Een klein juweeltje, die Trail du Barrage. Ongeveer 29 km -eigenlijk denk ik dat het er eerder 30 waren- nagenoeg volledig off-road en 80% single track met toch een leuke 1200 hoogtemeters. In de gietende regen, maar met zachte temperaturen. Mijn eerste trail met Luna Oso, de zwaarste trail sandaal van Luna.
The LUNA Oso [oh so] (Bear in Spanish) is a durable, premium trail sandal with a tough, rugged sole and protective midsole, topped by non-slip MGT footbed. An aggressive tread pattern makes the Oso a great option for off-road running and adverse weather conditions where maintaining your footing is essential. This sandal can handle most advanced trails and wet conditions, whether running or walking.
Hoe zou ik het zelf beter kunnen zeggen dan die Luna Monkeys?

Trail du Barrage 2014

Het kon evenwel ook anders verlopen zijn. Na mijn –voor mij enigszins onverwachte– uitsluiting op kilometer 68 in de Ultra du Vercors was ik in een ware geloofscrisis terecht gekomen. FUD. Fear, Uncertainty, Doubt. Vragen… Antwoorden… Nog meer vragen. En wat als ik nu eens echte trail schoenen had gedragen? Had ik dan sneller kunnen dalen? Voor ik het wist, stond er een paar Montrail Mountain Masochist II op de stoep. Ooit mijn favoriete merk, recht uit de USA. Thermoform zooltjes even in de oven op 107 °C, voetjes indrukken en klaar! Hemels zacht. Ingenieus gebouwd. En wat een grip! Nog even Injinji sokken aan en ik vlieg ermee naar buiten. Goede schoen, maar voel me een beetje als een dame op hoge hakken. Ik mis het contact met de grond en kijk.. na 10 kilometer heb ik al kanjers van bleinen op de toppen van mijn tenen. Van het klauwen? In ieder geval besluit ik dat mijn volgende trail toch terug op sandalen zal zijn. In Millau zien we wel. Ik schrijf me op de valreep in voor Trail de Barrage. En besluit mijn Luna Oso’s boven te halen. Die ik al een tijdje heb, maar voorlopig aan de kant had gezet wegens te stug.

Heuveltraining dus. Met die instelling vertrok ik zondagochtend naar Engreux. Op de radio heeft men het over de vele overstromingen in de Ardennen. Wat een weer, dat wordt nog meer glibberen dan de Trail des Fantômes, waar deze trail enkele mooie stukken mee gemeen heeft.

De ADEPS sporthal Les 2 Ourthes ligt op het einde van een lange doodlopende asfaltweg in de bossen. Inderdaad waar de twee Ourthes samenvloeien. Logica voor beginners zou mijn immer afwezige trailbuddy Frank zeggen. Onderweg naar de nummerafhaling vraagt een flukse dame of ik op die sandalen ga lopen. Yep! De duim gaat omhoog. Later kom ik ze tegen, een helling opklauterend met de lichtste Vibram Fivefingers die je kopen kunt. Een weekje later blijkt het om Nederlandse barefoot running coach te gaan. Waar Facebook uiteindelijk toch goed voor is.

Eerste uitdaging van de dag. Hoe maak ik die chip vast aan een sandaal? Lukt aardig met de meegeleverde tie-raps. Verder geen last meer van gehad.

Na een praatje met wat trail en Facebook kennissen, even terug naar de wagen. Heb de Salomon rugzak terug boven gehaald. De Haglofs Gram 25 is veel te groot voor dit soort trail. En natuurlijk terug de Arc’teryx shirt aan, die Phase SV is een mirakel van een technische stof.

Een halfuurtje later rustig over de mat en weg. Woohoo! Dit is het. Besluit om de meeste hellingen op te rennen. Het risico van snelle verzuring in de benen nemen we erbij.

De vrije start procedure lijkt mij de oplossing voor het probleem waar zoveel populaire trails mee kampen. Geen gedrum aan de start en geen bottlenecks op single tracks. Het blijkt effectief ook zo uit te draaien. In die mate zelfs dat er enkele eenzame stukken tussenzitten. En dan gaat een mens als ik soms twijfelen of hij niet verloren gelopen is.

De Oso’s blijken hun naam eer aan te doen. Beren van sandalen. Hebben duidelijk meer grip dan de Leadvilles waarop ik tot nu mijn ultras gelopen heb. Enkel op de steilste modderhellingen loop ik slipgevaar. Maar wie niet? De stijfheid blijkt mee te vallen, en ik wordt benieuwd naar hoe deze zich in de bergen zouden gedragen. De materiaalkeuze voor de Grand Trail des Templiers is gemaakt, medunkt. Whatever they may say… En weg is de geloofscrisis.

De eerste tien kilometer ligt mijn gemiddelde hoog. Brengt me op de idee om volgend jaar toch niet steeds op de maximumafstand in te schrijven en regelmatig wat snelheid en techniek te oefenen op onze Ardense trails. Zoals bij alle trails van deze organisator, is de markering excellent. Tot we bij een plaats komen waar er bordjes verwisseld lijken te zijn. Sabotage? Even samenscholen, maar een telefoontje naar de organisatie lost het op.

De obligate water crossing is méér dan kniediep. Trouwens, vele paadjes die in de zomer normaal net naast de Ourthe lopen, lopen nu stukjes in het water, zo hoog staat het. Heerlijk aan de blote voeten.

Mooie stukken, zelfs in de regen is het genieten. Ik schakel na de eerste bevoorrading een beetje terug. Nog steeds snel voor mijn doen, maar mezelf stuk lopen is nu ook weer niet de bedoeling.

Aan de tweede bevoorrading ergens in de schuur van een hoeve, zowat de enige bebouwing die we tegenkomen, zit het nog steeds snor.  Voor we het goed en wel beseffen, meldt Runkeeper dat we aan km 28 zitten. Straf paadje, zelfs een beetje hoogtevrees hier. Kilometer 29 komt en gaat. Nu mag de finish wel eens komen. Rond mij slaan anderen ook lichtjes aan het twijfelen… Zijn we het parcours een tweede keer aan het lopen? Moesten we dan toch het brugje over? Kilometer 30 komt. En plots een fotograaf… en dan nogal abrupt, de finish.

Een selfie.. een foto van de voeten door de wedstrijdfotograaf. En recht naar huis… Pracht van een trail, had ik dat al gezegd?

Muddy feet in Luna Oso at Trail du Barrage 2014