Hoe kan je een traildag beter beginnen dan met een fijn compliment van je trailbuddy. Sander komt de woonkamer binnengewandeld en kijkt naar mijn zorgzaam opgespaard bierbuikje dat ik voor de gelegenheid al in een strak shirtje heb ‘verstopt’. ‘Ik voelde me heel onzeker om aan deze teamtrail te beginnen, maar als ik jou zie staan, gaat het al een stuk beter.’, klinkt het. De toon is gezet, het wordt een leuk dagje complimentjes gooien.

Het moet gezegd, ik heb me het laatste jaar danig laten gaan. We hebben dan ook heel wat meegemaakt. Ik ben in mijn leven al van veel onheil gespaard gebleven, maar het voorbije jaar heb ik mijn schade toch al deels ingehaald. Het voordeel is dan weer dat het komende jaar alleen maar beter kan worden. Bij TRTC bekijken we altijd alles van de positieve kant.

Sander heeft het lopen ook even op pauze gezet en staat hier ook volledig uit conditie. Samen wegen we 204 kilo. Daarmee zullen we veruit het zwaarste team zijn dat deelneemt aan deze tocht van 29 km door de bossen van La Roche. Er zijn bovendien meer dan 1000 hoogtemeters te overwinnen. De enige vraag die we ons vandaag stellen, is of we de rode lantaarn kunnen vermijden.

Vandaag wordt ook de 110de Primavera gereden tussen Milaan en San Remo. Maar in Bérismenil is er van primavera niet veel sprake. Er hangt een dichte mist en het is hier barkoud. Gelukkig heb ik er mij wat op voorzien. In de lente is het altijd moeilijk kiezen qua kleding. ’s Ochtends kan het nog tegen het vriespunt zijn en als ’s middags de zon erdoor komt, kunnen we richting 20 graden gaan. Gelukkig worden we tegenwoordig beschermd door een speklaag, dus niets kan ons deren.

Om 10 uur zijn we vertrokken. Ik gok op een eindtijd van 4uur45min. 5 jaar geleden hebben we er 4 uur over gedaan. Maar toen waren we samen 10 jaar jonger. En waarschijnlijk ook wat kilo’s lichter. En vooral veel heviger. Met de jaren heeft de gemoedelijkheid zich meester gemaakt van ons tweekoppig clubje. Maar ervaring hebben we des te meer.

Dat blijkt al snel, want na onze rustige start komen we plots weer in het peloton terecht. Reden is de hoge stand van het water, die de doorgang blank heeft gezet. Er moet dus wat geklauterd worden en de iets minder geoefende bergwandelaar durft daar al eens aarzelen. Met een serieuze file tot gevolg.

Wij lopen dus weer bij de mensen en dat geeft moed. Het is leuk om zien hoe sommige teams ongelijk samengesteld zijn. Je zou verwachten dat je met iemand loopt van ongeveer jouw niveau. We zien vaak teams waar één van beide lopers om de kilometer moet staan wachten. Dat is bij ons gelukkig niet zo. Bij iets kortere trails heb ik meestal de bovenhand, gaan we boven de 40 km dan moet Sander mij meestal over de meet sleuren.

Vandaag zijn we mekaar waard, al is dat niet veel. Toch slagen we er nog in om 6 teams achter ons te houden. Dat hebben we weer puik gedaan. Die Chouffe hebben we dubbel en dik verdiend. We hebben een buikje te onderhouden, nietwaar.

Het is nu eind maart. Binnen 5 maanden zal Sander de meest iconische trail ter wereld lopen, de ultra trail du Mont Blanc : 171 km rond het Mont Blanc massief met 10300 hoogtemeters. Hoog tijd om aan de buikjes te werken.

The Road to Chamonix goes on !