Een nieuw jaar gaat meestal gepaard met goede voornemens. Minder alcohol drinken is er elk jaar bij. Waarom het dit jaar menens zal zijn, lees je verderop.

Tradities zijn er om gerespecteerd te worden en zodoende is de Dirk Martenscorrida de eerste afspraak van het jaar. Omdat ik dit jaar ambities heb om nog eens op de piste te lopen, wou ik eens een kortere afstand proberen. Te bruusk overschakelen op spurt kan op een gezegende sportleeftijd al eens tegenvallen, heb ik in september aan den lijve ondervonden.
Om 15 uur sta ik dus helemaal opgefokt aan de start van een rondje Aalst van 3 kilometer. De eerste 800 meter gaan hard (2’35). Ik had me voorgenomen om Kim Barbé te volgen maar in de pontstraat laat ik hem wijselijk vertrekken met zijn jeugdig gevolg. Grappig om zo tussen de pubers te lopen, het is eens iets anders. In de lange zoutstraat trek ik me weer op gang. Het is nu maar een kilometer meer. Achter mij wordt een zekere Alex duchtig aangemoedigd. Na het keerpunt op het vredeplein is het moment gekomen om er de pees op te leggen. Ik pers alles uit mijn lijf. Mijn hartslag piekt tot 190. Eindverdikt : 11de plaats in 10’44. Voor en na mij eindigen twee jongens die 30 jaar jonger zijn.

Voor zo’n korte afstand zijn we niet tot hier gekomen. Vlug nog inschrijven voor de 12 km. Al voel ik die lange spurt wel in mijn benen. Rustig vertrekken is de boodschap. En stelselmatig versnellen. Van een eerste km in 4’39 naar een laatste in 4’07. Perfecte training in 50’49. Er is er eentje content.

De 12 km heb ik gelopen op mijn nieuw schoeisel, de Hoka one one mafate speed. Het was even aanpassen de eerste dagen. De zool is belachelijk dik, maar je loopt echt precies op wolkjes. Een verademing voor mijn pezen. Die pezen moeten in orde zijn tegen de tijd dat ik op de piste moet knallen. Dit jaar geen grote uitdagingen (buiten de 70km van de Bouillonnante).

Maar dat is zonder Sander gerekend. Die kwam eergisteren met ‘an offer you can’t refuse’. Als we ons nu eens inschrijven voor de UT4M challenge? Ik was van de hand Gods geslagen. 168 km in vier dagen. Elke dag een flinke 40 km in de 4 massieven rond Grenoble. Dat ik daar niet zelf opkwam. Het is ideaal voor mij om mijn grenzen te verleggen in het ultra-trailen. Momenteel plafoneer ik wat rond de 60 à 70 km. Ik durf nog niet goed aan een 100 km beginnen. Misschien trekt deze vierdaagse mij over de streep. Ik hoop het alleszins.

Dat verklaart meteen waarom ik dit jaar ernstig werk ga maken van mijn goede voornemens. Het alcoholdebiet zal tot een strikt minimum herleid worden. De kilo’s moeten er nu echt af. Maar eerst wil ik nog iets laten zien op de piste. Als ik nog over een horde geraak, tenminste.