Ergens diep in de Luxemburgse Ardennen. Enkele uren geleden heb ik mijn auto achtergelaten aan de brouwerij van Achouffe. Mijn mountain bike staat in Hotton, meer dan vijfenzestig kilometer verderop. Ik ben alleen. Er kraakt ijs onder mijn voeten. Hoog boven de Ourthe loop ik me te bedenken wat een geschift plan dit is. Wat bezielt iemand zich in te schrijven voor een 250 km lange ongemarkeerde trail wedstrijd in de winter? Kleine Sander en Grote Sander raken er blijkbaar ook niet uit. Ze kibbelen erop los: “Waarom denk je dit te kunnen, je hebt amper twee jaar trail ervaring”, zeurt Kleine Sander. “Ach, we hebben dit jaar acht ultra’s gelopen, waarvan een aantal boven de 100 km of in ruig terrein.”, repliceert Grote Sander. “Dream on”, zegt de kleine naysayer. “Heb je gezien, hoe je je elke keer de laatste kilometers voortgesleept hebt? Dit wordt bijna drie keer zo lang! Trouwens, zelf navigeren is nog iets anders dan lintjes volgen. En dat voor het grootste deel in het donker… Dit is Zuid Frankrijk niet…” Het antwoord laat niet op zich wachten “Hey kleine, JIJ hebt ons wel ingeschreven hé!”.

High above the Ourthe along the GR57

Een driesprong! Ik laat ze verder kibbelen en concentreer me op navigatie. Duidelijk naar rechts en omhoog zegt de kaart. Na enkele tientallen meters, zie ik dat ik veel te ver naar het Zuiden afbuig. Ik loop terug en check de metershoge rotswand naast mij. Hier is duidelijk geen pad. En links is de Ourthe. De GR57 langs de Ourthe volgen dan maar? Dammit, teveel naar het Noorden. Ik bedenk me dat een GPS in de vallei wel eens onnauwkeurig kan zijn en ga terug om de vorige afslag opnieuw te proberen. Ergens iets gemist? Ik staar naar het lichtblauwe klavertje-drie dat ik net heb gemaakt op mijn GPS. Oostwaarts moet ik. Dan maar die berm op, waar geen pad te zien is. Steil. Na een tijdje ontwaar ik een vaag pad. Echt steil! De hartslag schiet omhoog. Slow down! Ik moet nog minstens veertig kilometer voortploeteren… Een uurtje geleden ben ik stevig onderuit gegaan. Bijzondere schoen, die Vivobarefoot Trail freak II. Next best thing na Luna Sandals. Maar om een of andere reden heeft het imposante profiel minder grip op natte rots. Ik besluit mijn gebroken Black Diamond pole te repareren bij de eerstvolgende stop.

Never start an ultra without tape, as my good grandfather used to say.

Deze verkenning is de eerste tocht in een reeks van vele. Ik heb mezelf voorgenomen elke meter van dit parcours af te leggen als voorbereiding. Alleen. Het traject is een mix van stukken GR route en en… ja wat eigenlijk. Ik weet dat de bedoeling is zoveel mogelijk asfalt te mijden, maar het wordt me langzamerhand ook duidelijk dat de designers van deze trail naast een drang naar extra hoogtemeters ook wel een voorliefde voor in onbruik geraakte paadjes delen. Op regen en modder lijken ze ook wel te kicken. Maar sneeuw zou het summum moeten zijn. Gelukkig regent het vandaag niet en klimmen de temperaturen gestaag boven het vriespunt uit. En Route, klinken de roffelende drums van Tourist LeMC in mijn headphones.

We zijn intussen terug op de GR57. Wat is die toch mooi. Langs de Keltische vesting in Le Cheslé bij Bérismenil. Ik herken dit stuk. Net als vele andere stukken. Ik zal vandaag stukken Houffatrail, Trail du Barrage, Trail des Fantomes en Boucles Ardennaises zien. Even overvalt de gedachte me dat de afgelopen jaren één grote voorbereiding voor de Legends waren. Het stond blijkbaar geschreven.

Daar is Maboge met zijn hoogteverschillen. Tien meter asfalt en we duiken de bossen in via een unmarked trail. Ik ben blij dat ik mijn professionele GPS meegebracht heb. Het begint langzamerhand te schemeren. La Roche-en-Ardenne komt in zicht. Daal af langs het fort. Loop door de hoofdstraat. En kom de eerste mensen van vandaag tegen. “Bier kopen, veel bier” moedigt Kleine Sander me aan. Uiteindelijk besluit ik het bij een Jupiler te houden en een blikje cola in mijn rugzak te stoppen. Het pad dat La Roche verlaat is prachtig. De GR in volle glorie. Ik kijk naar het intussen verlichte kasteel en tracht het aansteken van de hoofdlamp nog even uit te stellen.

