Trail de la Primavera. Betekent dat niet lente? Het is -2 graden bij aankomst. Trail de la bijna Primavera, mijn gedacht. De hal, waar we onze nummer moeten gaan halen, heeft veel weg van een ijskast want het is er zo mogelijk nog kouder. Tijd om te vertrekken want mijn vingers beginnen nu al te bevriezen. We vertrekken in lichte draf door de poort van de hal. Steven en ik kijken mekaar bedenkelijk aan. Is dit de start? Vreemdste start ooit. En iedereen loopt hier tegen 8 per uur. Een half kilometertje verder worden we tegengehouden. Hier zal de start gegeven worden.

De politie houdt het zaterdagochtendverkeer even op en we mogen de grote brug op. Door onze eerste onstuimige hectometers staan we plots ongewild vooraan op de startgrid. Mooi meegenomen om wat leuke beeldjes te maken voor mijn filmverslag. Tout le monde sur le pont? Allez, bon amusement! De organisatoren weten blijkbaar meer. Het is een trail van 56 km. Op het traject van trace de trail stond 57,4 aangegeven. En nu komen ze ons vertellen dat het 59 km is. De eerste kilometers zijn nog in de bewoonde wereld om alles op een lint te trekken. Maar eens we den bos intrekken begint de leute. We moeten vandaag 2200 hoogtemeters maken en dat zullen we gevoeld hebben. Het gaat hier nog sneller op en neer dan in de slaapkamer van Gert Verhulst. Amaj mijne frak.

Na 19 km maken we een eerste balans op. Dit gaat een lange dag worden. Het constant op en af mat ons serieus af. Ik moet Steven meesleuren na de bevoorrading, want hij zou het daar allemaal met krot en mot opeten. We zitten op een derde van de afstand en zijn al twee en een half uur onderweg. De vooropgestelde 7 uur laten we nu al los. Dit wordt een harde noot om te kraken. Ik blijf heel gedisciplineerd rond hartslag 130. Het is een wijze keuze. Geen zotte dingen op zo’n parcours. Langzaam kabbelen de kilometers weg. Sinds ik de methode van Maffetone volg, heb ik serieuze progressie gemaakt op de lange afstand. Ik kan werkelijk blijven gaan. Steven zit in een iets mindere vorm dan gewoonlijk. Daardoor zijn we mekaar nu waard. We besluiten dan ook om samen te blijven. Weer een wijze beslissing. Een beetje mentale steun in pijnlijke momenten is altijd welgekomen.

Na 49 kilometer zijn we aan de derde en laatste bevoorading. We zitten allebei op ons tandvlees. Steven sms’t naar het thuisfront dat het wat later zal zijn. Enkele grapjassen zeggen dat het nog 15 km is. Ik heb me goed voorbereid en weet dat het er nog 11 zijn. 11 lange kilometers. Objectief gezien zijn die even lang als de 11 eerste, maar gevoelsmatig zijn ze bijna dubbel zo lang.

In de laatste kilometer sturen ze ons nog over een megasteil stukje park dat ze daar liggen hebben in Andenne. De kers op de taart, lijk dan ze zeggen. Aan de finish ben ik zo moe, dat ik vergeet de aankomst te filmen. Ach, genoeg mooie beelden genomen onderweg. Je kan je een idee vormen van hoe het was door naar het filmpje te kijken, helemaal gefilmd, geproduced, geregiseerd en gemonteerd door uw nederige onderdaan hemzelve. Juist voor de muziek heb ik de hulp van Mark Knopfler ingeroepen.

Deze trail geeft mij het nodige vertrouwen voor de Bouillonnante van binnen zes weken. Dan staat er nog 14 kilometer en 1000 hoogtemeters extra op het menu. Dat zal voorlopig mijn magnum opus worden. Ik kijk er al met spanning naar uit.

Kijk hier naar het filmverslag