitten. Een normale schoen drukt je tenen samen. Ik had daar nog nooit zo erg op gelet tot ik met de altra’s gelopen had. Wat een sensationeel confortabel gevoel, zeg. Ik durf wedden dat dit ook een weerslag heeft op de spieren in je benen. Ik heb deze 12 km zo ontspannen gelopen en heb de dag erna ook veel minder pijn in mijn voeten en benen. Ik raad wel aan om een maatje groter te kopen dan je gebruikelijke maat. En als je heel smalle voeten hebt, zal het misschien ook niet de ideale schoen voor jou zijn. Maar tot dusver de ontdekking van 2017!

De goesting is dus helemaal terug. Volgend doel : Trail des bosses op 4 februari. 45 km in Waals Brabant, hopelijk in iets betere weersomstandigheden.