Een GR volgen is gemakkelijk overdag. Andere koek ’s nachts. De tekens lichten niet op. Het wit is vergrijsd en het rood onzichtbaar. Bovendien lijkt het de laatste tijd wat gedaan te zijn met de GR, de ene omweg na de andere. Mijn snelheid is in vrije val. Ik kruip, spring, waad. De modder is niet te doen. Ondanks de vele plassen een diepe modderpoelen ben ik er in geslaagd mijn voeten droog te houden. Tot nu. Terwijl ik in het water spring, zie ik dat ik op de richel links van mij had kunnen klimmen. Too late. En voor niets, want ik loop me vast in de jungle aan de overkant van het stroompje.

Uren later ploeter ik door de braamstruiken. Stikdonker. Het is al veel later dan voorzien. Ik voel een vreemde trilling in mijn been. Verdorie, wat is hier aan de hand. Het blijkt mijn telefoon te zijn. Blijkbaar ben ik toch nog niet voor iedereen van de aardbodem verdwenen. Ik verzeker mijn gesprekspartner dat ik elke meter van deze GPX file ga doen en druk af. Ben blij met mijn Vivobarefoot Trail Freaks, bedenk ik. Ik zit in het land van de legenden. Vreemde geluiden hier in de duistere bossen. Kil en bevreemdend. Wat later biept mijn GPS. Tijd om batterijen te vervangen. Twaalf uur hebben we eraan gehad. Ik besluit meteen een proteïne reep en het blik cola soldaat te maken. Stilstaan is kou krijgen. Kilometer 62 komt en gaat, en ik zit nog steeds midden in de bossen.  What the heck. Kilometers 63, 64, 65… Eindelijk zie ik Hotton. Het was echt genoeg voor vandaag. Ik ril en zal de eerste uren blijven rillen.

Fast forward. Twee weken later. Mijn wagen staat in Comblain-Fairon. In ben net vertrokken in Hotton. Het heeft gisteren gegoten en toch ligt er nog volop sneeuw. Ook een dikke laag ijs op de rotsen, merk ik terwijl langs een rotspartij klim. Ik loop op Vivobarefoot Trackers (light walking shoes, zou Stef -een van de race directors- zeggen). Black Diamond heeft mijn trekking poles gratis vervangen. Mijn rugzak is gevuld alsof ik een week op expeditie ga.

On my way in the snow.

Verleden weekend was er geen doorkomen aan, de sneeuw had in de Ardennen een ware verkeerschaos aangericht. Ben niet ontevreden met de modderige trail marathon die ik dan maar in Hamme gelopen heb, maar dit is wat ik echt wil doen.

Voel dat ik de 45 km vandaag wel vlot zal verteren. Legends Trail sectie 2. Op papier één van de meest doenbare secties. De bramen zijn ook nog net te doen, maar de meidoorn en rozenbottels zijn funest voor de dure spulletjes.

Along some well maintained paths…

Veel mist. Maar het navigeren gaat vlotter. Het is alsof ik me langzamerhand al wat in de geest van de race directors kan verplaatsen. Net als ik wil besluiten dat sectie CP1-CP2 een makkie moet zijn zonder sneeuw, zwenkt een klein paadje het bos in. Ik zie hen al bezig, met een sardonische grijns: “dit lijkt me te gemakkelijk, kom laat ons ze eens door dat oerwoud daar sturen”. Ik schiet vooruit. Of beter, ik ski vooruit. Dat was steil. Ik blijk te ver te zitten. Op handen en voeten kruip ik terug de ijzige modderhelling op. Zat te ver en moest een herten paadje volgen. Al een eeuwigheid geen voetstappen meer gezien. Enkel keutels en wildsporen.

Follow the wild boar!

Ik check mijn snelheid. Gemiddeld 4.5 km/h. Reken vlug eens uit wat dat betekent qua aankomst tijd. Hmm, ziet ernaar uit dat het toch een stukje in het donker wordt. No stress.

Bekend terrein. Langs het kasteel van Palogne naar de Ferme de Palogne. Dit zal de kans om zijn om een Orval te scoren na de eerste wedstrijdnacht begin Maart. Niet vandaag, nu naar boven op de Crêtes de Sy. Prachtig!

Het wordt langzamerhand weer donker, maar ik weet dat het niet zo ver meer is. Ik heb nog steeds droge voeten, het is me een raadsel hoe dat kan. Nog een uurtje of twee. De sneeuw blijft smelten. De bodem wordt zachter.

In Comblain-Fairon ga ik in de Ourthe staan en spoel een ton modder van mijn schoenen.

110 km done, 140 km to go! “Maak je geen illusies”, zegt Kleine Sander.