Normaal schrijf ik mijn artikel onmiddellijk na de trail. Nu had ik na het maken van het filmpje geen zin meer om eraan te beginnen. Ik worstel met een identiteitscrisis.

Deze trail is de zwaarste en langste die ik ooit afgewerkt heb. En ik sta er helemaal alleen voor. Na bijna 4 jaar trailen zou ik nu toch al genoeg ervaring moeten hebben om dit tot een goed einde te brengen. Om 7 uur staan we aan de start. De voorbije week is het mooi weer geweest, maar gisteren heeft het serieus geregend. Het ligt er dus drassig bij. Ik besluit om mijn stokken mee te nemen in de rugzak. Parcourskennis is een voordeel, maar de organisatie van deze trail zorgt voor verrassingen. We lopen in de omgekeerde richting via paadjes die we vorig jaar helemaal niet namen. Na 7 kilometer lopen we over een pad waar je de diepe modder niet meer kan ontwijken. Mijn schoenen wegen plots een kilo. Na 10 kilometer is het tijd voor de eerste sanitaire stop. Ik maak meteen ook gebruik van de pauze om een stuk rijsttaart te eten en haal mijn stokken boven. Ik denk meteen aan de profetische woorden die Steven vorig jaar zei bij de eerste bevoorrading van deze trail : ‘Het gaat ne langen dag worden, Frank’.

Na een kleine 20 kilometer bereik ik de eerste bevoorrading. Goed eten en drinken is de boodschap, want er liggen nog 45 zware kilometers te wachten. Maar voorlopig gaat alles goed. Zo goed zelfs dat ik bij het naderen van de tweede bevoorrading twee kilometers loop in minder dan 6 minuten. Maar het voelt zo niet aan. Alles gaat nog altijd goed en ik vertrek vol goede moed aan de tweede helft van de trail. We krijgen nu een onwaarschijnlijk technisch parcours met enorme touwenpartijen. What if this is as good as it gets, denk ik bij mezelf. Op kilometer 38 besluit ik om een tweede stuk rijsttaart te eten. Dan moet ik die toch ook al niet meer dragen. Maar ik krijg het ding nauwelijks doorgeslikt. Mijn maag begint te protesteren. Meestal een heel slecht teken.

Het lopen begint meer en meer plaats te maken voor stappen. Tegen de tijd dat ik de laatste bevoorading op km 50 bereik is de tank volledig leeg. Gelukkig ben ik niet de enige. Iemand meldt dat hij hier gaat stoppen. Een andere kijkt me bedenkelijk in de ogen. C’est dans la tête, zeitem tege maa. Wat ik in mijn benen voel, is toch niet helemaal ingebeeld. De laatste 15 kilometer worden heel zwaar. Maar ik zal de finish halen, al moet ik erover kruipen. Als we Andenne binnenkomen, voel ik me plots weer beter. Maar een trail zou geen trail zijn als er niet nog een leuk lusje aan vastgeknoopt was. Met nog wat klimwerk natuurlijk. I just can’t get enough, moet de organisator gedacht hebben. Na bijna tien en een half uur strompel ik over de finish. Missie volbracht.

Meteen rijst bij mij opnieuw de vraag of ik wel gemaakt ben voor dit soort werk. Dit vergt zoveel kracht van mijn lichaam. In de laatste 10 kilometer zijn mijn benen zo verzuurd dat ik het uitschreeuw bij elke stap in de afdaling. Op deze manier zal ik nooit een 100 km kunnen doen. Er zijn nu eenmaal mensen die built for speed zijn en anderen built for endurance. Of ben ik toch weer te enthousiast geweest toen het halfweg zo goed ging? Ik wil het nog wel een aantal keren proberen, maar de overtuiging dat de echte ultra afstanden niet aan mij besteed zijn, wint steeds meer terrein. De volgende trail zal misschien alweer een heel ander verhaal zijn. 57 km trail de la Reid, opnieuw samen met Sander. To be continued.