Het is geleden van 4 september dat ik nog eens in de digitale pen gekropen ben. Logisch, want veel was er niet meer te melden. Ik was vorige zomer danig op de sukkel geraakt. Vermoedelijk door iets te diep te gaan op de 65 km lange primaveratrail. In oktober heb ik me dan laten verleiden tot een spartacusrun op het werk. Daarna waren mijn knieën helemaal choco.

Een wintertje rusten dan maar. Maar met dat wintertje rusten (en de obligate trappisten) zijn de kilo’s erbij gevlogen. Midden maart dan toch maar eens op de weegschaal gaan staan. Met de bibber op het lijf. 109 geeft dat ding aan. Mama mia. Dat wordt hard labeur om weer naar de tweecijferige redelijkheid terug te keren. En begin april gaan we dan nog eens een weekje all inclusive Turkijën.

Als de hoop helemaal verloren lijkt, komt het overlevingsinstinkt weer naar boven. Als ik nu eens van die uitgebreide buffetten gebruik maak om te maffetoneën. Niks koolhydraten. Alleen maar vlees, vis, groenten, sla, eieren, kaas, etc. En vooral niet teveel pintjes drinken aan het zwembad. Dat vraagt heel wat discipline. Maar als ik in de spiegel mijn bierbuikje zie, staat mijn besluit vast. Hij moet eraf, die vermaledijde bierpens.

Begin april is het nog niet extreem warm in Turkije. We zullen dan maar onze stoute schoenen aantrekken en het op een joggen zetten. Gedurende de eerste drie maanden van 2018 liep ik slechts 55 km. Dat doe ik meestal in een week. Om maar te zeggen. De heropstart gaat moeizaam. Eerst langs de hotels aan de kustbaan. Verderop staat een bordje dat ‘KEMER’ aangeeft. Jeuj, bergop en den bos in. Het trailerke in mij verrijst. Het is de bedoeling om een toerke van een vijftal km te doen. Maar algauw verlies ik hopeloos mijn weg in de wirwar van bosweggetjes. Bovendien geen drinken meegenomen. Het verstand komt blijkbaar toch niet altijd met de jaren. Wat 5 km moest zijn, worden er uiteindelijk bijna 13. Met 647 hoogtemeters.

Het belangrijkste is dat de trend gezet is. De sneeuwbal is tegengehouden en wordt stilaan weer de berg opgeduwd. De 109 kilo’s zijn er inmiddels al maar 107.5 meer. Wat een weekje all inclusive vakantie al niet vermag. Er zijn zelfs al plannen voor een heroptreden. In volle TRTC ornaat, met teammate Sander, die voor de gelegenheid eens een kort afstandje wil meepikken. Afspraak op 2 juni op de Boucles Ardennaises.

Ik kan al niet meer wachten.