Het is vier uur in de ochtend als mijn wekker me zegt dat het zover is. Beneden ligt alles klaar om te vertrekken. Op dit uur van de dag wil ik niet teveel lawaai maken. Om half vijf stap ik in de wagen voor een rit van 190 km naar Houffalize. Zo vroeg op een zondag ligt de baan natuurlijk helemaal open en ik ben er om 6 uur stipt. Meteen naar Sander bellen. TRTC heeft veel bij te praten. Het is al meer dan twee maanden geleden.

Om zeven uur staan we goed gemustst aan de start voor een tochtje van 50 km. Sander heeft zijn winterbanden opgelegd. Gisteren heeft hij er al een flinke lap op gegeven. Er zijn 142 deelnemers voor het hele weekend en Sander staat rond plaats 90. Niet slecht voor deze kersverse bogomiel. Maar nu staat hij wat slapjes op zijn benen. Ik voel me ook niet zo goed. Zoonlief loopt al een tijdje met een snotneus en ook veel zieken op het werk. Maar ik weiger toe te
geven aan de bacteriën en de virussen. Ik heb hier vorig jaar moeten afzeggen, dat gaat me dit jaar niet overkomen. We beginnen dus aan een gezapig tempo.
Lang duurt de fun niet want na 4 kilometer moet Sander letterlijk den bos in. Het maakt dat we nu helemaal laatst lopen. Het voordeel is wel dat je op je gemak bent.

Na een goed uur lopen kunnen we onze koplamp wegmoffelen. Ik loop niet zo graag in het donker, zeker niet in zo’n mooie streek. De eerste bevoorrading is na 17 km aangekondigd. Maar zoals vaak het geval is bij trails, is er niks te zien na 17 km. Het blijken er uiteindelijk 19.5 te zijn. We voelen ons allebei nogal slapjes en besluiten om het rustig aan te blijven doen. Een mooie training. Mijn gemiddelde hartslag vandaag zal 114 zijn. Ik heb me dus zeker niet afgebeuld. Maar als je je niet goed voelt, moet je je lichaam ook niet forceren. We zijn geen 20 jaar meer, nietwaar. En we doen het nog altijd voor de fun.

Tijdens het traillopen moet je er ook altijd het hoofdje bijhouden. Want voor je het weet ben je verkeerd gelopen. Vooral als je dan loopt te filmen, of te zingen, of onnozele mopjes en woordspelingen zit uit te halen met je buddy. Ik zie al een tijdje geen pijl meer. Sander kijkt op zijn supergesofisticeerde apparatuur en we besluiten om terug te keren. En paar honderd meter eerder een pijltje niet zien staan en je hebt het vlaggen.

Even later laat mijn rugzak mij ook in de steek. Eén van de riemen breekt waardoor mijn rugzak scheef aan mijn lijf hangt. Er zit echt niets mee vandaag. Ik laat mijn rugzak achter aan de tweede bevoorrading na ongeveer 32 kilometer. Nog 18 kilometer zonder drinken. Ach, ik heb wel wat reserve.

Aan de brouwerij van Chouffe moeten we nog een lus maken van 6 kilometer. Wat we daar tegenkomen, tart alle verbeelding. En half bos ligt over de weg. Het is even trailklauteren ipv traillopen. Maar ook dit obstakel wordt vakkundig bedwongen. Aan de laatste bevoorrading vlieg ik duchtig in de kippensoep en de rijstpap. We zijn per slot van rekening al ruim 7 uur onderweg. Het einde is in zicht.

De speaker houdt er ook de goede moed in, want hij kondigt onze aankomst met vuur aan. Waarschijnlijk is hij tevreden dat we er eindelijk zijn. Hij is niet alleen. We hebben onze Chimay dubbel en dik verdiend.

Ik heb dit jaar 7 ultra’s gelopen. Dat zijn afstanden die langer zijn dan 42 km. Misschien was dat iets te veel. Mijn lichaam is aan rust toe. Benieuwd wat 2016 zal brengen.